ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1412

บทที่ 1412 ท่านแต่งงานหรือยังเจ้าคะ

ราชวงศ์ต้าเฉียน ณ ดินแดนตะวันตกเฉียงใต้

เมืองสู่หวัง บนภูเขาสู่เต๋าที่มีสำนักชิงเฉิง

เด็กน้อยจางกั่วกั่วเอ๋อร์ ยืนอย่างขลาดกลัวต่อหน้าศิษย์พี่หญิงว่านจื่อ ดวงตากลมโตกลอกไปมา และจ้องมองรองเท้าผ้าเล็ก ๆ ของตัวเอง

“สิ่งที่ข้าบอก…เจ้าจำได้หรือไม่?” ว่านจื่อยืนเท้าเอวพลางเอ่ยถามออกมา

“จำได้แล้วเจ้าค่ะ” จางกั่วกั่วเอ๋อร์บิดมือทั้งสองข้างเข้าหากัน พลางพึมพำว่า

“ก็แค่…ไปถามพี่จ้าวอะไรนั่นว่าเขาแต่งงานหรือยังเท่านั้นเอง”

“ท่านไปถามเองไม่ดีกว่าหรือ…?”

จางกั่วกั่วเอ๋อร์พูดลดเสียงลงเรื่อย ๆ จนสุดท้ายแทบฟังไม่ได้ยิน

“เจ้าพูดอะไรนะ?” ว่านจื่อกอดอกแล้วเดินเข้ามาอีกก้าว

จางกั่วกั่วเอ๋อร์รู้สึกถึงความน่าเกรงขามของศิษย์พี่ จึงก้มหน้าลงลึกกว่าเดิมและไม่กล้าเงยหน้า แต่เพียงจ้องมองรองเท้าผ้าเล็ก ๆ บนเท้าของตน

“ได้เจ้าค่ะ!”

“ดี” ว่านจื่อจึงพยักหน้าอย่างพอใจ ทว่ามือกลับลูบผมนุ่มของจางกั่วกั่วเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน แล้วหลอกล่อว่า

“หลังจากเรื่องสำเร็จแล้ว เมื่อข้าลงจากเขา…จะนำของอร่อยกลับมาให้เจ้า”

“จริงหรือเจ้าคะ?” จางกั่วกั่วเอ๋อร์เอ่ยถามพลางเงยหน้าน้อย ๆ ขึ้นมา

“อื้ม” ว่านจื่อพยักหน้าอย่างจริงจัง ก่อนจะก้มตัวลงกระซิบข้างหูของจางกั่วกั่วเอ๋อร์

“รีบไปดูซิ ว่าจางเซ่าไป๋กับจ้าวอู่เจียงคุยกันเสร็จหรือยัง?”

“เมื่อเจ้าถามจ้าวอู่เจียง อย่าบอกว่าถามแทนข้านะ”

“เจ้าค่ะ ๆ” จางกั่วกั่วเอ๋อร์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะวิ่งไปยังตำหนักด้านหลัง โดยอยู่ในท่าเอาแขนไขว้ไว้ด้านหลัง ดูราวกับนกที่บินอย่างอิสระบนท้องฟ้า

ว่านจื่อมองเงาด้านหลังที่น่ารักและมีชีวิตชีวาของจางกั่วกั่วเอ๋อร์ พลางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แต่ใบหน้างามของนางกลับเจือด้วยความอายและความคาดหวัง

ตึง!

เสียงวัตถุหนักตกกระทบพื้นดังมาจากตำหนักด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของจางกั่วกั่วเอ๋อร์

คงเป็นเพราะจางกั่วกั่วเอ๋อร์วิ่งเร็วเกินไป จึงสะดุดธรณีประตู

ว่านจื่อรีบวิ่งไป ก่อนจะเห็นจางกั่วกั่วเอ๋อร์ล้มลงบนพื้นและร้องไห้เสียงดัง ทว่านางไม่ได้เลือกที่จะดึงเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ขึ้นมา แต่กลับทำหน้าเคร่ง

“ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ลุกขึ้นมา!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน