ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1374

บทที่ 1374 ปรบมือเป็นคำสาบาน

จ้าวอู่เจียงอวดความสามารถกินข้าวห้าชามใหญ่ ถือว่าเป็นปริมาณอาหารที่ไม่มีใครเทียบได้ในเวลาอาหารเย็น จนเกือบสำลักหน้าตาเหลือกลาน

ตอนแรก ตู๋กูหมิงเยว่ตักข้าวให้เขาหนึ่งชามใหญ่

ขณะที่เขากินไปก็เล่าคร่าว ๆ ว่าตัวเองจะต้อง ‘เดินทางไปทำงาน’ ไปยังต่างถิ่น

หลังจากที่เขากินเสร็จ เซวียนหยวนจิ้งก็ตักข้าวให้เขาอีกหนึ่งชามใหญ่

เมื่อกินเสร็จอีกครั้ง หลินหลางก็ตักข้าวให้เขาอีกหนึ่งชาม และดวงตานางที่มองมาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

เช่นนั้นเขาจะไม่กินก็ไม่ได้

เมื่อกินครบสามชามแล้ว ชิงเอ๋อร์ก็ยังยืนกรานจะตักข้าวให้เขาอีกหนึ่งชาม นางมองเขาด้วยสายตาแบบจะกินก็ได้ไม่กินก็ได้

แต่ถ้าหากเขาไม่กิน นางก็จะน้อยใจจนน้ำตาไหล เขาจึงจำใจกินจนหมด

เมื่อกินเสร็จ เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยก็ถือชามข้าวใบใหญ่ที่เต็มเปี่ยม และจ้องมองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ท่านพ่อ… กิน…”

พรุ่งนี้ก็จะต้องออกเดินทางไปยังต้าเฉียน เช่นนั้นถือว่ามื้อนี้ได้กินอิ่มดีจริง ๆ

เมื่อยามค่ำคืนมาถึง…จ้าวอู่เจียงเอนตัวพิงหมอนนุ่ม และทบทวนเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ

เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งเข้าใกล้ภาพรวมของเรื่องราวทั้งหมดมากขึ้น

พรึ่บ!

กลิ่นหอมกรุ่นปะทะใบหน้าและพลันขัดจังหวะความคิดทันที เขาคว้าสิ่งนั้นไว้ได้ ที่แท้ก็คือเอี๊ยมผ้าไหมสีขาวอมชมพูพร้อมกลิ่นหอมละมุนของนมที่มีกลิ่นหอมพิเศษเฉพาะตัว…

กลิ่นหอมนั้นแฝงไว้ด้วยพลังวิเศษของ ‘พลังมังกร’ แห่งราชวงศ์ต้าโจว

เซวียนหยวนจิ้งเปลือยกายมุดเข้าใต้ผ้าห่ม ชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง คล้ายจะบอกว่า ‘รู้จักสังเกตกันเสียบ้างสิ’

จ้าวอู่เจียงพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้า เขาเพิ่งปลดกระดุมเสื้อชั้นใน ทว่าก็รู้สึกเย็นวาบที่ส่วนล่าง

พรึ่บ!

กลิ่นอันยั่วยวนปะทะใบหน้าเขาอีกครั้ง และขัดจังหวะการเคลื่อนไหว ถึงแม้เขาจะงุนงง แต่ยังคว้าสิ่งนั้นไว้

ที่แท้ก็เป็นกางเกงชั้นใน แต่ตรงกลางกางเกงผิดรูปไปแล้ว คงเป็นเพราะกักขังมังกรยักษ์มานาน จนถูกมังกรกระแทกไม่หยุด

“เชื่องช้าเหลือเกิน” เซวียนหยวนจิ้งใบหน้าแดงระเรื่อ และส่งเสียงตำหนิอย่างเขินอาย

นางดึงเพียงมือเดียวก็ถอดกางเกงชั้นในของจ้าวอู่เจียงออกได้ ขณะที่จ้าวอู่เจียงยังคงถอดเสื้อผ้าอย่างสุภาพเรียบร้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน