ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 145

บทที่ 145 การเริ่มต้น

เนื้อหาในจดหมายของจางทุยมีลักษณะคล้ายคลึงกับจดหมายของเฉินอันปัง แต่เป็นด้านตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

ในจดหมายระบุว่าเซียวเหยาอ๋องคือผู้ต้องสงสัยในการลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้องค์ก่อน ไม่ว่าจะเป็นแรงจูงใจ การดำเนินการ และผลลัพธ์ที่ปรากฏออกมา

เซียวเหยาอ๋องกับฮ่องเต้องค์ก่อนมีความขัดแย้งกันในเรื่องการยกทัพบุกโจมตีแดนใต้ของแคว้นหนานเจียง เมื่อคำขอร้องของเซียวเหยาอ๋องถูกปฏิเสธหลายครั้งเข้า เซียวเหยาอ๋องจึงได้เกิดความโกรธแค้นและจิตใจที่อาฆาต ทำให้ในที่สุด เขาก็ทำการปลงพระชนม์เสด็จพี่ของตนเอง

เดิมที เขาต้องการจะเหยียบหัวของเซวียนหยวนจิ้งขึ้นครองบัลลังก์ แต่ก่อนสิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้องค์ก่อนได้ประกาศพระราชโองการแต่งตั้งเซวียนหยวนจิ้งขึ้นเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์เอาไว้เรียบร้อยแล้ว

แผนการของเซียวเหยาอ๋องจึงพังไม่เป็นท่า ได้แต่ต้องทำตามกฎหมายบ้านเมืองของแคว้นต้าเซี่ย และออกจากนครหลวงไป

จดหมายฉบับนี้บันทึกไว้ในฐานะของผู้เฝ้ามอง แต่น่าเสียดายที่ขาดหลักฐานแน่ชัด ข้อมูลทุกอย่างสรุปจากเหตุบังเอิญมากเกินไป คล้ายเป็นการคิดเอาเองเสียมากกว่า มิหนำซ้ำ เนื้อความในจดหมายยังแสดงความเสียดายที่เซียวเหยาอ๋องต้องพบเจอกับความล้มเหลวอีกด้วย

แต่ถึงอย่างนั้น จ้าวอู่เจียงก็ยังคงเก็บจดหมายฉบับนี้เอาไว้ บางทีนี่อาจเป็นหลักฐานที่ใช้เอาผิดเซียวเหยาอ๋องในอนาคตก็ได้ อย่างน้อยก็เพียงพอที่จะใช้ข่มขู่ขุนนางได้เป็นจำนวนมากแล้ว

ในส่วนของสมุดบัญชีที่เขียนด้วยตัวอักษรแปลกประหลาดนั้น จ้าวอู่เจียงยังคงซ่อนมันไว้ในแขนเสื้อ จำเป็นต้องนำกลับไปขอให้ใครสักคนช่วยแปล

…

ตำหนักหย่างซิน ห้องบรรทมของฮ่องเต้

เซวียนหยวนจิ้งนั่งหมดแรงอยู่บนเก้าอี้ รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

นางพบเจอกับความกดดันมาอย่างยาวนานมากเกินไปแล้ว

ไม่ใช่แค่วันนี้เท่านั้น แต่นางต้องเจอกับความกดดันตั้งแต่ขึ้นครองบัลลังก์ นางเกรงว่าตนเองจะทำให้เสด็จพ่อผิดหวัง เกรงว่าแคว้นต้าเซี่ยจะต้องมาล่มสลายด้วยน้ำมือของนาง เกรงว่านางจะทำให้บรรพบุรุษต้องเสื่อมเสียเกียรติ

วันนี้ เซวียนหยวนอวี้เหิงถึงกับกล้าบุกเข้ามาในห้องตำราโดยไม่ได้รับอนุญาต ซ้ำยังพูดจาข่มขู่อย่างไม่กลัวเกรง ทำให้เซวียนหยวนจิ้งรู้สึกไม่สบายใจยิ่ง

นางรู้สึกโดดเดี่ยวและหมดหวัง

ในเวลาเดียวกันนี้ หญิงสาวก็อดคิดถึงจ้าวอู่เจียงไม่ได้ หากมีเขาคอยช่วยเหลือ ทุกอย่างก็จะกลับเข้าที่เข้าทางอย่างรวดเร็ว

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ หากมีเขาอยู่นางจะรู้สึกสบายใจมากขึ้นยามเหนื่อยล้า

แม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าจ้าวอู่เจียงกลายเป็นเพื่อนคู่คิดที่แยกจากกันไม่ได้ไปแล้ว

ครืดด…

ประตูห้องบรรทมเปิดออกช้า ๆ และจ้าวอู่เจียงก็ก้าวเดินเข้ามา

เขารู้สึกได้ทันทีถึงความเหนื่อยล้าของฮ่องเต้หญิง ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก และก้าวเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังนาง

“ฝ่าบาทกำลังกังวลเรื่องใดอยู่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

ในขณะที่ถาม นิ้วมือแกร่งก็เริ่มนวดคลึงบนขมับของฮ่องเต้หญิงเบา ๆ

“นี่” ฮ่องเต้หญิงกำลังจะปฏิเสธ แต่ร่างกายกลับรู้สึกเบาสบาย จนไม่อาจเอ่ยคำทัดทานใดออกมาได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน