ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1548

บทที่ 1548 การนัดพบ

“ไอ้จ้าวเจียงนี่มันน่าขยะแขยงจริง ๆ”

หลังจากจ้าวอู่เจียงจากไป บรรดาชายเถื่อนบนยานอวกาศลำเล็กที่กำลังเดินทางกลับก็พากันถกเถียงถึงเรื่องนี้

“แค่นึกถึงตอนที่มันลูบหน้าอกฉัน ฉันก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวแล้ว”

“พวกแกไม่เห็นเหรอ? มันตั้งใจทำให้พวกเราขยะแขยงชัด ๆ”

“หืม? จริงหรือ? เป็นแค่นักล่าเงินรางวัลคนหนึ่งก็กล้าขนาดนี้แล้วเหรอ?”

“ก็ตอนนี้มันได้เป็นคนโปรดของคุณหนูแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ถึงจะเป็นคนโปรดของคุณหนู ก็แค่คนนอก พูดตรง ๆ มันก็แค่หมาตัวหนึ่ง”

“แค่มีประโยชน์ให้ใช้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ที่มันสามารถติดต่อกับคุณหนูได้ ก็เพราะคนรักเก่าของมันอย่างหม่าซูเยี่ยนไม่ใช่เหรอ? แต่สุดท้ายมันก็หันหลังทิ้งหม่าซูเยี่ยนไป”

“ฉันได้ยินมาว่า หม่าซูเยี่ยนต่างหากที่ทิ้งมัน?”

“ไม่ต้องฟังใครพูดหรอก ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ! ดูสภาพไอ้จ้าวเจียงสิ วิชาเทียนกังถงจื่อน่ะ ฮึ ไอ้หนุ่มบริสุทธิ์ หม่าซูเยี่ยนอยู่กับมันนอกจากไม่ได้กินเนื้อแล้ว ก็ยังมีแต่ความทุกข์”

“ก็จริง หม่าซูเยี่ยนเป็นถึงลูกสาวของหัวหน้าสมาคมนักล่าสี่ทิศ พูดถึงฐานะแล้ว จ้าวเจียงก็เหมือนกบขี้เรื้อนที่อยากกินเนื้อหงส์ ไม่รู้ว่าหม่าซูเยี่ยนไปชอบมันไปได้อย่างไร…”

“เรื่องของมันเถอะ อย่าไปกังวลมากเลย พวกเราต้องไปรับใครต่อนะ?”

“อืม… น่าจะเป็นคุณชายซีเหมินจากดาวเสี่ยวชาง?”

“เฮ้อ… ยุ่งจริง ๆ งานวันเกิดของคุณหนูรองนี่ มีแต่คุณชายมากมายจะมาร่วมงาน…”

“คุณชาย? แค่พวกสุนัขจรจัดต่างหาก! ถ้าไม่ใช่เพราะผู้นำตระกูลสั่งให้ต้อนรับพวกมันเป็นแขก ฉันก็ไม่อยากจะไปรับพวกไร้ค่าพวกนั้นหรอก พวกมันมีดีอะไร?

ต่างอะไรกับจ้าวเจียง? พวกมันยังสู้กับหมาตัวเดียวของตระกูลโม่ไม่ได้เลย ตระกูลโม่จะต้อง…”

“หุบปาก! ปากแกไม่มีหูรูดเหรอไง? จะพูดทุกอย่างเลยเหรอ?”

“ก็มันจริงนี่… พวกเขาเอาอะไรมาเทียบกับตระกูลโม่ของพวกเราได้?”

—

จ้าวอู่เจียงยืนอยู่หน้าประตูหอคอยสูง ที่หน้าประตูไม่มีผู้คน มีเพียงรูปปั้นสิงโตหินสองตัวที่ดูเก่าแก่โบราณ

แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ สิงโตหินก็ลุกพรวดขึ้นมา มันสูงราวหนึ่งจั้ง

“ท่านผู้มาเยือนเป็นใคร?”

จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน