ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1549

บทที่ 1549 ตรวจสอบสินค้า

หญิงสาวผมสีเงินก้าวย่างอย่างสง่างามเข้ามา ต้นขาขาวผ่องของเธอเผยให้เห็นเป็นระยะ ๆ ผ่านผ้าเช็ดตัว ขณะที่เดินเข้ามาเธอก็ใช้ผ้าขนหนูอีกผืนเช็ดผมสีเงินไปด้วย

เมื่อเดินเข้ามาใกล้ เธอไม่ได้หลบเลี่ยงหรือเขินอายแต่อย่างใด กลับนั่งลงตรงหน้าจ้าวอู่เจียง ขาเรียวยาวข้างซ้ายไขว้ห้าง เผยให้เห็นทิวทัศน์งดงามเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพาดขาซ้ายทับขาขวา เธอยิ้มพลางเอ่ยว่า

“ฉันขอตรวจสินค้าก่อน”

ยามนี้จ้าวอู่เจียงไม่ใช่คนที่จะจ้องมองอย่างละเอียด ดวงตาของเขาจึงไม่ได้จับภาพความงามนั้นไว้ อีกทั้งด้วยความบริสุทธิ์ใจเขาก็ไม่ได้มองด้วยซ้ำ

หญิงสาวผมสีเงินตรงหน้านี้ คงเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลโม่ ชื่อว่าโม่หรานหร่าน ความประทับใจแรกที่เขามีต่อเธอคือความเป็นอิสระ แต่ก็แฝงไปด้วยดอกกุหลาบที่มีหนาม

จ้าวอู่เจียงผู้ผ่านประสบการณ์กับหญิงงามมามากมายมองออกในทันทีว่า หญิงผู้นี้แม้จะดูเหมือนว่าเพียงผลักเบา ๆ ก็จะล้มลง หรือเพียงเกี้ยวพาราสีด้วยคำเพียงคำเดียวก็จะหวั่นไหว แต่ความจริงไม่ใช่แบบนั้น หากใครริเข้าไปก่อน มีแต่จะกลายเป็นเหยื่อ

เขาผลักหีบเหล็กไปทางโม่หรานหร่าน

โม่หรานหร่านมีใบหน้างดงาม ท่านั่งของเธอราวกับราชินี เธอวางผ้าขนหนูลง ผมสีเงินที่ยังชื้นเล็กน้อยสยายลงมา เพิ่มความเย้ายวนขึ้นอีกส่วน นิ้วเรียวงามของเธอเคลื่อนไหว แท่งไม้สีดำสนิทขนาดและความยาวเท่านิ้วก้อยลอยอยู่เหนือฝ่ามือ

จากนั้นปลายด้านหนึ่งของแท่งไม้ยิงเลเซอร์ออกมา วาดลวดลายประหลาดบนหีบเหล็ก หีบเหล็กส่งเสียงเหมือนประตูระบบแรงดันอากาศ มันค่อย ๆ แง้มออก

ไอสีขาวเย็นเยียบค่อย ๆ ลอยออกมา ภายในหีบเหล็กมีหัวใจสองดวงบรรจุอยู่ในภาชนะแก้ว และยังมีเลือดไหลเอื่อย ๆ ปรากฏต่อสายตาทั้งสอง

ดวงตาภายใต้หน้ากากของจ้าวอู่เจียงสั่นไหวเล็กน้อย

รอยยิ้มของโม่หรานหร่านยิ่งเย้ายวนขึ้น แท่งไม้ที่เหมือนปากกาเลเซอร์ยิงลำแสงออกมาอีกครั้ง วาดผ่านหัวใจทั้งสองดวง

โม่หรานหร่านพยักหน้าเบา ๆ

“ดีมาก จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วสินะ?”

หน้ากากของจ้าวอู่เจียงแสดงรอยยิ้ม

“เธอก็รู้จักฉันดี”

เขาพูดคลุมเครือ พร้อมกับหยั่งเชิงต่อไป

“ฮึ ๆ” โม่หรานหร่านโบกมือเรียวงามลง ปิดหีบเหล็ก ลุกขึ้นยืน แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้จ้าวอู่เจียง กลิ่นหอมอวลอบอวลลอยมาเตะจมูกเขา

“ฉันจะรู้จักนายได้ยังไง?

อย่างน้อยเราก็ยังไม่เคยรู้จักกันลึกซึ้ง…”

เธอแยกขาออกแล้วนั่งลงบนตักของจ้าวอู่เจียงอย่างเป็นธรรมชาติ โดยที่นั่งประจันหน้ากับเขา ชายผ้าเช็ดตัวแยกออก เหลือเพียงหนึ่งชุ่นจากการเผยเรือนร่าง

เธอเกี่ยวคอของจ้าวอู่เจียงลมหายใจหอมหวานดั่งดอกบัว

“คราวนี้นายทำได้ดีมาก บอกมาสิ ฉันควรตอบแทนนายอย่างไรดี?”

จ้าวอู่เจียงไม่เคยเป็นชายที่ขลาดกลัว โดยเฉพาะในสถานการณ์เช่นนี้ เขาไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงได้เปรียบ เขาต้องเอาคืนได้แน่

เขาโอบเอวของโม่หรานหร่านเข้าหาตัวในทันที

ร่างบอบบางของโม่หรานหร่านแข็งค้างไปชั่วขณะ เห็นได้ชัดว่าความรู้สึกที่แท้จริงกับท่าทางภายนอกที่ดูเหลวไหลนั้นไม่สอดคล้องกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน