ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1414

บทที่ 1414 เทพลงจากเขา

รูปปั้นเทพปีศาจนั้นศักดิ์สิทธิ์และน่าเกรงขาม

แต่บนใบหน้าที่ไร้ใบหน้านั้น กลับมีรอยยิ้มที่วาดด้วยหมึก ซึ่งดูเหมือนภาพขีดเขียนของเด็กที่ชวนให้ขบขัน

จ้าวอู่เจียงอดยิ้มอย่างอาลัยไม่ได้ พลันให้เขาหวนนึกถึงเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยที่อยู่ไกลถึงราชวงศ์เซียนต้าโจว

เพราะเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยก็ชอบขีดเขียนวาดรูปเช่นกัน

จินตนาการของเด็ก ๆ มักจะสดใส เพ้อฝัน และไร้เดียงสา

“นี่ลูกสาวคนเล็กของข้า จางกั่วกั่วเอ๋อร์วาดไว้ ตอนนั้นข้าได้ตำหนินางไปแล้ว” จางซวีไป๋กล่าวหลังจากไหว้รูปปั้นเทพปีศาจเสร็จ เมื่อเห็นจ้าวอู่เจียงมองรอยยิ้มบนใบหน้าเทพปีศาจ เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงถอนใจและอธิบายว่า

“จางกั่วกั่วเอ๋อร์บอกว่า ในเมื่อพวกเราต้องกราบไหว้รูปปั้นเทพเหล่านี้ ซึ่งเป็นบรรพชน พวกท่านก็ควรจะยิ้มเข้าไว้”

“บรรพชนได้เสียสละให้ลูกหลานมากมาย สิ่งที่พวกท่านอยากเห็นย่อมต้องไม่ใช่ใบหน้าที่พวกเรากำลังร้องไห้ และก็ไม่มีทางเป็นใบหน้าบึ้งตึงของพวกเราใช่หรือไม่?”

“สิ่งที่พวกท่านต้องการ ก็คือรอยยิ้มของคนรุ่นหลังไม่ใช่หรือ?”

“เช่นนั้นรอยหมึกบนรูปปั้นเทพปีศาจนี้จึงไม่ได้ถูกลบออก”

“ข้าไม่ได้พูดเล่น เหล่าผู้ที่มาสักการะยังชอบเทพปีศาจที่มีลักษณะเช่นนี้อีกด้วย…”

“ช่างงดงามยิ่งนัก” จ้าวอู่เจียงยกมุมปากขึ้นอย่างจริงใจ ทว่ารอยยิ้มอ่อนโยน ในความพร่าเลือนนั้นซ้อนทับกับรอยยิ้มที่วาดด้วยหมึกบนรูปปั้นเทพปีศาจ

“ขอให้คนรุ่นหลังทุกคนมีความสุข”

จ้าวอู่เจียงก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกก้าว ก่อนจะพยุงชายชราที่คุกเข่าอยู่หน้ารูปปั้นเทพปีศาจให้ลุกขึ้น และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องบุตรหลาน ท่านราชครูจะเห็นด้วยเอง”

“ข้าคงต้องขอตัวก่อน”

“ท่านเทพปีศาจ…” จางซวีไป๋โค้งคำนับให้จ้าวอู่เจียงหนึ่งครั้ง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ได้โปรดอยู่รับประทานอาหารที่นี่เสียก่อนค่อยออกเดินทางต่อได้หรือไม่? ข้าได้ให้ภรรยาเตรียมอาหารไว้แล้ว…”

“คงมิได้ ข้าต้องขอบใจในน้ำใจ” จ้าวอู่เจียงส่ายหน้า

“ที่ข้าออกเดินทางกลับตอนนี้ เนื่องจากฟ้ายังสว่างอยู่ เมื่อถึงเมืองหลวงต้าโจวพรุ่งนี้ น่าจะทันมื้อเย็นพอดี”

“ท่านจะรีบร้อนถึงเพียงนี้ไปทำไมกัน? พักที่นี่สักคืนเถิด” จางซวีไป๋จับแขนเสื้อของจ้าวอู่เจียงด้วยดวงตาเอ่อด้วยน้ำตา อีกทั้งใบหน้ายังเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน