ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1518

บทที่ 1518 เล่าจื๊อแห่งเขาสู่เต๋า

เดือนสิบสอง วันที่ยี่สิบเก้า

มิมีสิ่งใดมิเหมาะสม มิมีข้อห้าม

ดินแดนน้ำศักดิ์สิทธิ์ทางใต้มีผู้คนมากมายเดินทางมุ่งหน้าไปยังดินแดนหลิงซี

ยามนี้ภายนอกดินแดนหลิงซีได้กลายเป็นโศกนาฏกรรมของมนุษย์ที่เต็มไปด้วยทะเลโลหิต พวกทรยศที่เข้าร่วมกับวิถีสวรรค์ และพวกประนีประนอมต่างลงมือโจมตีประชาชน สังหารผู้คนที่พยายามเอาชีวิตรอด

ขณะเดียวกันภายในดินแดนหลิงซีกลับสงบเรียบร้อย หลินเสี่ยวเค่อจากเผ่าจิ้งจอกชิงชิวได้รับคำสั่งจากเทพเต่าศักดิ์สิทธิ์ ให้ควบคุมดูแลทุกเรื่องในดินแดนหลิงซีทั้งหมดยกเว้นเมืองผี นางได้ทำการจัดเตรียมที่พักให้เหล่าสรรพชีวิตต่าง ๆ ได้อย่างเหมาะสม มิมีความวุ่นวายแม้แต่น้อย

ส่วนผู้คนที่ลี้ภัยเข้าไปในเมืองผี ส่วนใหญ่ก็ได้เห็นภาพในเมืองผีที่มีวิญญาณและภูตผีต่าง ๆ ล่องลอยอยู่ทั่วไปป็นเครั้งแรกในชีวิต

เมื่อสรรพชีวิตมากมายเข้าสู่เมืองผี บางคนกังวลว่าจะไม่มีที่อยู่

แต่เมื่อดอกบัวจำนวนมากลอยขึ้นมาจากแม่น้ำลืมเลือน ทุกคนก็ต้องตื่นตกใจ เมื่อพบว่าพวกเขาที่เข้ามาในเมืองผีนั้น ร่างกายกลับเล็กลงราวกับเม็ดทรายในดาราจักร และถูกดูดเข้าไปในดอกบัว

และภายในดอกบัวแต่ละดอกนั้น เป็นโลกอันลึกลับที่กว้างใหญ่ไพศาล ที่สามารถรองรับทุกคนได้

—

ภายในจวนอิ้นอ๋อง จ้าวอู่เจียงมิได้ใช้ร่างเสมือนท่องไปในโลกมนุษย์อีกต่อไป ในยามนี้เขากำลังบำเพ็ญตนอย่างสงบ

หลังจากที่ค่อย ๆ เข้าใจวิถีแห่งสรรพชีวิตที่แท้จริง วรยุทธ์ของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จนสามารถบรรลุถึงขั้นจอมจักรพรรดิได้อย่างง่ายดาย

เพียงแต่เมื่อเขาต้องการใช้สภาวะจอมจักรพรรดิทำลายเครื่องรางที่กักขังตนเอง ก็กลับล้มเหลวอีกครา

แม้เครื่องรางเหล่านี้จะเป็นของจางซวีคุน แต่ภายในกลับเป็นหลักการของเทพปีศาจจากยุคโบราณ แม้เขาจะเป็นถึงจอมจักรพรรดิก็มิอาจทำลายมันได้

เขาทำได้เพียงบำเพ็ญเพียรต่ออีกครั้ง วรยุทธ์ของเขาเพิ่มขึ้นมิหยุดยั้ง แม้จะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าจิตใจกลับมิสงบเนัก

—

ม่านหมอกสีเทาปกคลุมยามเช้า

สายฝนเย็นที่ตกลงมา หยดกระทบลงบนร่างของนักพรตชราจางซวีไป๋ โลหิตไหลลงมาตามชุดนักพรตของเขามิหยุด

ตามขั้นบันไดมีโลหิตไหลเป็นทาง ซากศพไร้ชีวิตที่กองอยู่ถูกน้ำฝนชะล้างจนดูขาวซีด

จางซวีไป๋ร่างกายค่อมงอ ดูราวกับลิงผอมแห้งที่ยืนอยู่

ราตรีอันเงียบสงบ มิมีโสตเสียงใดจากเชิงเขาอีก

ทว่าจางซวีไป๋ก็มิได้ประมาทแม้แต่น้อย ยังคงตั้งสติสังเกตความเคลื่อนไหวรอบข้าง

จนกระทั่งเสียงครวญครางของสายลมดังมา นัยน์ตาของจางซวีไป๋สั่นไหวเล็กน้อย เบื้องหน้าเขาปรากฏร่างในชุดดำที่คลุมใบหน้า ในอากาศว่างเปล่ากระบี่สั้นอาบยาพิษแหวกอากาศแทงทะลุหัวใจของเขาโดยตรง

จางซวีไป๋จับข้อมือของผู้ลอบโจมตีแน่น มิยอมให้คนผู้นั้นได้ดึงกระบี่สั้นออก

“ท่านนักพรตจาง ขออภัยที่ล่วงเกิน” เห็นได้ชัดว่าผู้ลอบโจมตีรู้จักจางซวีไป๋

จางซวีไป๋มองด้วยแววตาเศร้าสลด

“ถ้ำกระบี่ตระกูลอู๋ทรยศอย่างสิ้นเชิงแล้วหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน