ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1474

บทที่ 1474 เก็บข้าวของเตรียมตัว

ณ สำนักชิงเฉิง ภูเขาสู่เต๋า เมืองสู่หวังแห่งราชวงศ์ต้าเฉียน

ว่านจื่อยืนอยู่หน้าประตูศาลเจ้า สองมือเท้าสะเอว อ้าปากรับลมหนาวที่พัดผ่านมาจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือ

ลมหนาวที่พัดผ่านเข้าไปในปากทำให้นางรู้สึกสดชื่นกายใจ

“เจ้าจะมัวเหม่อลอยอยู่เช่นนั้นทั้งวันเลยหรือ?”

ภายในศาลเจ้าอบอวลไปด้วยควันธูปที่ลอยไปทั่ว ก่อนจะปรากฏเสียงตวาดที่แฝงไปด้วยความโกรธของจางซวีไป๋

“รีบเก็บข้าวของเร็วเข้า เสร็จแล้วจะได้ออกเดินทางกัน”

“โอ๊ย จางเซ่าไป๋ ท่านอย่าเพิ่งรีบสิ”

ว่านจื่อเบ้ปาก ก่อนจะหมุนตัวก้าวข้ามธรณีประตู เดินเข้าไปในศาลเจ้า

ศิษย์วัดจางกั่วกั่วเอ๋อร์กำลังหอบด้วยความเหนื่อย พลางจัดเก็บข้าวของจุกจิกต่าง ๆ

ส่วนเจ้าเด็กอ้วนท้วมที่สวมเสื้อคลุมสั้นกับกางเกงขนสัตว์ กำลังนั่งยอง ๆ ย่อตัวในท่าม้า อยู่ข้างรูปปั้นเทพเจ้าปีศาจ สองแขนโอบกอดมุมหนึ่งของรูปปั้น ใบหน้ากระจิริดแดงก่ำ ดูท่าทางคงอยากจะแบกรูปปั้นเทพเจ้าปีศาจไปด้วย

จางซวีไป๋สวมชุดนักพรตที่เก่าคร่ำครึ นั่งคุกเข่าบนเบาะรอง ไกวมือทั้งสองข้างไปมาพลางถอนหายใจไม่หยุด

เพียงไม่กี่ลมหายใจ เมื่อเห็นศิษย์ว่านจื่อเข้ามาก็พลันส่ายหน้า

“วันนี้เราต้องลงเขาไปหาคุนคุน อาจารย์อาของเจ้าให้ได้ ยิ่งชักช้า หนทางก็จะยิ่งลำบาก!”

“ทราบแล้วเจ้าค่ะ”

สตรีน้อยว่านจื่อเบ้ปาก

ขณะเดินผ่านโต๊ะบูชา นางก็หยิบจานผลไม้บูชาใส่ห่อเล็ก ๆ ของจางกั่วกั่วเอ๋อร์ขึ้นมา ดวงตากลมโตชีวิตชีวาของจางกั่วกั่วเอ๋อร์ก็พลันเปล่งประกายวาววับ นางยิ้มหวานพลางรีบผูกห่อให้แน่น แอบดีใจกับตนเองตามลำพัง

“เจ้า?” ว่านจื่อคุกเข่าลงข้างท่านอาจารย์จางซวีไป๋

“เหตุใดท่านจึงยังไม่เก็บข้าวของอีก? ท่านไม่ไปหรือ?”

จางซวีไป๋อึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าเคร่งขรึม

“พวกเจ้าไปกันก่อนเถอะ ข้าจะตามไปทีหลัง ยามนี้ในศาลเต๋ายังมีธุระให้ต้องจัดการอีกมาก”

“จริงหรือ?” ว่านจื่อเอียงหน้าเล็กน้อย ดวงตาหมุนวน จ้องมองอาจารย์ของตนด้วยความสงสัย

“เอ้อ เป็นเช่นนั้น”

จางซวีไป๋ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เขารีบหลับตา ประนมมือแกว่งไปมา ท่าทางเฉกเช่นทำนายโชคชะตา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน