ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1380

บทที่ 1380 วิธีทดสอบแบบพวกจูนิเบียว

แสงดาวอันเจิดจ้าในชั่วขณะที่เข้าใกล้จ้าวอู่เจียงก็พลันหรี่หายและอันตรธานไปในทันที

องค์ชายอวิ๋นเจิงเบิกตากว้างด้วยความโกรธา ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าวอย่างตกตะลึง ด้วยความไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

ทางช้างเผือกหมื่นลี้เป็นวิชาของสำนักโหราศาสตร์ เขาฝึกฝนจนถึงขั้นสูงสุดมานานแล้ว และยังไม่เคยพลาดพลั้งกับผู้ที่อยู่ต่ำกว่าขั้นสามภัยพิบัติเบื้องบนเลย แต่บัดนี้กลับพลาดไปเสียแล้ว

อย่างไรก็ตาม อิ้นอ๋องผู้นี้กลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย หรือแม้แต่การป้องกันก็ยังไม่เปิดใช้

“ท่านผู้ควบคุมดวงดาว ท่านต้องการจะทำสิ่งใด?” จ้าวอู่เจียงเหลือบมององค์ชายอวิ๋นเจิงอย่างเรียบเฉย

ทหารเฝ้าประตูเมืองอื่น ๆ ต่างตกใจกลัวจนถอยกลับไปที่ปากประตูเมืองไปนานแล้ว

ถ้าหากรัชทายาททั้งสองต่อสู้กัน พวกเขาไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนหนึ่งมาจากราชวงศ์เซียนต้าโจว และอีกคนก็เป็นรัชทายาทของราชวงศ์ต้าเฉียนของพวกเขา

“ฮึ…” องค์ชายอวิ๋นเจิงพยักหน้าพลางแสยะยิ้มอย่างพอใจ อิ้นอ๋องแห่งราชวงศ์เซียนต้าโจวเรียกเขาว่าท่านผู้ควบคุมดวงดาว ทำให้เขารู้สึกพอใจอย่างยิ่ง

นี่แสดงว่าอิ้นอ๋องรับฟังคำพูดก่อนหน้าของเขา ไม่เหมือนคนอื่นๆ ในเมืองหลวงที่เรียกเขาว่าฝ่าบาท หรือองค์ชายหกวันแล้ววันเล่า ซึ่งหากเป็นในวังหลวงก็พอเข้าใจได้ แต่ในที่อื่น ๆ ก็ยังเรียกเช่นนั้น นั่นทำให้เขาไม่ชอบใจนัก

องค์ชายหกเป็นเพียงหนึ่งในตัวตนของเขา ซึ่งเขาไม่มีทางเลือก แต่การเป็นศิษย์คนที่หกของสำนักโหราศาสตร์นั้นเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง

จ้าวอู่เจียงยิ่งรู้สึกสงสัย หรือว่าองค์ชายอวิ๋นเจิงแห่งราชวงศ์ต้าเฉียนผู้นี้จะเป็นพวกเย่อหยิ่ง แต่ขี้อาย?

“ข้าเพียงแค่ทดสอบวิชาของเจ้าเท่านั้น” องค์ชายอวิ๋นเจิงก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าจ้าวอู่เจียง และเหลือบตามองบุรุษตรงหน้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนโหดร้ายและประหลาด

“เจ้าไม่ใช่จีปอฉางจริง ๆ ด้วย!”

จ้าวอู่เจียงหรี่ตาลง เขาสงสัยว่าตัวตนของเขาถูกมองทะลุปรุโปร่งแล้วหรือ?

“เจ้าคือจีปอฉางผู้มีพรสวรรค์เหนือคนธรรมดา!” องค์ชายอวิ๋นเจิงยืนในท่าทางประหลาดด้วยความสูงส่งโดดเดี่ยว ทั้งยังมีบุคลิกที่แฝงความเศร้าโศกอาลัยอาวรณ์

ทว่าในตอนนี้รอยยิ้มของเขาเปลี่ยนจากความประหลาดเป็นความหยิ่งผยอง อีกทั้งดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวังแฝงอยู่ราวกับว่าเขาได้ล่วงรู้ความจริงและต้องการให้มีคนเห็นด้วยกับเขา

จ้าวอู่เจียงถึงกับพูดไม่ออก จึงค่อย ๆ พยักหน้า

ดวงตาขององค์ชายอวิ๋นเจิงเปล่งประกายด้วยความยินดี แต่แล้วเขาก็ส่ายหน้าราวกับว่าทุกอย่างช่างจืดชืด เสียงของเขากลายเป็นเสียงแหบแห้ง ประหนึ่งผ่านกาลเวลาอันยาวนาน

“คนที่สามารถมองทะลุความจริงในโลกนี้เหลือน้อยเต็มทีแล้ว และข้า… ก็เป็นหนึ่งในนั้น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน