ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 14

บทที่ 14 กู่พิษแห่งโหลวหลานกลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง (รีไรท์)

“จ้าวอู่เจียง!” เสียงแหลมเล็กของเฉินเจิ้งฮัวดังขึ้นด้วยความหวาดกลัว ผู้เป็นหัวหน้าขันทีจ้องมองคนตรงหน้าเหมือนเห็นสัตว์ร้ายจากนรก ชายอ้วนขยับตัวต้องการจะเป็นอิสระ แต่แล้วความเจ็บปวดจากแขนขาที่ถูกหักก็พุ่งพล่าน

เฉินเจิ้งฮัวได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องต่อไป

“เจ้าสุนัขต่ำช้า รีบปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้ อย่าบังคับให้ข้าต้องทำให้เจ้ามีจุดจบเหมือนอาของเจ้า!”

จ้าวอู่เจียงดึงกริชออกไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ได้ยินเสียงหยดเลือดกระทบพื้น กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวนในอากาศ ขันทีหนุ่มพูดออกมาเบา ๆ ว่า

“ตอบคำถามของข้ามาซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าท่าน”

“ตอบแล้ว ตอบแล้ว ข้ายินดีตอบคำถามของเจ้า!” หัวหน้าขันทีร้องตะโกนออกมาในทันใด

“ถามมาเถอะ ถามมาได้เลย!”

“ทำไมท่านถึงต้องฆ่าอาสามของข้า?”

จ้าวอู่เจียงมีดวงตาเย็นชา

หัวหน้าขันทีพยายามขดร่างกายอ้วนกลม ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด

“เขาทำผิดกฎ เขารู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้ เขาก็เลยต้องตาย!”

“ท่านเป็นคนฆ่าเขาใช่หรือไม่? ฮะ?”

จ้าวอู่เจียงร้องตะโกนออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด มือกำด้ามกริชแน่น ก่อนจะแทงลงไปบนบาดแผลของอีกฝ่ายด้วยความหนักหน่วงอีกครั้ง

“อ๊าก! ข้าแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ข้าแค่ทำตามคำสั่ง!”

ร่างกายของหัวหน้าขันทีสั่นเทาและชักกระตุก

“คำสั่ง? เป็นคำสั่งของผู้ใด?”

ขันทีหนุ่มมีใบหน้าเย็นชา ยังคงจำได้ดีถึงเนื้อหาในจดหมายที่ตู๋กูอี้เหอต้องการให้ตนส่งมอบให้ฮ่องเต้ เพราะฉะนั้น เขาจึงอยากได้ข้อมูลมาเชื่อมต่อเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกัน

“มันเป็นคำสั่งของ…”

หัวหน้าขันทีต้องการจะพูดบางอย่างออกมา แต่แล้วก็หยุดชะงักไปอย่างกะทันหัน พลันของเหลวสีดำก็ไหลทะลักออกมาจากปาก ใบหน้าอ้วนกลมบิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ ราวกับว่ากำลังพบเจอกับความเจ็บปวดแสนสาหัส

ของเหลวสีดำที่ไหลออกมามีลักษณะเหนียวข้นและมีกลิ่นชวนคลื่นไส้เป็นอย่างยิ่ง

“ไม่นะ! ไม่นะ! ไม่นะ!”

เฉินเจิ้งฮัวพึมพำ ของเหลวสีดำยังไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง ดวงตาของเขาปูดโปนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า

“คำสั่งเป็นของ…”

“เป็นของผู้ใด? รีบพูดออกมาให้ไว!” จ้าวอู่เจียงโน้มตัวลงไป อยากจะได้ยินให้ชัดเจน เขาจับคอเสื้อของหัวหน้าขันที และต้องการจะยกร่างอีกฝ่ายขึ้นมา

“คำสั่ง…” หัวหน้าขันทีพูดออกมาได้เพียงเท่านั้น ร่างกายก็หยุดชะงัก แล้วลมหายใจขาดหายไป

“บัดซบ” ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากคอเสื้อของหัวหน้าขันที และก้าวถอยหลังออกไป ปล่อยให้ร่างไร้วิญญาณของเฉินเจิ้งฮัวล้มลงไปบนพื้น

หลังจากนั้นอีกพักใหญ่ ดวงตาของชายหนุ่มก็เป็นประกายในความมืด เขารีบขยับเข้าไปหาศพของเฉินเจิ้งฮัวด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะนำกริชแทงลงไปที่หัวใจของหัวหน้าขันทีโดยตรง

สวบ…

เสียงใบมีดแทงทะลุเนื้อหนัง จ้าวอู่เจียงลากกริชลงมาทางด้านล่าง บาดแผลเปิดเผยให้เห็นหัวใจของหัวหน้าขันที

หลังจากนั้น ก็ได้ทำการกรีดใบมีดไปทางแนวขวาง ทำให้บาดแผลมีลักษณะเหมือนไม้กางเขน โลหิตไหลทะลักออกมา และในเวลาเดียวกันนั่นเอง เข็มเงินสามเล่มก็พุ่งออกมาจากชายเสื้อของจ้าวอู่เจียง เข็มเงินเหล่านั้นจมหายไปในกล้ามเนื้อและโลหิตของคนตาย

ได้ยินเสียงดัง ปึก! เหมือนกับเข็มแหลมทิ่มแทงอะไรบางอย่าง

ชายหนุ่มดึงปลายเข็มกลับขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนจะยกเข็มขึ้นดูช้า ๆ

และสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาของเขาก็คือหนอนตัวหนึ่ง

หนอนสีขาวตัวอ้วนสั้นมีเพียงตาเดียว

“กู่พิษของพวกโหลวหลาน!”

จ้าวอู่เจียงคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาในหัวใจ

…

“ยังเกี่ยวข้องกับข้าอยู่อีกหรือ?”

ภายใต้อาณาเขตแห่งนี้เต็มไปด้วยร่มเงา เฉกเช่นสถานที่ทุกแห่งใต้ท้องฟ้า ไม่มีสถานที่ใดไร้เงา

ภายในตำหนักเก่าแก่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเนิ่นนาน ต้นไม้ต้นหนึ่งกำลังเจริญเติบโตงอกงาม ใบไม้ร่วงหล่นลงมาปกคลุมพื้นดินในบริเวณใกล้เคียงหนาแน่น

แต่ต้นไม้ที่เต็มไปด้วยผลไม้นั้น มีคนนำศพมนุษย์มาแขวนห้อยหัวเอาไว้ตามกิ่งไม้จนเต็มต้น

ศพมนุษย์เหล่านี้เนื้อตัวเต็มไปด้วยรูพรุน สภาพศพเน่าเปื่อย หนอนสีขาวตัวอ้วนกลมกำลังชอนไชอยู่ตามรูพรุนบนร่างศพ

ชายชราสองคนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เบื้องหน้าของพวกเขาคือตะกร้าไม้ไผ่ใบหนึ่ง ในตะกร้าไม้ไผ่เต็มไปด้วยใบไม้สีเขียวจำนวนมาก

“ร่างกาฝากของกู่ลำดับที่ 73 ตายแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน