ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1473

บทที่ 1473 เคียงข้างตราบนิรันดร์

“อ๊า… ข้าไม่เจ็บ ข้าไม่เจ็บ ข้าไม่เจ็บ…”

จูกัดเสี่ยวไป๋ทั้งร้องไห้ ทั้งกระโดด และเปล่งเสียงตะโกนออกมา เพื่อฝังกลบความหวาดหวั่นของตน

เด็กชายหลบหลีกกิ่งหลิวที่ชายร่างกำยำฟาดเข้ามา เขาลากตัวเสี่ยวฮวาวิ่งเข้าไปในศาลบรรพชน ก่อนจะล้มลงคุกเข่าบนเบาะรองนั่งอย่างกระเซอะกระเซิง

เสียงฟาดของแส้ที่พุ่งตามหลังมาหยุดลงกะทันหัน ตามมาด้วยเสียงฮึดฮัดเบาเบา และเสียงหัวเราะแหบแห้งของผู้อาวุโส

จูกัดเสี่ยวไป๋จับมือเสี่ยวฮวาที่เสื้อผ้าสกปรกที่ขาดรุ่งริ่ง เขาคุกเข่าบนเบาะรองนั่ง พลางร้องครวญครางราวผีร้องสุนัขหอน

“คารวะท่านบรรพบุรุษ หากท่านอยู่บนสวรรค์ ขอได้โปรดมองดูลูกหลานผู้อกตัญญูที่รังแกเสาหลักในอนาคตของตระกูลจูกัดด้วยเถิด ขอท่านโปรดมองดูพวกเขาด้วย”

เหล่าผู้อาวุโสในตระกูลเมื่อได้ยินเช่นนั้น ต่างก็พากรุ่นโกรธและขบขัน

“เจ้าพาคนนอกเข้ามาในตระกูลตามใจชอบ แล้วยังอวดอ้างจะให้ตำแหน่งนาง เจ้าอายุเท่าไรกัน? เจ้าเข้าใจสิ่งใดบ้าง?”

“อีกทั้งยังตั้งชื่อว่าเสี่ยวฮวา เสี่ยวฮวานี่มันชื่อกระไรกัน?”

“ข้าก็ชื่อเสี่ยวไป๋เช่นเดียวกัน ฟังแล้วมิเป็นหัวหน้าหมาป่าก็สุนัข”

จูกัดเสี่ยวไป๋ไม่ยอมแพ้ คุกเข่าอยู่บนเบาะรองนั่งอย่างแน่วแน่ เขามีป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษหนุนหลังอยู่ ทำให้รู้สึกหาญกล้าขึ้นไม่น้อย

“เจ้า!”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ชายร่างกำยำก็ยกกิ่งหลิวขึ้นเพื่อจะฟาด แต่ทว่าถูกผู้อาวุโสที่อยู่เคียงข้างห้ามไว้

“นางไม่มีสายเลือดตระกูลจูกัด เอาไว้ไม่ได้”

ผู้อาวุโสอีกคนเดินเข้ามาใกล้ มองดูเด็กขอทานตัวน้อย

จูกัดเสี่ยวไป๋กุมมือเสี่ยวฮวาแน่น

“อาสะใภ้สี่ก็ไม่ได้มีสายเลือดตระกูลจูกัดเช่นเดียวกัน แล้วเหตุใดนางจึงอาศัยอยู่ในตระกูลได้เล่า?”

“นางเป็นภรรยาของข้า อาสี่ของเจ้า!” ชายร่างกำยำพับแขนเสื้อขึ้น ตั้งใจจะสั่งสอนหลานชายคนนี้ที่ไม่รู้จักเคารพผู้อาวุโสสักหน่อย

ปากของเด็กผู้นี้ช่างไม่มีหูรูดนัก

จูกัดเสี่ยวไป๋แหงนคอขึ้นแล้วเอ่ย

“ถ้าเช่นนั้น หากเสี่ยวฮวาเป็นภรรยาของข้าเช่นเดียวกัน ก็จะอยู่ในตระกูลได้มิใช่หรือ?”

“…”

ภายในศาลบรรพชนพลันเงียบสงัดในบัดดล ขอทานตัวน้อยลอบมองผ่านเส้นผมที่ยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตเป็นประกายจ้องมองจูกัดเสี่ยวไป๋

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นภรรยานั้นหมายความว่าอันใด?” สีหน้าของผู้อาวุโสในตระกูลเคร่งขรึมขึ้นมา

จูกัดเสี่ยวไป๋ตอบอย่างไม่ยี่หระ

“แค่เพียงอยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง”

“พวกเจ้าพบกันเพียงครั้งเดียว อีกทั้งเจ้ายังไม่ทันได้เห็นโฉมหน้านางชัด ๆ เจ้าก็จะอยู่กับนางแล้วหรือ?”

ผู้อาวุโสกล่าวอย่างจริงจังแต่แฝงความเมตตา

“เจ้าคิดให้ดีแล้วหรือ? นี่เป็นเรื่องของทั้งชีวิต ตระกูลจูกัดมิอาจยอมให้ทอดทิ้งกันเด็ดขาด”

จูกัดเสี่ยวไป๋ครุ่นคิดครู่หนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน