ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1444

บทที่ 1444 สวรรค์พิภพเอนเอียงต้อนรับการมาถึง

“ฮึ!” เยว่ปู้ฝานหัวเราะเย็นชา เขาไม่ได้เห็นจ้าวอู่เจียงและคนอื่น ๆ อยู่ในสายตาเลย

ตอนนี้แม้แต่จอมจักรพรรดิก็ยังถูกขวางอยู่นอกแม่น้ำลืมเลือน อีกทั้งผู้ที่เลือกเข้าสู่ดินแดนลับของราชวงค์ต้าเซี่ยในครั้งนี้มีน้อยนัก เยว่ปู้ฝานนั้นไร้เทียมทานอยู่แล้ว

เทพปีศาจจ้าวอู่เจียงสังหารไม่ตายแล้วอย่างไร?

เขาต้องการให้จ้าวอู่เจียงเห็นคนรอบข้างล้มตายลงไปทีละคน ๆ โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เหมือนกับที่เคยเป็นมาในอดีต

เขารู้สึกเสียดายที่ไม่สามารถสังหารจ้าวอู่เจียงด้วยมือตัวเอง แต่จุดจบของจ้าวอู่เจียงถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องตายในยุคโบราณ

เขาล้วงมือไว้ด้านหลัง ภายในแขนเสื้อมีหมอกดำพลุ่งพล่าน

“เจียงหน่ายจ้าว หากวันนี้น้องชายตระกูลของเจ้า เจียงหน่ายจวินมายืนอยู่ตรงหน้าข้าและเป็นผู้เอ่ยคำเหล่านี้อาจจะมีน้ำหนักอยู่บ้าง”

“แต่เจ้านั้นหาได้คู่ควรไม่!”

“พวกเจ้าไม่มีใครสักคนที่มีคุณสมบัติคู่ควรจะมาพูดเช่นนี้กับข้า!”

“ในเมื่อเจ้าไม่ให้เกียรติข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเรียกเจ้าว่าพี่เยว่อีกต่อไป” เจียงหน่ายจ้าวส่ายหน้าพลางถอนหายใจ

“มิตรสหายของข้ามีอยู่ทั่วหล้า รอบกายล้วนเป็นมิตร ผู้ทรงธรรมย่อมมีคนช่วยมาก ผู้ไร้ธรรมย่อมมีคนช่วยน้อย”

เจียงหน่ายจ้าวมีท่วงท่าดั่งห้วงลึก พลังฝึกฝนพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง ดูเหมือนต้องการจะให้บทเรียนเยว่ปู้ฝานสักหน่อย แต่ไม่รู้ว่าทำไมลมหายใจถึงได้หยุดชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะพยักหน้าให้หลี่หยวนเจิ่งเป็นเชิงบอกใบ้

“พี่หลี่จัวขอรบกวนช่วยข้าสักแรง ให้บทเรียนเจ้าเยว่ปู้ฝานเสียหน่อย!

“ให้เขาดูว่าเจียงหน่ายจ้าวผู้นี้มีคุณสมบัติพอหรือไม่!”

หลี่หยวนเจิ่งกอดกระบี่ไว้ มองเจียงหน่ายจ้าวอย่างเรียบเฉย โดยที่ไม่มีปราณกระบี่แม้แต่น้อยเล็ดลอดออกมา

เจียงหน่ายจ้าวชะงักสีหน้า แล้วหันไปมองหลี่ฉานซีด้วยท่าทีเคร่งขรึม

“ศิษย์น้องฉานซี พวกเราเป็นศิษย์ร่วมสำนัก จะยอมให้คนอื่นมากดข่มศักดิ์ศรีของสำนักเติมฟ้าของพวกเราได้อย่างไร เจ้าชักกระบี่เถิด พี่จะคอยคุ้มกันให้เจ้า!”

หลี่ฉานซีไม่ตอบ

“ดี ดี ดี!” เจียงหน่ายจ้าวหัวเราะเสียงดัง

“สมกับคำว่าคบคนพรรค์เดียวกัน คนที่ข้าเลือกคบหาล้วนเป็นผู้มีน้ำใจกว้างขวาง ไม่สนใจเรื่องตีรันฟันแทง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน