ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1547

บทที่ 1547 พี่ชาย กลิ่นของพี่ช่างหอมจริง ๆ

“นายถอดหน้ากากบ้า ๆ นั่นได้ไหม?”

“ยังหัวเราะอยู่อีก เมื่อครู่นายทำฉันตกใจแทบตาย”

ยานอวกาศลำเล็กพาคนของตระกูลโม่มารับจ้าวอู่เจียง และพากลับไปดาวโม่ พวกเขาบินผ่านระหว่างตำหนักต่าง ๆ มุ่งหน้าไปยังเขตเมืองหลักที่ตระกูลโม่ตั้งอยู่

ชายฉกรรจ์จากตระกูลโม่พากันหยอกล้อจ้าวอู่เจียง

“จ้าวเจียง นางแพศยาพานอวี้เหลียนนั่นไม่ได้มากับนายเหรอ?”

“ยัยนั่นตายไปแล้วล่ะ” จ้าวอู่เจียงตอบเสียงเรียบ ใบหน้าบนหน้ากากของเขาเป็นรอยยิ้มใสซื่อไร้เดียงสา

“โอ้ ตายแล้วเหรอ?” ชายร่างผอมแห้งที่มีรอยคล้ำใต้ตาลึกยิ้มลามก

“ไม่ใช่ว่าเธอถูกนาย…”

“เฮ้ อย่าใส่ร้ายจ้าวเจียงของพวกเราสิ แกนี่มัน รู้อะไรบ้าง!” ชายหัวล้านร่างกำยำขมวดคิ้วใส่ทุกคน

“จ้าวเจียงฝึกวิชาเทียนกังถงจื่อนะ เขายังเป็นหนุ่มบริสุทธิ์อยู่เลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ถ้าพานอวี้เหลียนตายเพราะถูกข่มขืนจริง ๆ แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับเขา?”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ทุกคนหัวเราะครื้นเครง บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

แต่จ้าวอู่เจียงเป็นคนละเอียดอ่อน คำพูดหยอกล้อเหล่านี้ เขารู้สึกได้ว่าที่จริงแล้วพวกคนตระกูลโม่เหล่านี้ ดูถูกจ้าวเจียงอยู่บ้าง

“เฮ้ ไอ้น้อง นายเป็นผู้ชายร่างใหญ่ขนาดนี้ จะอดทนได้อย่างไรกัน?” มีคนถามจ้าวอู่เจียงพลางทำมือวงกลมขยับขึ้นลง แล้วยิ้มลามกออกมา

“ไม่ได้ช่วยตัวเองหรอกเหรอ?”

ชายผอมแห้งตาดำรับคำต่อ แกล้งทำท่าบริสุทธิ์ และพูดเป็นนัยว่า

“ช่วยตัวเองอะไรกัน?”

“ม้า!” หัวล้านชี้นิ้วขึ้นมา เมื่อเอ่ยคำว่า ‘ม้า’ ออกมา ก็ทำให้ทุกคนหัวเราะอีกครั้ง

ครั้งนี้เสียงหัวเราะดังกว่าเดิม บางคนถึงกับหัวเราะน้ำตาไหล

จ้าวอู่เจียงไม่ได้สนใจคำลามกพวกนี้ เพียงแต่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย แค่คำว่า ‘ม้า’ มันตลกตรงไหนกัน?

จ้าวอู่เจียงไม่ใช่จ้าวเจียง เขาจึงไม่เข้าใจความหมายของคำว่า ‘ม้า’ ที่พวกชายหยาบโลนเหล่านี้พูดถึง หากเขาเข้าใจ ก็คงรู้ว่าทำไมพวกชายเถื่อนถึงหัวเราะสนุกสนานขนาดนั้น

“จ้าวเจียง ทำไมไม่หัวเราะล่ะ? ไม่ชอบหัวเราะเหรอ?” มีคนแหย่จ้าวอู่เจียงอีก ทั้งยังมีน้ำเสียงเยาะเย้ย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน