ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1512

บทที่ 1512 เส้นทางแห่งโชคชะตา

จ้าวอู่เจียงสัมผัสได้ถึงพลังวิเศษในสวรรค์และพิภพที่เหือดแห้งไป อีกทั้งยังมีพลังดูดกลืนเล็ก ๆ คอยติดตามตนอยู่ทุกขณะ มันดูดกลืนพลังวิเศษโดยรอบ

พลังฝึกฝนของจูกัดชิงชิงนั้นอ่อนแอกว่าตอนที่เขาบังเอิญพบนางที่เขาสู่เต๋าอย่างเห็นได้ชัด โชคดีที่นางใช้กระบี่ ปราณกระบี่จึงมิได้อ่อนแอลงเลย

เขาเห็นเพียงจูกัดชิงชิงที่ฟันกระบี่ออกไป ตัดศัตรูทั้งสามคนที่บุกเข้ามาออกเป็นหกท่อน โลหิตและเครื่องในกระจายไปทั่วบริเวณ

การกระทำเช่นนี้ได้ปลุกความดุร้ายของศัตรูที่บุกเข้ามาอย่างสมบูรณ์ เสียงหนึ่งตะโกนด้วยโทสะว่า

“นังหนูน้อย ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะขืนใจเจ้าให้ตายก่อนเสีย แล้วค่อยกินเนื้อและดื่มโลหิตเจ้า จากนั้นข้าจะกลืนกินพลังวิเศษของเจ้า!”

“โฮ่ง ๆ”

เหล่าศัตรูต่างกรูเข้ามา หมายจะสังหารนาง ทว่าหมีแพนด้ายักษ์ก็พลันส่งเสียงคล้ายสุนัขเห่าออกมา คราก่อนว่านจื่อและพรรคพวกถูกคนชั่วเหล่านี้หมายตา ทั้งยังคอยรบกวนมิหยุดหย่อน ฉะนั้นมันจึงโกรธจัด

หมีแพนด้ายักษ์ตบอุ้งเท้าออกไปหนึ่งครา ตบโจรผู้หนึ่งให้กลายเป็นละอองโลหิต

“อย่าตระหนี่พลังฝึกฝน! นังหนูน้อยและเจ้าสัตว์นี่มีพลังไม่ธรรมดา จับพวกมันเร็ว ๆ!” ศัตรูที่บุกเข้ามาตะโกนด้วยความโกรธอีกครั้ง พร้อมกันนั้นพลังฝึกฝนก็พวยพุ่งออกมาอย่างรุนแรง

ก่อนหน้านี้โจรเหล่านี้ไม่ได้ใช้พลังฝึกฝน เพราะพลังวิเศษในร่างกายในตอนนี้เป็นของล้ำค่า

จูกัดชิงชิงชักกระบี่ออกสังหารศัตรูด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก นี่เป็นโจรกลุ่มที่สามที่พบในวันนี้แล้ว

นับตั้งแต่สวรรค์และพิภพเปลี่ยนแปลง พลังวิเศษเหือดแห้ง แม้แต่พลังวิเศษในหินวิเศษก็กระจายออกไป บางคนก็คิดวิธีดื่มกินมนุษย์เพื่อขโมยเพลังวิเศษ

ดังนั้นในยามนี้ใต้หล้าเกิดความวุ่นวาย ดินแดนของปุถุชนคนธรรมดายังมิเป็นกระไรนัก เหล่าผู้ฝึกฝนยังมิได้ยื่นมือเข้าไปอย่างสมบูรณ์ เหตุเพราะในร่างของคนธรรมดาแทบจะมิมีพลังวิเศษอันใด

ทว่าบริเวณที่นักพรตรวมตัวกันหรือดินแดนที่เหล่านักพรตและคนธรรมดาอาศัยอยู่ร่วมกัน กลับกลายเป็นนรกบนผืนดินไปเสียแล้ว

นักพรตต่างฆ่าฟันกันเอง ต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย

มิใช่ว่ามิอยากอยู่อย่างสงบ แต่เมื่อมีคนก่อเรื่องและหมายจะมาสังหารพวกเขา คนผู้นั้นจึงถูกบีบบังคับจนมิมีทางเลือก ได้แต่ยืนหยัดต่อสู้

แม้มิอาจต้องกลายเป็นคนโหดร้าย แต่เมื่อถูกกระแสนี้พัดพาไป ก็มิอาจอาจควบคุมตนได้

เจ้าหมีแพนด้ายักษ์คลุ้มคลั่งส่งเสียงเห่าอย่างมิมีทีท่าว่าจะหยุด มันฟาดฝ่ามือสยบโจรตัวกระจ้อยร่อยไปทีละคน

เพียงไม่กี่ลมหายใจ พวกโจรบาดเจ็บล้มตายไปกว่าครึ่ง ท้ายที่สุดโจรที่เหลือก็ตกใจจนวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง

จูกัดชิงชิงและหมีแพนด้ามิได้ไล่ล่าพวกมัน ทว่ากลับรีบไล่ตามหลังว่านจื่อและคนอื่น ๆ ไป

พวกนางต้องรีบไปให้ถึงที่ปลอดภัยโดยเร็ว

ยามนี้สถานที่ปลอดภัยเหลือไม่มากนัก ย่านเจียงตู่ในราชวงศ์เซียนต้าโจวก็เป็นหนึ่งในนั้น

ร่างของพวกเขาค่อย ๆ หายลับไปไกล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน