ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1529

บทที่ 1529 จากลาโลกมนุษย์ หวนคืนสู่โลกมนุษย์

จ้าวอู่เจียงมองเห็นจิ้งเอ๋อร์เป็นห่วงความปลอดภัยของเขา ร่างของนางบินวนเวียนไปมามิหยุด นางค่อย ๆ ทับซ้อนกับเส้นทางแห่งโชคชะตา

เขามองเห็นหลินหลางที่รักเขาลึกซึ้ง ทว่านางกลับมิกล้าบอกความจริง และเลือกที่จะแบกรับไว้เพียงลำพัง ถึงขั้นดื่มยาขวดนั้น ก่อนจะล้มลงกับพื้น

เขามองเห็นชายผู้หนึ่งที่ไม่เคยรู้จัก พร้อมกับวิญญาณของบุตรสาว ที่กำลังสั่นสะเทือนสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาไม่มีทางสั่นสะเทือนได้ เพื่อช่วยเหลือผู้อื่น

เขามองเห็นหลี่ชานซีที่อยู่ไกลจากสำนักเติมฟ้า นางกำลังต่อสู้กับศัตรูมากมาย ปราณกระบี่เย็นเยียบดั่งน้ำค้างแข็ง

เขามองเห็นซูฮัวอีกับลู่เสี่ยวจิ่นต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ซูฮัวอีในชุดขาวสะอาดดั่งหิมะ เย็นชาดั่งน้ำแข็ง แววตาไร้ความปรานีต่างจากครั้งอดีต ส่วนลู่เสี่ยวจิ่นในชุดดำสนิทดั่งหมึก เคียวยาวฟันฟาดเหล่าคนชั่วช้า ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่น

เขามองเห็นเมืองเล็ก ๆ ไม่มีชื่อ พวกนักเลงที่เคยเกเรและรังแกผู้อื่น กลับพุ่งเข้าต่อสู้ดั่งแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ เพื่อปกป้องคนชราและเด็กจากผู้บำเพ็ญที่จะทำการเข้ามาสังหารพวกเขา

เขามองเห็นเศรษฐีตระหนี่ที่แต่ก่อนไม่ยอมควักเงินแม้แต่สลึงเดียว ยามนี้กลับสละทรัพย์สมบัติทั้งหมด เพื่อพาผู้คนหนีออกจากนรก

เขามองเห็นนักปราชญ์ที่เคยเจ้าเล่ห์คิดแต่จะหลอกลวงผู้อื่น กล่าวโป้ปดอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้เป็นคำโป้ปดที่แฝงไว้ด้วยความปรารถนาดี

เขามองเห็นคนสังหารสัตว์ที่ดูดุร้ายน่ากลัว ลับมีดคมกริบ ทว่ามิใช่เพื่อสังหารวัวแกะ แต่เพื่อสู้กับผู้ที่ดูถูกพวกเขา

เขามองเห็นนักแสดงที่ผู้ชมเคยเยาะเย้ยว่าอ่อนแอ ถือหอกดอกเหมยเริงระบำ แทงทะลุร่างโจรที่บุกรุกบ้านเกิด

เขามองเห็นผู้ที่เคยเอาแต่หลบซ่อนเพื่อเอาชีวิตรอด ที่มิหลบหนีอีกต่อไป แต่กลับสละชีพอย่างองอาจ

เขามองเห็นผู้ที่เคยทะนงตนว่าสูงส่ง ยอมลดทิฐิลงเพื่อขอความปลอดภัยให้คนรักและมิตรสหาย

เขาได้เห็นผู้คนมากมายสวดมนต์อ้อนวอนเทพเจ้า ทว่ามันกลับมิเกิดผลอันใด สุดท้ายก็ต้องเชื่อมั่นในตนเอง จนปลดปล่อยพลังอันน่าตะลึงออกมา

เขาได้เห็นมังกรยักษ์ที่บดบังท้องฟ้าต่อสู้กับชายร่างกำยำไร้อาภรณ์ท่อนบน และชายชราดวงตาคู่ขี่พยัคฆ์ปราบศัตรูทั้งสี่ทิศ

เขาได้เห็นปีศาจในใจที่มีใบหน้าเหมือนตัวเองยิ้มเยาะ มันค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้

เขาได้เห็นมากมายเหลือเกิน…

ทุกคนต่างเลือกทางของตน ทุกคนต่างพยายามช่วยเหลือตนเองหรือผู้อื่น

จ้าวอู่เจียงมองดูโลกมนุษย์ที่กำลังกลายเป็นปรักหักพัง ราวกับว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์นั้น แลเป็นหนึ่งในผู้ถูกสังหารหรือผู้ต่อต้าน

ประชาชนก็คือเขา และเขาก็คือประชาชน

มิมีใครสามารถช่วยทุกคนได้ ผู้ที่จะช่วยประชาชนได้ก็มีเพียงประชาชนเท่านั้น

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในประชาชน เขาควรจะทำอันใดสักอย่าง

เขาอยากทำอันใดสักอย่าง เขารู้สึกว่าต้องทำอันใดสักอย่างแน่แท้!

แต่เขาทำอันใดมิได้เลย

จนกระทั่งเขาเห็นประชาชนที่หลบหนีภัยพิบัติ กำลังก้มกราบรูปปั้นปีศาจเทพที่ไร้ใบหน้าอย่างศรัทธารอบ ๆ วิหารปีศาจเทพหลายแห่ง

การวิงวอนขอพรจากเทพเจ้าจะได้ผลหรือ?

อาจจะไม่มิก็เป็นได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน