ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1487

บทที่ 1487 มิอาจคาดเดา

“เขาคงถูกจัดการไปแล้ว…”

เด็กอ้วนหวังเทียนป้างกำลังดึงขนของเจ้าสัตว์กลืนทองไปมา เขาพยายามดึงขนของมันออกมาสักเส้น แต่ถึงแม้จะออกแรงสุดชีวิตก็มิสามารถดึงมันออกมาได้แม้แต่ครึ่งเส้น

เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างศิษย์พี่หญิงกับจางกั่วกั่วเอ๋อร์ เขาก็พึมพำแทรกขึ้นมาประโยคหนึ่ง

ความจริงแล้วหวังเทียนป้างไม่ได้มีนามว่าหวังเทียนป้าง นามที่แท้จริงของเขาคือหวังเถิง ส่วนเทียนป้างเป็น ‘ชื่อเล่น’

คำว่าเทียนป้าง ในแถบตะวันตกเฉียงใต้ หมายถึงคนที่ชอบก่อเรื่อง คนที่ทำอะไรโดยไม่คิดให้รอบคอบ หรือเป็นคนใจกล้า และคนหุนหันพลันแล่น

ในระดับหนึ่งก็เทียบเท่ากับคนเขลา คนป่าเถื่อน

จางเพียเอ๋อร์ที่ปกติไม่ค่อยพูด เมื่อได้ยินพี่ชายหวังเทียนป้างเอ่ยถึงพ่อของเขาเช่นนั้น ก็ตะโกนเสียงดังว่า

“ไม่ใช่ ไม่ใช่! เจ้าต่างหากที่ควรถูกจัดการ”

“จริง ๆ นะ” หวังเทียนป้างแยกเขี้ยวยิงฟันพลางดึงขนของสัตว์กลืนทอง

“คืนหนึ่ง ข้าเห็นจางเซ่าไป๋นั่งอยู่คนเดียว เขาเอ่ยบางสิ่งออกมาเบา ๆ แต่ข้าก็หูไวได้ยินมาบ้าง เขาเอ่ยว่ามีคนจะมาแย่งส้มของสำนักชิงเฉิงพวกเรา แล้วยังจะมาก่อเรื่องตีกัน อันใดทำนองนั้น”

“ที่ในยามนี้เขายังมิได้ไล่ตามมา คงเพราะกำลังวางแผนอยู่ เขาคนเดียวจะเอาชนะคนพวกนั้นได้อย่างไร แน่นอนว่าเขาคงจะกำลังเจอปัญหาแล้วล่ะสิ?”

สตรีงามขมวดคิ้วเป็นปมยิ่งขึ้น มือที่อุ้มเด็กน้อยเริ่มสั่นเทา

มือที่กำลังปอกผลไม้ของว่านจื่อชะงักไปชั่วขณะ แม้ว่าหวังเทียนป้างจะร่าเริงเกินไปจนน่ารำคาญ แต่เขามิเคยโกหก นั่นหมายความว่าอาจารย์อาจตกอยู่ในภยันตรายจริง ๆ

นางรีบตบศีรษะของสัตว์กลืนทองทันที

“แมวน้อย หยุดก่อน พวกเราต้องกลับไป”

สัตว์กลืนทองหยุดฝีเท้า หันหน้ากลับมา ดวงตาใหญ่ใสบริสุทธิ์กะพริบไปมา แววตาเต็มไปด้วยความฉงน

“กลับไปมิได้!” สตรีงามเอ่ยห้าม นางมีสีหน้าเป็นกังวล แม้นางจะรู้ว่าในยามนี้จางซู่ไป๋อาจตกอยู่ในอันตราย แต่นางก็ยังคงตัดสินใจที่จะมิกลับไป

นางตบศีรษะสัตว์กลืนทองหนึ่งที แล้วออกคำสั่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน