ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1405

บทที่ 1405 มีการสละถึงมีการได้

“เหวินเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวอักษร ‘คน’ เขียนอย่างไร?”

ภายในท้องพระโรงเทพปีศาจของเมืองหลวง ณ ราชวงศ์ต้าเฉียน อวิ๋นเทียนชิงผู้มีกลิ่นอายเซียนในชุดคลุมขาวที่พลิ้วไหว เงยหน้ามองรูปปั้นทองของเทพปีศาจ และเอ่ยถามไปยังฮ่องเต้อวิ๋นเหวินที่คุกเข่านั่งอยู่เบื้องหน้ารูปปั้นทองของเทพปีศาจ

ตอนนี้ในต้าเทียนเหลือเพียงปู่หลานสองคนเท่านั้น

จ้าวอู่เจียงพูดคุยกับพวกเขาบนหอชมดาวสักพัก และไม่ได้อยู่นาน ก่อนจะเอ่ยลาจากไปในราตรีอันมืดมิดและพายุหิมะที่พัดโหมกระหน่ำ

แน่นอนว่าเขายังนำกระจกทองสัมฤทธิ์และเกราะเทพปีศาจไปด้วย

“เรียนท่านบรรพชน” อวิ๋นเหวินนั่งตัวตรงทื่อราวกับเด็กที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างเคร่งครัด

“หนึ่งเส้นทแยง หนึ่งเส้นตรง”

“คำว่า ‘คน’ ประกอบขึ้นจากเส้นทแยงและเส้นตรง” อวิ๋นเทียนชิงพยักหน้าด้วยดวงตาเปี่ยมไปด้วยความเมตตา

“คนเราก็ควรเรียนรู้การขีดเส้นซ้ายและเส้นขวา!”

อวิ๋นเหวินแสดงสีหน้าสงสัย

“เส้นแรกคือขีดเฉียงหรือเส้นทแยง ซึ่งขีดเฉียงคือความเอียง ความลาด ความดูแคลน แสดงความไม่พอใจ ส่วนขีดลงหรือเส้นตรงคือการอดทนต่อความไม่พอใจเหล่านั้น”

อวิ๋นเทียนชิงประสานมือไว้ด้านหลัง พลางโค้งตัวเล็กน้อย พลันให้เคราที่ยาวห้อยลงมาเกือบขนานกับคาง

“เรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง นี่คือครึ่งแรกของขีดเฉียงและขีดตรง ส่วนครึ่งหลังก็คล้ายกัน..ขีดเฉียงหมายถึงการทิ้ง การปล่อยวาง การไม่สนใจ ขีดตรงหมายถึงการได้รับ การยอมรับ”

“ขีดเฉียงและขีดตรง คือการเรียนรู้ที่จะทิ้งสิ่งที่ควรทิ้ง จึงจะสามารถยอมรับ..และจึงจะได้รับสิ่งต่าง ๆ มากขึ้น”

“มีการสละ..จึงจะมีการได้”

“หลักการที่แฝงอยู่ในตัวอักษร ‘คน’ นี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

“เข้าใจบ้างแล้ว” อวิ๋นเหวินพยักหน้าพลางก้มลง

“ท่านบรรพชนต้องการบอกข้าว่า มีเพียงการยอมสละอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ข้าจึงจะได้รับความโปรดปรานจากเทพปีศาจใช่หรือไม่?”

อวิ๋นเทียนชิงไม่ได้ตอบโดยตรง แต่ก็ถือว่ายอมรับ เขาจ้องมองใบหน้าของรูปปั้นทองของเทพปีศาจที่ไม่มีรายละเอียดการแกะสลัก ก่อนจะถอนหายใจ

“ที่ท่านเทพปีศาจได้รับความช่วยเหลือมากมายเช่นนี้ เพราะในอดีตท่านสูญเสียมากเกินไป…”

“เพียงแต่สวรรค์ไม่เป็นใจ…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน