ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1462

บทที่ 1462 การต่อสู้ที่ธรรมดาสามัญ

เยว่ปู้ฝานดิ้นรนอย่างสุดแรงกำลัง แต่โซ่ล่ามวิญญาณพันธนาการเขาไว้ ร่างกายถูกตรึงด้วยหมุดสะกดวิญญาณสี่เล่ม เขาไม่อาจดิ้นหลุดได้

จูกัดเสี่ยวไป๋ยกค้อนใหญ่ขึ้น ตอกลงบนหน้าผากของเยว่ปู้ฝาน โดยไม่ได้ใช้หมุดสะกดวิญญาณ

แรงสะท้อนจากวิญญาณทำให้มือที่กำค้อนของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เขาแค่นหัวเราะพลางเอ่ยว่า

“ตามที่คาดไว้จริง ๆ ตีเจ้าให้ตายแบบนี้แหละ สะใจข้ายิ่งนัก”

เขาตอกค้อนลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า ตอกมันเพื่อระบายอารมณ์โกรธแค้น

ยิ่งตอกค้อนลงไปมากเท่าไหร่ วิญญาณของเยว่ปู้ฝานยิ่งจางลงทุกขณะ

หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้จ้าวอู่เจียงมีจิตในอันเมตตาในฐานะหมอ ตอนนี้วิญญาณของเยว่ปู้ฝานคงสลายไปแล้ว

เหตุที่ต้องใช้หมุดสะกดวิญญาณตอกให้เยว่ปู้ฝานไว้ เพราะจูกัดเสี่ยวไป๋และคนอื่น ๆ ต้องการให้เยว่ปู้ฝานไม่ได้ผุดได้เกิดอีกครั้งชาติหน้า และในชาติถัด ๆ ไป

ให้วิญญาณสลายไปในห้วงจักรวาลตลอดกาล ไม่ให้มีอารมณ์ยึดติด หรือกลายเป็นวิญญาณอาฆาตได้อีก ให้ตายสิ้นไปตลอดกาล!

จูกัดเสี่ยวไป๋ตอกค้อนจนหอบแฮ่ก ๆ มือของเขาเปรอะเปื้อนด้วยโลหิต ถึงแบบนั้นเขาก็หัวเราะลั่นด้วยความสะใจและเจ็บปวด

ในตอนนี้จ้าวอู่เจียงกลับดูเหมือนจูกัดเสี่ยวไป๋คนก่อนที่สงบนิ่งและเย็นชา เขาถือหมุดสะกดวิญญาณ ใช้มือเป็นค้อน

ตอกหมุดลงบนหัวใจของเยว่ปู้ฝานด้วยหมัดเดียว จากนั้นจึงประกบฝ่ามือ กดหมุดสะกดวิญญาณลงไปอย่างแรง

“ฮู่ว…”

เขาค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ มือออกแรงกดหนักขึ้นเรื่อย ๆ เสียงวิญญาณถูกที่ถูกทะลวง กรีดร้องออกมาไม่ขาดสาย

แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดที่ฝ่ามือ แต่สีหน้ายังคงสงบนิ่งไม่เผยสิ่งใดออกมาแม้แต่น้อย ทำเพียงกัดฟันครางในลำคอ แล้วกดหมุดสะกดวิญญาณทั้งเล่มลงในวิญญาณของเยว่ปู้ฝาน

โซ่ล่ามวิญญาณที่หัวใจของเยว่ปู้ฝานคลายออก เซี่ยซินอันเดินฝ่าฝูงชนเข้ามา ดวงตาเขาร้อนผ่าว ยกมือขึ้นเรียกบางสิ่งให้ออกมาร

กระบี่ใหญ่ในมือของเยี่ยเชี่ยนชุนที่กลายเป็นวิญญาณของต่งหนิงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แล้วลอยเข้ามาในมือเขา

เขาจ่อปลายกระบี่ที่หน้าผากของเยว่ปู้ฝาน มือที่จับกระบี่ยังคงสั่นเทาดด้วยความโกรธ เขารอเวลานี้มานาน ในที่สุดก็รอจนถึงวันนี้ และรอจนถึงช่วงเวลานี้

ในที่สุดชายผู้เรียกตนเองว่าเซี่ยซินอันก็ได้ใช้มือทั้งสองข้างกำกระบี่สังหารวิญญาณเล่มนี้แน่น

แทงเข้าที่กลางหน้าผากดวงวิญญาณของเยว่ปู้ฝาน

กระบี่ที่หายจากใจเขาไปนานหลายปี ในที่สุดก็ได้กลับคืนมา เขาคือเซี่ยปี้อัน

ดวงวิญญาณของเยว่ปู้ฝานเลือนรางจนแทบจะสลายหายไป ทันใดนั้นก็บุคคลหนึ่งที่เพิ่งมาถึงอย่างรีบร้อน เมื่อมาถึงเขากลับค่อย ๆ เดินเข้าไปในฝูงชนอย่างช้า ๆ

คนผู้มาเยือนนั้นงดงามเหนือใครในใต้หล้า โฉมงามดั่งภาพวาด

“ข้าขอประทานให้เจ้า ตกนรกชั่วกัปชั่วกัลป์”

นางโบกมือที่ห้อยลงเบา ๆ ไปทางเยว่ปู้ฝาน กระบี่วายุแปรเปลี่ยนเป็นกระบี่น้ำแข็ง ฟาดฟันดวงวิญญาณที่เหลืออยู่ของเยว่ปู้ฝานจนแหลกสลาย

ดวงวิญญาณแตกเป็นประกายเล็ก ๆ พวกมันพยายามแตกกระเจิงหนีออกไป แต่ดวงวิญญาณที่ถูกตรึงด้วยหมุดสะกดวิญญาณ ต่อให้แตกสลายก็หนีไปไม่ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน