ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1421

บทที่ 1421 ความรักมักรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเสมอ

ค่ำคืนอันเงียบสงัด

ในห้องอาบน้ำท่ามกลางไอร้อนลอยฟุ้ง

กลีบดอกไม้ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ทำให้กลิ่นหอมและไอน้ำล้อมรอบทั่วทุกทิศ

เซวียนหยวนจิ้งจ้องมองห้องอาบน้ำที่มีไอน้ำลอยฟุ้งอย่างเหม่อลอย ความทรงจำของนางล่องลอยไปไกล ภาพความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามา นางนึกถึงความปรารถนาที่เคยมี นั่นคือการไม่ต้องอาบน้ำในถังอาบน้ำแคบ ๆ แต่ได้นอนอย่างอิสระสบายในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่

ดวงตาของนางพลันมีน้ำตาชื้นเอ่อ ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ

“เหตุใดเจ้าจึงนึกอยากทำเช่นนี้ขึ้นมา?”

“คงเป็นเพราะข้ารักเจ้า” จ้าวอู่เจียงยืนอยู่ริมอ่างอาบน้ำพลางมองนางด้วยแววตาที่อ่อนโยน

“ข้ารู้สึกว่าข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้ามากมาย”

“ท่านพูดอะไรนะ?” เซวียนหยวนจิ้งสวมชุดยาวสีดำสนิท ผมดำรวบขึ้น ใบหน้างดงามดั่งภาพวาด ท่วงท่าองอาจสง่างาม บุคลิกเป็นเลิศ

ยามนี้ในดวงตาของนางเอ่อล้นด้วยความรู้สึก ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย และกำลังมองจ้าวอู่เจียง

“ข้าบอกว่า…” จ้าวอู่เจียงจับมือที่เย็นเล็กน้อยของเซวียนหยวนจิ้งอย่างอ่อนโยน พลางพูดทีละคำอย่างชัดเจน

“ข้า รัก เจ้า”

“จ้าวอู่เจียงรักเซวียนหยวนจิ้ง”

“ตลอดไป…”

แววตาเซวียนหยวนจิ้งอ่อนโยนลง อ่อนจนแทบละลาย นางโอบรอบเอวของจ้าวอู่เจียงทันที ก่อนจะวางศีรษะลงบนอกของเขา

“ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน”

ในอดีตเมื่อทั้งสองรักกัน พวกเขาคิดว่ายังมีเวลาอีกยาวนาน มีเวลามากมายที่จะบอกรัก จึงไม่เคยพูดคำว่ารัก

บัดนี้ที่ทั้งสองรักกัน อาจเพราะเวลาไม่เหลือมากนัก พวกเขาจึงทะนุถนอมความรักนี้ และกล่าวคำรักในขณะนี้

ความรักมักรู้สึกว่าติดค้างเสมอ คนเรานั้นช่างเจ้าอารมณ์เสียเหลือเกิน

แต่คำพูดที่เจ้าอารมณ์เหล่านี้ มีเพียงผู้ที่ผ่านประสบการณ์มาแล้วเท่านั้นที่จะเข้าใจ

ทั้งสองโอบกอดกัน ความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามา ร้อนแรงจนทั้งสองอยากหลอมรวมอีกฝ่ายเข้าไปในเลือดเนื้อ และไม่อยากห่างกันแม้เพียงชั่วขณะ

“เจ้าเป็นอะไรไป?” เซวียนหยวนจิ้งถาม

นางเป็นคนที่ช่างละเอียดอ่อน จะไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของจ้าวอู่เจียงได้อย่างไร นี่คือจ้าวอู่เจียงที่กำลังกังวล

เหมือนกับตอนที่นางเคยคิดว่าตัวเองถูกสาปและจะต้องตาย จนเกิดการเปลี่ยนแปลงจากภายในสู่ภายนอก เขาก็ยังกังวลอยู่ทั้งวันทั้งคืน

จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ ประคองใบหน้าของเซวียนหยวนจิ้งไว้ พลางมองนางอย่างอ่อนโยน

คิ้วกับตาดั่งภาพวาด น้ำในฤดูใบไม้ร่วงเป็นดวงตา หยกเป็นกระดูก นั่นคือเซวียนหยวนจิ้ง

เขานึกถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นที่หอดูดาวของสำนักโหราศาสตร์ในราชวงศ์ต้าเฉียน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน