ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1372

บทที่ 1372 แยกสำนัก แต่ไม่แยกความรู้สึก

‘พูดเหลวไหล!’

‘เจ้าจ้าวอู่เจียงจะไม่รู้บ้างหรือ?’

‘ถ้าข้าไม่ระวังเจ้า แล้วจะระวังใคร?’

‘ปากหวานเจ้าเล่ห์ชอบเกี้ยวพาราสี ทั้งรอบตัวมีสาวงามมากมาย’

‘ยิ่งหน้าตาหล่อเหลาเช่นนี้ สตรีที่ไหนเห็นต้องมองไม่ละสายตา ไม่ระวังเจ้า แล้วจะระวังใคร?’

‘ศิษย์ของข้าจะต้องไม่ตกอยู่ในเงื้อมมือปีศาจของเจ้า!’

หัวใจของจางซวีคุนกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำถามของจ้าวอู่เจียง จากนั้นเขาก็บ่นในใจอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจพูดความจริงด้วยใบหน้าจริงจัง

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าเพียงกำชับเจ้า ให้เรื่องสำคัญมาก่อน โดยเฉพาะในยามที่ภัยพิบัติใหญ่เริ่มปรากฏร่องรอย”

“จริงอย่างที่ท่านว่า” จ้าวอู่เจียงพยักหน้า ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน

เขาจะมองไม่ออกได้อย่างไรว่าจางซวีคุนกำลังกังวลว่าเว่ยชิงหลิงอยู่ใกล้เขาเกินไป?

การสอบถามของเขา เป็นเพียงการหยอกล้อกับจางซวีคุนเท่านั้น

เขาก็ไม่อยากให้เว่ยชิงหลิงอยู่ใกล้เขามากเกินไป เพราะหากมีสตรีล้อมรอบตัวมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี

เขาเพียงต้องการรักใครสักไม่กี่คนอย่างจริงจัง…

“เจ้ากลับไปเตรียมตัวเถิด” จางซวีคุนกล่าวอย่างจริงใจ

“คนที่จะไปราชวงค์ต้าเฉียนครั้งนี้ อันที่จริงแล้วไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าเจ้า”

“หนึ่ง เจ้าปลอดภัย ตัวเจ้าในช่วงเวลานี้ไม่อาจถูกลบเลือนในเรื่องของเหตุและผล”

“สอง…” มือเหี่ยวย่นของจางซวีคุนแตะเบา ๆ ที่ฝ่ามือของจ้าวอู่เจียงทันใดนั้นในฝ่ามือของจ้าวอู่เจียงก็ปรากฏยันต์สีเงิน

“ผู้ดูแลหอดูดาวของราชวงค์ต้าเฉียนกับข้ามีความสัมพันธ์เก่าแก่ หากนำป้ายนี้ไปเป็นเครื่องยืนยัน นางจะช่วยให้เจ้าก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดของสามภัยพิบัติเบื้องบนเอง”

“และเมื่อเจ้าก้าวเข้าสู่ระดับเก้าภัยพิบัติ เจ้าก็สามารถเลือกได้ว่าจะกลับไปราชวงค์ต้าเซี่ยสักครั้งหรือไม่”

“ต้าเซี่ย…” จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้วแน่น อีกทั้งดวงตายังคงลึกล้ำและสั่นไหว

“ใช่” จางซวีคุนพยักหน้า

“ราชวงค์ต้าเซี่ย วันที่สิบสามเดือนสุดท้ายของปี”

“ดี” จ้าวอู่เจียงกำป้ายคาถาสีเงินขาวในมือแน่น

ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในราชวงค์ต้าเซี่ยจนถึงการล่มสลายครั้งสุดท้าย เป็นความเจ็บปวดที่อยู่ในใจเขาตลอดกาล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน