บทที่ 1528 ช่วยเหลือตนเอง
ปีอี้โฉ่ว วันที่สองเดือนหนึ่ง ยามเหม่า
กระจกทองสำริดสองบานเคลื่อนเข้าใกล้กันมากขึ้น กระทั่งผิวกระจกประกบติดกันในที่สุด
แสงสว่างริบหรี่ราวกับแสงดาวล้อมรอบกระจกทองสำริด
กระจกทั้งสองบานสั่นสะเทือน ก่อให้เกิดแรงสั่นไหวอันบ้าคลั่งรอบตัว
จ้าวอู่เจียงรู้สึกถึงแรงดึงดูดอันทรงพลังที่ดึงเขาเข้าหากระจกทองสำริดอย่างต่อเนื่อง
แม้เขาจะสับสนเพียงใด แต่ก็รู้อยู่เต็มอกว่า ‘เวลาของเขามาถึงแล้ว’
โชคดีที่ในห้องของจวนอิ้นอ๋องมีเพียงเขาผู้เดียว ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ได้
จ้าวอู่เจียงรู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยจิ้งเอ๋อร์ก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย
แต่ในชั่วขณะถัดมา เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเสี่ยวเนี่ยนเซี่ย จึงเหลียวมอง และพบว่าตนเองปรากฏอยู่ที่ตำหนักบรรพบุรุษตระกูลจี ดูเหมือนบุตรสาวจะฝันร้าย และตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ ตู๋กูหมิงเยว่อุ้มเด็กน้อยไว้พลางปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ส่วนเซวียนหยวนจิ้งที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ก็ลืมตาขึ้น ราวกับรับรู้ได้ถึงบางสิ่ง นางพุ่งตัวมายังจวนอิ้นอ๋องอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่!” จ้าวอู่เจียงตะโกนด้วยความโกรธ เมื่อวานเขาพูดอ้อนวอนและกำชับจิ้งเอ๋อร์ให้อยู่ที่ตำหนักบรรพบุรุษ ทว่ายามนี้จิ้งเอ๋อร์กลับวิ่งมายังจวนอิ้นอ๋อง เห็นได้ชัดว่านางรับรู้ได้ถึงบางสิ่งและเป็นห่วงมาก จึงมาตรวจสอบ
“ไม่!”
“ไม่ ไม่ ไม่”
จ้าวอู่เจียงพยายามตะโกนออกมา ทว่ารอบกายเขากลับไม่ใช่ลานบรรพชนอีกต่อไป แต่เป็นป่าเขาที่มีพฤกษาโบราณสูงตระหง่าน อากาศยามเย็นลอยล่องอยู่
ที่นี่คือสุสานเซวียนหยวน
เขาอยู่ในห้องใต้ดินของสุสาน และได้พบกับหลินหลางที่มิได้เจอกันมาเนิ่นนานเพราะปิดด่านบำเพ็ญ
เขาเห็นหลินหลางดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ข้างกายมีชามใบหนึ่งวางอยู่บนพื้น ในชามมีของเหลวเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย
ทว่าเมื่อจ้าวอู่เจียงรู้สึกได้ถึงความเสียหายที่ซ่อนอยู่ลึกในหยกปีศาจของหลินหลางอย่างชัดเจน จิตใจของเขาแทบระเบิดอีกครา
ที่แท้หลินหลางปิดบังสภาพที่แท้จริงของนางจากเขามาตลอด
บัดนี้ดูเหมือนหลินหลางจะเห็นเขา นางเงยหน้าขึ้น ดวงตางามเต็มไปด้วยน้ำตาคลอ
จากนั้นนางก็หลับตาล้มลง พลังปีศาจค่อย ๆ แผ่ซ่านออกจากร่างของนาง
“หลินหลาง!” จ้าวอู่เจียงพุ่งเข้าไป ทว่าเขากลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า
เขาคุกเข่าลงกับพื้น ตรงหน้ามิใช่ห้องใต้ดินในสุสานเซวียนหยวนอีกต่อไป ทว่ามันกลับเป็นซากปรักหักพังที่พังทลาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า