ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1497

บทที่ 1497 ข้ากลัวเพียงเขาจะจำข้ามิได้

“หลังประตูบานนี้ เจ้ามิอาจเข้าไปได้”

จิ้งจอกขาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ล้นเหลือ

“ข้าเป็นจิ้งจอกจากสุสานเซวียนหยวน เกิดมาพร้อมกับกลิ่นอายของที่แห่งนี้ วิญญาณของข้าสามารถเข้าออกประตูสุสานนี้ได้อย่างอิสระ

น้องสาว ทว่าเจ้ากลับทำมิได้ เพราะอย่างไรเสียเจ้าก็เป็นเผ่าพันธุ์ชิงชิว…

อย่างไรก็ตาม ข้าได้ก็บอกเจ้าแล้ว หากเจ้าเต็มใจที่จะแบ่งปันร่างกายของเจ้าให้กับข้า พวกเราสองพี่น้องก็จะสามารถก้าวเข้าไปในสุสานนี้ด้วยกัน แลเจ้าก็จะได้รับสิ่งที่เจ้าต้องการ”

หลินหลางส่ายหน้า วิญญาณและร่างกาย นางจะหลอมรวมกับเขา เพียงคนเดียวเท่านั้น

คนผู้นั้นก็คือจ้าวอู่เจียง

“น้องสาว เจ้าควรคิดให้ดี” จิ้งจอกขาวร่ายรำในม่านหมอกสีชมพู พลางลูบไล้เสื้อผ้าของหลินหลาง

“ร่างปีศาจของเจ้ามีข้อบกพร่องมิน้อย และหยกปีศาจก็มิใช่หยกปีศาจดั้งเดิมของเจ้าเอง

มันถูกทำลายแล้วสร้างใหม่ได้ แต่เจ้า หลังจากถูกทำลาย เจ้ามิอาจสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่อย่างสมบูรณ์ได้

ต้นกำเนิดของเจ้ามีบาดแผลมานานแล้ว แลบาดแผลก็มิใช่เล็กน้อย เจ้าถูกกำหนดให้มีชีวิตไม่ยืนยาว

หากเจ้ามิซ่อมแซมมันให้ทันเวลา ข้าเกรงว่าในมิช้าเจ้าก็จะต้องจากโลกนี้ไป

เจ้าจะยอมทิ้งผู้คนในโลกนี้หรือ?

มิสู้ฟังคำแนะนำของพี่สาวเจ้า มาแบ่งปันร่างกายกับข้า เช่นนั้นแล้วพี่สาวจะใช้วิญญาณช่วยยืดชีวิตให้เจ้า”

หลินหลางยังคงส่ายหน้า แล้วรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน

“รบกวนพี่สาวเปิดประตูให้ด้วย…”

จิ้งจอกขาวลอยวนรอบร่างอันงดงามของหลินหลาง ใบหน้าจิ้งจอกที่เรียวยาวและกลมมน ดวงตาสีฟ้าเหมือนพลอยไพลินจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของหลินหลาง

ในยามที่ทั้งสองสบตากัน จิ้งจอกขาวหัวเราะเบา ๆ ราวกับจะเยาะเย้ยเล็กน้อย ทว่ากลับแฝงด้วยความรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง

“หลินหลาง เจ้าต้องการเข้าสุสานนี้เพื่อเหตุอันใด?

ให้ข้าเดาสักหน่อย? อืม…

เรื่องอื่น ๆ ข้าอาจจะไม่ค่อยรู้นัก แต่มีจุดหนึ่งที่ข้ามิต้องสงสัยเลย เจ้าคงต้องการอาศัยวิญญาณร้างและพลังแห่งความตายที่สุสานเซวียนหยวนสะสมมานับหมื่นปี เพื่อกดข่มการสูญเสียพลังชีวิตของตนใช่หรือไม่?

เจ้าต้องการอยู่เคียงข้างชายใจร้ายคนนั้นนานขึ้นหรือ?

น้องสาว พี่สาวพูดถูกหรือไม่?”

หลินหลางยังคงมีรอยยิ้มบาง ๆ ทว่านัยน์ตาสั่นไหวเล็กน้อย

“ฮึ ๆ”

ร่างของจิ้งจอกขาวก่อตัวขึ้นจากหมอก นางยื่นอุ้งเท้าจิ้งจอกออกมา ใช้อุ้งเท้านุ่ม ๆ ลูบไล้ใบหน้างดงามของหลินหลางอย่างละเลียด ดวงตาเจ้าเล่ห์เต็มไปด้วยความปรารถนา ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดบางอย่าง

“หยกปีศาจของเผ่าจิ้งจอก หากมิใช่การสละให้ด้วยความเต็มใจ เมื่อเจ้าเจอผู้ที่ต้องการจะแย่งชิงมัน ก็สามารถทำลายหยกปีศาจตนเองได้ ยอมแตกสลาย แต่มิยอมตกเป็นของผู้อื่น

เจ้ามอบหยกปีศาจให้ใครไป?

เขารู้หรือไม่ว่าหยกปีศาจสำคัญเพียงใด?

เจ้าบอกความจริงกับเขาหรือไม่?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน