ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1496

บทที่ 1496 ร่างกายชั้นดี

“เขาสู่เต๋า?”

อวี้หน่วนเอ๋อร์หรี่ตาลงด้วยความประหลาดใจ

“ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเมืองหลวงสู่หวัง?

พวกเขาคงเป็นคนจากสำนักเต๋าเล็ก ๆ บนภูเขานั้น… เรียกว่าอะไรนะ… สำนัก… ชิงเฉิง……

ใช่แล้ว นั่นคือสำนักชิงเฉิง

พวกนางเป็นคนของสำนักชิงเฉิงหรือ?”

อวี้ฉางฝูพยักหน้า

“หนึ่งในเด็กหญิงพวกนั้นสวมชุดนักพรต นอกจากสตรีวัยกลางคนนั้นแล้ว ยังมีเด็กสาวอีกคนเป็นผู้นำด้วย เด็กสาวคนนั้นได้สอดแนมพวกเราเมื่อวาน โดยใช้วิชาเพ่งปราณของสำนักเต๋า

อีกทั้งพวกเขายังมีกลิ่นธูปติดตัวไม่น้อย แน่นอนว่าคนกลุ่มนี้ต้องอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนั้นมานาน…

น่าจะเป็นคนของสำนักชิงเฉิงแน่นอน”

อวี้หน่วนเอ๋อร์เบ้ปาก ดูเหมือนนางจะไม่ค่อยพอใจนัก นั่นเพราะนางไม่ค่อยชอบหญิงสาวจากสำนักชิงเฉิงตั้งแต่คราแรกที่เห็น

แม้ว่าจะมีรูปร่างหน้าตาสะสวยไม่ต่างกันมากนัก การกินและการแต่งกายไม่หรูหราเทียบเท่านาง ทว่าหญิงสาวผู้นั้นกลับมีบุคลิกที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์

ร่าเริงและแฝงไว้ด้วยความดุดันบางอย่าง การกระทำของนางมีความองอาจห้าวหาญที่บอกไม่ถูกนัก

เมื่อวานนี้ ขณะเดินทางด้วยกัน นางสัมผัสได้ชัดเจนว่าหญิงสาวผู้นั้นเป็นผู้นำของคณะ ไม่ว่าจะเป็นเด็กน้อยที่ดูไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องราวของโลก หรือสตรีงามสะคราญที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นผู้ใหญ่ ต่างก็ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ต่อการเป็นผู้นำของหญิงสาวผู้นั้น

ไม่เหมือนกับนาง นางรู้ดีถึงข้อบกพร่องของตัวเอง ที่บางครั้งก็เอาแต่ใจ และดื้อรั้นอยู่มากนัก แต่บ่อยครั้งเรื่องใหญ่ ๆ ในบ้าน นางก็ยังมิมีสิทธิ์ตัดสินใจ

การหนีภัยครั้งนี้ก็เช่นกัน ไม่ว่าอย่างไร ผู้ที่ตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ก็คือพี่ชายกับลุงฝู ไม่มีทางที่จะเป็นนาง

เช่นนั้นแล้วนางจึงอิจฉาริษยาหญิงสาวจากสำนักชิงเฉิง

อวี้เหวินสุ่ยเห็นน้องสาวมีท่าทีเช่นนี้ คิดว่านางคงดูถูกสำนักชิงเฉิงว่าเป็นเพียงสำนักเล็ก ๆ เขาจึงยิ้มและอธิบายอย่างใจเย็นว่า

“เจ้าอย่าได้ดูถูกสำนักชิงเฉิงเชียว แม้จะเป็นเพียงสำนักเล็ก ที่ดูคล้ายจะไม่มีพลัง ทว่าบนเขาสู่เต๋าอันกว้างใหญ่ กลับมีเพียงสำนักชิงเฉิงเท่านั้น

ภูเขามิจำเป็นต้องสูง หากมีเซียนก็ย่อมศักดิ์สิทธิ์

สำนักชิงเฉิงแม้จะไม่ใหญ่โต แต่มีเขาสู่เต๋าเป็นที่พึ่ง ก็นับได้ว่าเป็นสำนักใหญ่ เมื่อเทียบกับสำนักใหญ่ ๆ ในหล้า ก็มิด้อยกว่าแต่อย่างใด”

“คุณหนู เราไปกันเถอะขอรับ” อวี้ฉางฝูมองด้วยแววตาอ่อนโยน สีหน้าของเขาดูซับซ้อนอยู่บ้าง ที่จริงแล้วเขามีบางอย่างที่อยากจะบอกคนหนุ่มสาวทั้งสอง แต่หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ในใจสักพัก เขาก็ยังคงไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไรดี

และพ่อบ้านชราก็เดินนำออกไปนอกโรงเตี๊ยมเป็นคนแรก

—

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน