ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1579

บทที่ 1579 ความหมายของการจากลา

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก

หม่าซูเยี่ยนยืนอยู่หน้าประตู ดูเหมือนเธอจะคอยเฝ้าอยู่ตลอด

“พี่โม่หรานหร่าน?” หม่าซูเยี่ยนเห็นสีหน้าของโม่หรานหร่านดูไม่ค่อยดีนักก็รู้สึกสงสัย บางทีอาจเป็นเพราะทั้งสองคนมีความเห็นไม่ตรงกันในระหว่างการสนทนา?

โม่หรานหร่านพยายามฝืนยิ้ม

“คุยเสร็จแล้ว ฉันมีธุระ ขอตัวก่อนนะ”

หม่าซูเยี่ยนมองแผ่นหลังของโม่หรานหร่านที่จากไปอย่างรวดเร็วก็ยิ่งรู้สึกสงสัย เธอชะโงกหน้ามองผู้ชายที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย แล้วหันไปมองแผ่นหลังของโม่หรานหร่านอีกครั้ง เด็กสาวที่ดูไร้เดียงสาคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

—

ค่ำคืนนั้น

เมื่อรู้ว่าจ้าวอู่เจียงจะต้องปฏิบัติภารกิจรับจ้างคุ้มกันซีเหมินฉางไห่กลับดาวเสี่ยวชาง หม่าซูเยี่ยนก็รู้สึกน้อยใจอย่างมาก จึงเอาแต่ออดอ้อนจ้าวอู่เจียงเพื่อแลกกับการร่วมรักอย่างดุเดือด

จ้าวอู่เจียงไม่ได้ตามใจเธอ แต่กลับมอบความสุขให้เธอจนเต็มอิ่ม

หลังจากเสร็จกิจและเข้าสู่ช่วงพักผ่อน จ้าวอู่เจียงทบทวนข้อมูลทั้งหมดที่ตนได้ในวันนี้ และคาดการณ์ถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นกับตนในอนาคต

ส่วนหม่าซูเยี่ยนกำลังสนทนาทางภาพกับพ่อของเธอ ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใสกลับกลายเป็นหม่นหมองอย่างรวดเร็ว

“พ่อของฉันรู้เรื่องการระเบิดแล้ว และสั่งให้ฉันกลับไปพรุ่งนี้”

“ก็ดีเหมือนกัน” จ้าวอู่เจียงพยักหน้า

“ตอนนี้ตระกูลโม่ไม่ค่อยปลอดภัย”

ที่จ้าวอู่เจียงพูดถึงความไม่ปลอดภัยของตระกูลโม่ ไม่ใช่แค่เพราะสถานการณ์วุ่นวายที่ตระกูลโม่กำลังเผชิญ แต่ยังหมายถึงผู้คนในตระกูลโม่ที่อันตรายเกินไปสำหรับหม่าซูเยี่ยนที่ไร้เดียงสา

“นายไม่รู้สึกเศร้าที่พวกเราต้องจากกันเลยเหรอ?” หม่าซูเยี่ยนโกรธจนแก้มป่อง ทรวงอกของเธอที่ดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นอีกครึ่งส่วนส่ายไหวอย่างมีเสน่ห์

“มานี่สิ ฉันจะบอกเหตุผลให้” จ้าวอู่เจียงตบเตียงเบา ๆ เป็นสัญญาณให้หม่าซูเยี่ยนนั่งลง

หม่าซูเยี่ยนทำหน้าเศร้าสร้อย ก่อนจะนั่งลงข้างจ้าวอู่เจียง

เธอกอดจ้าวอู่เจียงแน่น สูดกลิ่นอายของชายที่รักอย่างหลงใหล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน