ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1378

บทที่ 1378 ยันต์ที่มีอักขระลึกลับ

‘ภูเขาสู่เต๋าของเล่าจื๊อ’ ห้าคำนี้ประกอบด้วยพลังอันลึกลับ

ผู้ที่ท่องคาถานี้เป็นเวลานาน เช่นนั้นคำพูดจะกลายเป็นกฎเกณฑ์ราวกับแบกภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไว้บนร่างและปล่อยพลังอำมหิตไร้ขอบเขต

ขณะนี้ว่านจื่อก็อยู่ในสภาวะเช่นนั้น และจ้าวอู่เจียงที่อยู่ด้านข้างก็กระแอมในลำคอเพียงเล็กน้อย

ช่างเป็นจริงดังคำกล่าวที่ว่าอย่าตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก เมื่อครู่หญิงสาวที่ดูน่ารัก แต่เพียงแค่ตะโกนคาถานั้นออกมา พลังของนางก็พลันน่าสะพรึงกลัว

แม้แต่เขาที่ตอนนี้มีวรยุทธ์ระดับเก้าภัยพิบัติ ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความหนาวเย็นบางอย่าง

เป็นที่คาดเดาได้ว่าพลังของภูเขาสู่เต๋านั้นช่างแข็งแกร่งเพียงใด

แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจคือ ในโลกนี้มีภูเขาและทะเลมากมาย ทำไมเขาถึงเห็นแต่ภูเขาสู่เต๋าที่มีพลังอำนาจเช่นนี้?

ภูเขานี้มีอะไรพิเศษหรือไม่?

หลังจากว่านจื่อแสดงความดุดันต่อเจ้าสัตว์กลืนทองแล้ว นางก็กลับมามีท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูอีกครั้ง

เมื่อเจ้าของร้านยกชามก๋วยเตี๋ยวที่เต็มไปด้วยเครื่องในและพริกมาบริการ ว่านจื่อจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาคนอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง ก่อนจะใช้ตะเกียบนั้นคีบเส้นหมี่ที่ชุ่มน้ำแกงขึ้นมาเป็นวงใหญ่ จากนั้นนางอ้าปากกว้างเตรียมจะยัดเส้นก๋วยเตี๋ยวทั้งหมดเข้าปาก

แต่ดูเหมือนนางจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงค่อย ๆ วางตะเกียบลง แล้วคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาเพียงไม่กี่เส้น และกินอย่างสุภาพเรียบร้อย

นางค่อย ๆ เคี้ยวอย่างเชื่องช้าและกลืนอย่างสำรวมราวกับกุลสตรีจากตระกูลใหญ่

จ้าวอู่เจียงอึ้งไปชั่วขณะ เขาวางหินวิญญาณสามก้อนลงบนโต๊ะ แล้วยิ้มพลางกล่าวว่า

“ข้ามีธุระต้องไปก่อน ค่าอาหารของเจ้าข้าจ่ายให้แล้ว”

“ท่านจะไปเดี๋ยวนี้เลยหรือ?” ว่านจื่อกลืนเส้นหมี่ลงคอ นางคิดครู่หนึ่งแล้วตบอกที่ไม่ได้อวบอิ่มของตัวเอง กระทั่งใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความจริงจังพลางกล่าวว่า

“ในเมื่อท่านกินก๋วยเตี๋ยวชามนี้แล้ว ให้ถือว่าท่านก็คือพี่น้องของว่านจื่อ หากไปที่เขาสู่เต๋า ก็ให้บอกชื่อของข้าได้เลย!”

“ไม่มีใครกล้ารังแกท่านแน่!”

จ้าวอู่เจียงอดขำไม่ได้กับท่าทางเยี่ยงโจรภูเขาของว่านจื่อ เขาจึงพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้น

“เอ่อ… ท่านมีนามว่า?” ว่านจื่อเช็ดปาก ก่อนจะเอ่ยถามด้วยดวงตากลมโตและกะพริบปริบ ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน