ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1391

บทที่ 1391 จิ้งเอ๋อร์ตายแล้ว

สำนักโหราศาสตร์

พื้นที่ชมดาวในหอชมดาว

แม้ว่าภายนอกพื้นที่ชมดาวจะมีลมพัดจนหิมะปลิวหรือฟ้าดินมืดมัวจนมองไม่เห็น แต่ภายในพื้นที่ชมดาวกลับไม่มีหิมะแม้แต่น้อย มีเพียงสายลมเย็น และเบื้องบนท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับ

เจ้าสำนักโหราศาสตร์มีทั้งรอยขมวดคิ้วและรอยยิ้มที่คล้ายคลึงกับเซวียนหยวนจิ้งถึงเก้าส่วน นางมองดูจ้าวอู่เจียงที่ซักถามอย่างละเอียดด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนค่อย ๆ ยื่นมือขาวเรียวออกมาจากเสื้อคลุมสีดำ

“จับให้แน่น”

เมื่อจ้าวอู่เจียงรู้สึกสงสัย นางจึงยิ้มอย่างงดงามแล้วเป็นฝ่ายจับมือเขาไว้อย่างแน่นหนาเสียเอง

ทันทีที่มือของจ้าวอู่เจียงถูกจับไว้ เขาก็รู้สึกถึงความปรารถนาที่ค่อย ๆ แผ่ซ่านออกมาจากส่วนลึกภายใน

เขาปรารถนาที่จะกอดนางที่เหมือนกับจิ้งเอ๋อร์แทบจะทุกกระเบียดนิ้วไว้แน่น และยังปรารถนาที่จะหลอมรวมนางเข้าไปในเลือดเนื้อของเขา

ทว่าขณะนี้จิตใจของเขากลับยิ่งตึงเครียดมากขึ้น และยิ่งสงสัยว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเป็นใครกันแน่?

นางค่อย ๆ สอดประสานนิ้วมือกับจ้าวอู่เจียงพลางยิ้มให้เล็กน้อย ทว่ารอยยิ้มนั้นเหมือนกับจิ้งเอ๋อร์ตอนที่น่ารักไร้เดียงสาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

“เวลาที่เหลือให้เจ้าไม่มากแล้ว หลังจากปีเจี๋ยจื่อผ่านไป วันที่สองเดือนหนึ่งปีอี๋โฉ่วก็จะเป็นเวลาสุดท้ายที่เจ้ายังอยู่ในโลกมนุษย์”

“วิชามารกลืนสวรรค์สามารถช่วยให้เจ้าแย่งชิงพลังวิเศษอันมหาศาลของฟ้าดิน แต่หากต้องการเปลี่ยนเป็นพลังบำเพ็ญก็จำเป็นต้องผ่านการหลอมรวม เช่นนั้นเจ้าไม่มีเวลามากพอที่จะหลอมรวมแล้ว”

จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้วลึกขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขารู้สึกถึงพลังงานบริสุทธิ์ที่กำลังไหลเข้าสู่ร่างของเขาอย่างไม่ขาดสาย และกำลังไหลออกจากร่างของนางอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งวรยุทธ์ของเขากำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่จางซวีคุนพูดว่านางจะช่วยยกระดับวรยุทธ์ให้เขา…เป็นการยกระดับแบบนี้หรือ?

วันที่สองเดือนหนึ่งปีอี๋โฉ่วที่นางพูดถึง คือจุดเวลาที่เขาจะย้อนกลับไปยังอดีตจากปัจจุบันใช่หรือไม่?

แม้ว่าจะเหลือเวลาเพียงหนึ่งเดือน และเขารู้สึกว่ามีสิ่งที่ต้องเตรียมอีกมาก แต่ทุกอย่างก็ยังดูเร่งรีบเกินไป

ดวงตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยม่านน้ำเหมือนเปล่งประกายโดยที่ไม่กะพริบเลย นางจ้องมองจ้าวอู่เจียงตรงหน้า ราวกับต้องการจดจำให้ลึกซึ้งขึ้นใจและจดจำไปตลอดกาล

ทว่าสีหน้าของจ้าวอู่เจียงในขณะนี้ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นกว่าเดิม เพราะเขารู้สึกถึงกลิ่นอายที่แฝงอยู่ในพลังงานบริสุทธิ์ที่ส่งมาจากร่างของนาง มันเหมือนกับของจิ้งเอ๋อร์ราวกับหล่อหลอมมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน

ใบหน้างดงามเหนือใครของนางค่อย ๆ ซีดลง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าการส่งพลังงานบริสุทธิ์นี้ทำให้นางได้รับความเสียหายไม่น้อย และอาจกระทบถึงแก่นแท้ของนาง

“ปล่อยมือ!”จ้าวอู่เจียงทนไม่ไหวจึงพลั้งปากตะโกนออกไปอย่างฉับพลัน

เพราะเขาต้องการหยุด แต่ไม่สามารถปล่อยมือได้เอง และดูเหมือนว่าอำนาจการควบคุมจะอยู่ในมือของนางตลอดเวลา

นางเพียงแค่ยิ้มอย่างงดงาม แต่น้ำเสียงที่เคยเต็มไปด้วยอำนาจบัญชาการกลับอ่อนโยนขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน