ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1371

บทที่ 1371 ชะมดที่พบแตงโม

ภายในอารามอู๋เหวยที่เงียบสงัด มีเพียงควันสีเขียวลอยขึ้นเป็นสาย

จ้าวอู่เจียงได้ยินคำถามนี้ จึงตอบอย่างหนักแน่น

“ไม่มีทาง! ข้าจะทำในสิ่งที่ข้าต้องการด้วยวิธีของข้าเอง” จางซวีคุนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มบาง

“บางครั้งคนคนเดียวกัน เรื่องเดียวกัน เมื่ออยู่ในสถานการณ์และอยู่นอกสถานการณ์ ความคิดก็อาจแตกต่างกัน”

“เจ้ากำลังพูดเป็นนัยหรือ?” จ้าวอู่เจียงมองจางซวีคุนอย่างลึกซึ้ง และดวงตาเต็มไปด้วยความคิดคำนึง

จางซวีคุนส่ายหน้า

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่พูดถึงคนส่วนใหญ่ในโลกนี้ ก็เหมือนผู้คนมากมายในใต้หล้า”

“ดูเหมือนเจ้าจะรู้เรื่องมากมาย แต่กลับไม่ยอมพูด” จ้าวอู่เจียงถอนหายใจอย่างจนปัญญา

เขาคงไม่อาจบังคับให้จางซวีคุนเปิดเผยเรื่องในอนาคตได้กระมัง?

“ในตอนนั้นพี่หลินต้าวก็รู้เรื่องมากมาย แต่ก็ยังปิดบังซ่อนเร้น” แต่จางซวีคุนกลับไม่ได้ใส่ใจ

“อย่างน้อยก็ต้องหาอะไรบางอย่างให้ชิงหลิง เพื่อให้นางได้อยู่อย่างสงบ ข้าถึงจะหลับตาได้อย่างสบายใจไม่ใช่หรือ?”

พูดจบ จางซวีคุนก็รู้สึกใจหายวาบ

แย่แล้ว… เขาพลั้งปากพูดถึงชิงหลิงออกไปได้อย่างไร?

“ชิงหลิง?” จ้าวอู่เจียงเหลือบมองไป เขารู้สึกว่าชื่อนี้ดูคุ้นหูราวกับเคยปรากฏในความทรงจำของเขาที่ไหนสักแห่ง

“แค่ก… ข้าอยากใช้กระดิ่งซานชิงทำพิธีเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อสวดให้ตัวเองได้พักผ่อนอย่างสงบ” จางซวีคุนรีบพูด

แต่จ้าวอู่เจียงกลับหรี่ตาลงเหมือนเสือร้ายที่กำลังดมกลิ่นกุหลาบอย่างละเอียด ไม่มีสตรีงามคนใดหลุดพ้นจากการค้นหาในความทรงจำของเขาได้

ดวงตาของเขาเปล่งประกายวาบขึ้น

“เว่ยชิงหลิงหรือ?”

“เมื่อก่อนเว่ยชิงหลิงจากสำนักศรัทธาปฐพีเคยไปอารามหลานรั่วพร้อมกับเมียวเจิ้น”

“เจ้าเป็นคนของสำนักศรัทธาปฐพี…เช่นนั้นนางเป็นศิษย์ของเจ้า?”

“ไม่ใช่” จางซวีคุนปฏิเสธทันที ความรู้สึกตึงเครียดเหมือนแตงที่เลี้ยงมาหลายปีถูกสัตว์ร้ายค้นพบ เขาแสร้งทำเป็นใจเย็นพูดว่า

“นักพรตในสำนักศรัทธาปฐพีมีมากมาย อีกอย่างข้าก็อายุมากแล้ว จะมีเวลาว่างรับศิษย์ได้อย่างไร?”

“เว่ยชิงหลิง” แต่จ้าวอู่เจียงไม่เชื่อคำพูดของชายชราเลยสักนิด เขาสำรวจข้าวของในวิหารแล้วตะโกนเสียงดัง

จางซวีคุนกระโดดขึ้นเอามือหนึ่งปิดปากจ้าวอู่เจียงไว้ทันที ไม่มีท่าทีอ่อนแอเหมือนคนใกล้สิ้นอายุขัยอีกต่อไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน