ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1404

บทที่ 1404 ที่สวรรค์สร้างเขามาย่อมมีประโยชน์

เมื่อเห็นทายาทของตระกูลไม่อยากจากลา และตกอยู่ในความลำบากใจ คิ้วขาวบรรพชนตระกูลอวิ๋นสั่นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างเมตตา

“แต่เดิมเกราะนี้เป็นของท่านเทพปีศาจอยู่แล้ว ตระกูลอวิ๋นเพียงแค่ช่วยเก็บรักษาไว้ บัดนี้ก็เพียงแค่คืนของให้เจ้าของเดิมเท่านั้น”

“ท่านบรรพชน!” อวิ๋นเหวินรู้สึกร้อนใจจนร้องเรียกออกไป แต่สุดท้ายก็ก้มหน้าลง

ชายชราคิ้วขาวที่มีใบหน้าเมตตา พลันมองฮ่องเต้อวิ๋นเหวินด้วยดวงตาอ่อนโยน

“พอเถอะ เหวินเอ๋อร์”

เพราะดูเหมือนฮ่องเต้อวิ๋นเหวินจะหมดหนทางแล้ว

แม้ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ต้าเฉียน แต่ทั้งสองคนตรงหน้านี้…คนหนึ่งคือบรรพชนที่เขาเคารพ ส่วนอีกคนคือเทพปีศาจ

“ขอบคุณ” จ้าวอู่เจียงประสานมือคำนับ พลางเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงจริงใจ

ทว่าชายชราชุดขาวพลิ้วไหว พลางเอ่ยตอบออกมา “ท่านเทพปีศาจเกรงใจเกินไปแล้ว”

“ไม่ทราบว่าข้าจะเรียกท่านว่าอย่างไร?” จ้าวอู่เจียงเอ่ยปากถาม

เพราะเกราะเทพปีศาจนี้และกระจกทองสัมฤทธิ์ที่มีวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์หลงเหลืออยู่เป็นของขวัญที่ราชวงศ์ต้าเฉียนมอบให้เขา

แม้ว่ามารยาทสำคัญจะสำคัญยิ่ง แต่น้ำใจกลับสำคัญยิ่งกว่า เช่นนั้นเขาจึงอยากจดจำทุกคนที่เคยช่วยเหลือเขาระหว่างทาง

“ข้ามีนามว่า อวิ๋นเทียนชิง” ชายชราโค้งตัวตอบคำนับ

“ในอดีต ข้าเคยได้ชื่นชมบารมีของท่าน”

สิ่งที่อวิ๋นเทียนชิงเรียกว่าบารมีนั้น แท้จริงคือร่างไร้วิญญาณของเทพปีศาจในยุคโบราณ แต่เพราะตอนนั้นเขายังเล็ก เดินโซเซ และพูดจาติดอ่าง

บิดาของเขาได้อุ้มเขาไว้ อีกทั้งตอนนั้นยังมีผู้คนมากมายล้อมรอบโลงศพไม้ด้วยความโศกเศร้าและร่ำไห้ออกมา

แม้ในตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงร้องไห้อย่างเจ็บปวดเช่นนั้น ส่วนเขาเพียงแค่อยากรู้อยากเห็น จึงมองไปยังชายในโลงศพ

ช่างหล่อเหลา ดูชั่วร้าย แม้ตายไปแล้วก็ยังมีบารมีที่น่าเกรงขาม จนกระทั่งในภายหลังที่เขาถึงได้ยินเรื่องราวของเทพปีศาจ

……

ท้องฟ้ายามค่ำคืนแจ่มใสเพียงชั่วเวลาดื่มชาหนึ่งถ้วย จากนั้นก็เริ่มมีหิมะโปรยปรายลงมาอีกครั้ง

อาณาจักรเซียนตงหลิง

บริเวณนอกเทือกเขาถูซานที่แม่น้ำอวี่หวังกลับมีคนเดินอยู่บนผิวน้ำ

ชายหนุ่มผู้นั้นรูปงาม สวมรองเท้าและเสื้อคลุมสีขาว สวมมงกุฎหยก ใบหน้างดงามดั่งหยก รูปโฉมหล่อเหลา ท่วงท่าสง่างาม อีกทั้งยังแขวนป้ายประจำตระกูลลู่ที่เอว และมีขลุ่ยหยกเหน็บไว้ที่หลังเอวเสียด้วยซ้ำ

เขาเดินย่ำเบา ๆ บนผิวแม่น้ำ ก่อนจะลงจอดอย่างสง่างามที่ริมฝั่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน