ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1402

บทที่ 1402 ปฏิกิริยาเฉพาะหน้าของนายและบ่าว

ในชั่วขณะถัดมา เวินปู๋เซิ่งครางด้วยความเจ็บปวด อีกทั้งร่างกายยังอ่อนระทวยล้มลงไปด้านหลัง แต่จ้าวอู่เจียงกลับมีสีหน้างุนงงอยู่ชั่วขณะ เพราะเขายังไม่ได้ลงมือเลยแม้แต่น้อย

ไฉนเวินปู้เซิ่งจึงล้มลงไปได้เล่า?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างที่ล้มลงนั้น ในแขนเสื้อของเวินปู้เซิ่งยังมีทองคำหลายแท่งร่วงหล่นออกมาอีกด้วย

แย่แล้ว!

หัวใจของเวินปู้เซิ่งพลันกระตุกวูบ

เพราะระหว่างทางที่เขาไปเชิญอาวุธศักดิ์สิทธิ์นั้น เขาได้วางแผนเส้นทางหลบหนีสำหรับชีวิตในบั้นปลายไว้แล้ว

เวินปู๋เซิ่งรีบเก็บทองคำแท่งกลับเข้าไปในถุงอย่างรวดเร็วโดยไม่แสดงอาการใด ๆ ก่อนจะกำมันแน่นพลางล้มลงสลบไปในช่วงเวลาคับขันนั้น

ฝีมือช่างรวดเร็วนัก…!

จ้าวอู่เจียงหัวเราะอยู่ในใจ และเข้าใจเหตุผลในเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว

หากพูดให้ละเอียด เวินปู๋เซิ่งเชิญเกราะเทพปีศาจมา แต่กลับถูกเขาแย่งไป และไม่ว่าจะพูดอย่างไร เวินปู๋เซิ่งก็ต้องรับผิดชอบโดยไม่อาจหลีกเลี่ยงการลงโทษจากฮ่องเต้อวิ๋นเหวิน

แต่บัดนี้เขาทำได้เพียงแสดง ‘วีรกรรม’ ปกป้องฮ่องเต้จนตัวเองบาดเจ็บเช่นนี้ เพื่อชดเชยความผิดบางส่วน

ฮ่องเต้อวิ๋นเหวินเห็นเวินปู๋เซิ่งแกล้งตายล้มลงบนพื้น ก็อยากจะสาปแช่งในใจว่า ‘ไอ้ข้ารับใช้สารเลว แกล้งตายหลอกข้า’ แต่เพราะอยู่ต่อหน้าจ้าวอู่เจียงกลับไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไร

เพราะเรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือต้องยืนยันตัวตนที่แท้จริงของจ้าวอู่เจียงที่เมื่อครู่นี้เขาได้เห็นร่องรอยบางอย่างแล้ว

“เจ้าไม่ใช่จีปอฉาง เจ้าคือผู้ใดกันแน่!”

ฮ่องเต้อวิ๋นเหวินจ้องมองจ้าวอู่เจียงอย่างโกรธเกรี้ยว

แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีเจตนาจะทำร้ายชีวิตเขาอย่างชัดเจน แต่ความขมขื่นและความแค้นของฮ่องเต้อวิ๋นเหวินก็ไม่อาจปิดบังได้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

แต่…ฮ่องเต้ผู้นี้ก็ไม่ได้โง่จนเกินไป

จ้าวอู่เจียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและตั้งใจจะอธิบายให้ชัดเจน แต่กลับเห็นฮ่องเต้อวิ๋นเหวินถอยหลังไปสองก้าว เพื่อรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยกับเขา

“หยุดก่อน! เจ้าอย่าได้เข้ามา!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน