ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1429

บทที่ 1429 ยอมประนีประนอม

ณ ที่แห่งนี้คือผืนน้ำแห่งหนึ่งที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขตและลึกซึ้งไร้ก้นบึ้ง

ดวงดาวบนท้องฟ้าเจิดจรัสและทางช้างเผือกงดงามตระการตา โดยที่บนผิวน้ำปรากฏบุรุษชุดดำคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งคนผู้นั้นมีผมยาวดำขลับดุจสายน้ำตกละดวงตาคู่นั้นเหลือเพียงสีดำ

ใบหน้าของบุรุษผู้นี้งดงามไร้ที่เปรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความผิดธรรมชาติอยู่บ้าง ทว่าส่วนใหญ่แล้วคือความชั่วร้ายที่ท่วมท้น

แต่หากจะบอกว่าชั่วร้ายท่วมท้นก็ไม่เหมาะนัก เพราะในขณะบุรุษผู้นี้ที่มีความชั่วร้ายยังมีความสงบนิ่งที่บรรยายได้ไม่ถ้วน ราวกับว่าสวรรค์จะถล่มก็ไม่สะท้าน และในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก

บุรุษผู้นี้สงบนิ่งเหมือนกับผิวน้ำที่ไม่มีคลื่นแม้แต่น้อยนี้

เพราะสิ่งที่สะท้อนใต้เท้าและใต้ผิวน้ำนั้นไม่ใช่เงาของเขา แต่เป็นหมอกสีดำกลุ่มหนึ่ง ซึ่งหมอกนั้นกำลังม้วนตัว กำลังวาบไหวด้วยประกายฟ้าของแสงดาวและพลังแห่งความโกลาหล ราวกับห่อหุ้มจักรวาลใบหนึ่งเอาไว้

“ทำให้หิมะตก…แล้วกลายเป็นน้ำแข็ง ปิดผนึกฟ้าดิน กลืนกินพลังวิญญาณ ทำให้สรรพชีวิตเข้าสู่ยุคเสื่อมถอย แล้วเจ้าก็ปรากฏตัวกำจัดทีละคน นี่คือวิธีการของเจ้าหรือ?”

บุรุษชุดดำหัวเราะเยาะ ทว่าขณะเดียวกันรอบด้านกลับเงียบสงัด เพราะเขากำลังเอ่ยในสิ่งที่ไม่มีผู้ฟัง

เมื่อเห็นว่าหมอกใต้ผิวน้ำไม่ตอบ บุรุษชุดดำถูนิ้วมือเล็กน้อย แล้วหัวเราะอย่างเย็นชาอีกครั้ง

“หรือว่าข้าจะลงมือช่วยเจ้าสังหารทุกคนเสียตอนนี้…เป็นอย่างไร?”

ทว่าในครั้งนี้ บุรุษชุดดำได้รับการตอบสนองในที่สุด เพราะหมอกใต้ผิวน้ำพลุ่งพล่านและลอยขึ้นเหนือผิวน้ำ แล้วเปลี่ยนร่างเป็นเงาร่างของหญิงสาวตรงหน้าบุรุษผู้นั้น ก่อนจะเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและกลายเป็นเงาร่างที่เหมือนกับบุรุษชุดดำไม่ผิดเพี้ยน

แต่เสียงที่แตกต่างหลากหลายดังมาจากภายในหมอกราวกับเป็นการผสมผสานของเสียงสรรพสิ่งในโลก เหมือนเสียงร่ำไห้คร่ำครวญของวิญญาณนับหมื่น และเหมือนเสียงหัวเราะเยาะของมวลมนุษย์

“เขายังมีชีวิตอยู่ และเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ลงมือ”

“จ้าวอู่เจียงเป็นแค่คนตาย เจ้ากลัวอะไร?” ดวงตาของบุรุษชุดดำนั้นดำสนิท ซึ่งแม้แต่แสงสว่างใด ๆ ไม่อาจเล็ดลอดเข้าไปในดวงตาของเขาได้

“แม้ว่าในอนาคตเขาจะต้องตาย แต่ตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ และทุกอย่างยังมีโอกาสเกิดขึ้นได้” ขณะนั้นเสียงจากภายในหมอกเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายของสรรพชีวิต ทั้งความเศร้าโศก ความหวาดกลัว เสียงหัวเราะ และความโกรธ…

แต่เสียงของบุรุษชุดดำเมื่อเทียบกับหมอกแล้วกลับมีเสน่ห์อย่างยิ่งและเย็นชา แต่แฝงไว้ด้วยความนุ่มนวลที่ติดตามมาเหมือนเงาและยังมีความเด็ดขาด

“ข้าจะอยู่ร่วมกับสิ่งขี้ขลาดเช่นเจ้าได้อย่างไร?”

“เจ้าคือวิถีสวรรค์ที่ไม่สามารถข้ามผ่านกาลเวลาทั้งหมด และลบร่องรอยการมีอยู่ของเขาทั้งหมดได้หรือ?”

“เช่นนั้นจำเป็นต้องรอให้ออกจากโลกมนุษย์นี้ และจำเป็นต้องให้เขาตายในอดีตหรือ?”

“ไอ้สิ่งต่ำช้า…ยังไม่ถึงคราวที่เจ้าจะมาตั้งคำถามกับข้า!”

ขณะนั้นมีหมอกพลุ่งพล่าน รวมทั้งบุรุษชุดดำก็กล่าวอย่างเด็ดขาด

“เจ้าต่างหากที่วิงวอนข้า…ข้าถึงยอมให้เจ้าอยู่ร่วมกับข้า!”

ขณะนั้นหมอกดำปั่นป่วนอย่างรุนแรง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน