ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1560

บทที่ 1560 ทั้งสองฝ่ายต่างดึงดัน

ไม่นานนัก จ้าวอู่เจียงอุ้มโม่หรานหร่านมาถึงหน้าห้องจัดเลี้ยง

เมื่อได้ยินเสียงพูดคุยอึกทึกและเสียงดนตรีจากด้านใน โม่หรานหร่านดูจะเหมือนเป็นคนขี้อายขึ้นมา เธอกังวลว่าจะมีคนอื่นเห็น จึงพูดอย่างเขินอายและรู้สึกผิด

“ปล่อยฉันเถอะจ้าวเจียง ตอนนี้ฉันพอจะเดินเองได้แล้ว…”

จ้าวอู่เจียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า

ช่วงเวลาที่เงียบไปนั้น เขาตั้งใจแสดงให้โม่หรานหร่านเห็นถึงความผิดหวังในใจชั่วขณะของเขา

แน่นอนว่าเมื่อโม่หรานหร่านเห็นการหยุดชะงักนั้น เธอก็รู้ทันทีว่าตนเองสามารถควบคุมจ้าวอู่เจียงได้อีกขั้นแล้ว

ตอนแรกที่จ้าวอู่เจียงอุ้มเธอ เธอไม่ได้พูดอะไร ตลอดทางที่เดินมาเธอก็ไม่ได้พูดเช่นกัน แต่พอมาถึงหน้าประตู เธอกลับพูดเรื่องนี้ขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกผิด ผู้ชายที่มีใจให้เธอย่อมรู้สึกผิดหวังในช่วงเวลานี้

ความกังวลและความกลัวการสูญเสีย คือกุญแจสำคัญในการดึงดูดระหว่างชายหญิง และนี่คือสิ่งที่เธอต้องการสร้างขึ้น

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มดูไม่อยากปล่อยเธอลง ในใจเธอก็ยิ่งรู้สึกพอใจ แต่ภายนอกยังคงแสดงท่าทางเขินอาย จึงแสร้งเอื้อมมือไปจัดผมเบา ๆ โดยไม่มองหน้าเขา

จ้าวอู่เจียงหยุดชะงักไปครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ วางโม่หรานหร่านลง แล้วถอนหายใจเบา ๆ เธอคิดว่าตนเองปิดบังความรู้สึกได้ดี

“โอ๊ย…” โม่หรานหร่านแกล้งลองก้าวเดิน แล้วร้องครางเบา ๆ แสดงท่าทางเจ็บปวด จากนั้นร่างของเธอก็เอนเข้าหาจ้าวอู่เจียงอย่างควบคุมไม่ได้ พลางเกาะแขนของเขาไว้โดยพลัน

“ช่วยพยุงฉันหน่อยได้ไหม?”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้าเบา ๆ ปล่อยให้โม่หรานหร่านพยุงแขนเขาเดินไป

นี่คือวิธีการที่โม่หรานหร่านแสดงความเป็นเจ้าของ เป็นการให้โอกาสชายผู้นี้ได้เข้าใกล้เธอ

เมื่อริบสิทธิ์ในการโอบกอดฉันไป ทำให้นายผิดหวัง ฉันก็จะมอบความหวานให้นายได้เข้าใกล้ฉันอีกนิด

ทั้งหมดล้วนเป็นการหยอกเย้า

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องจัดเลี้ยงที่ตกแต่งอย่างงดงาม มีบรรดาคนหนุ่มมากความสามารถมารวมตัวกันไม่น้อย พวกเขากำลังสนทนากันถึงเรื่องเมื่อวานได้พบลูกค้ารายใหญ่ เมื่อวานซืนได้ออกไปเที่ยวกับสาวคนไหน พรุ่งนี้ดาวดวงไหนจะทำสงคราม หรือนโยบายของดวงดาวที่ตัวเองอาศัยอยู่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน