ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 160

บทที่ 160 พลังแห่งคำพูด

หลังจากตรวจสอบเสร็จเรียบร้อย เขาก็เดินทางออกจากวังหลวงเพื่อไปหาฮั่วหรูอี้

ปัจจุบันนี้ สำนักมังกรเกล็ดศิลาหลงเหลือเพียงแต่ชื่อเท่านั้น สมาชิกส่วนใหญ่ล้วนตายไปภายใต้ฝีมือของบุรุษไร้หน้าและคนของสำนักมังกรเงิน แต่อย่างไรก็ตาม ยังคงมีผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่งเป็นเหล่าผู้อาวุโสที่ออกไปปฏิบัติภารกิจและสืบข่าวในยุทธภพ พวกเขาจึงไม่ได้ถูกฆ่าตายไปด้วยในวันที่สำนักโดนโจมตี

จ้าวอู่เจียงจำเป็นต้องชนะใจคนกลุ่มนั้นให้ได้ผ่านทางฮั่วหรูอี้ เนื่องจากขุมกำลังของเขาต้องการกำลังคนที่เป็นยอดฝีมือ

ชายหนุ่มมีความคิดที่จะบ่มเพาะกลุ่มกองกำลังของตนเองมานานแล้ว

เหตุผลประการแรก เขาต้องการสร้างรากฐานทางอำนาจของตนเองไว้ต่อกรกับความผันผวนทางการเมืองในวังหลวง

เหตุผลประการที่สอง เขาต้องการมีกองกำลังคุ้มกันตนเอง ไม่ว่าจะเป็นจากกลุ่มคนอย่างสำนักมังกรเงิน หรือจากบุรุษไร้หน้าและเซียวเหยาอ๋องผู้คาดเดาจิตใจไม่ได้…

เหตุผลประการที่สาม เขาต้องการแก้แค้นให้กับฉีหลินและพวกพ้อง เลือดต้องล้างด้วยเลือด ความเกลียดชังครั้งนี้จะไม่มีทางจางหายไปตามกาลเวลาอย่างแน่นอน

…

จ้าวอู่เจียงตรวจสอบตำหนักนางสนมเสร็จแล้ว ก็มุ่งหน้าออกมาจากวังหลวงพร้อมกับเจี๋ยเอ้อร์ซานและเจี๋ยสือจิ่ว

เจี๋ยเอ้อร์ซานติดตามจ้าวอู่เจียงด้วยสีหน้าและแววตามีความสุข

ส่วนเจี๋ยสือจิ่วก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มเช่นกัน แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนเร้นความดุร้ายได้จากบาดแผลบนใบหน้าได้

เจี๋ยสือจิ่วเพิ่งติดตามจ้าวอู่เจียงได้เพียงสองวันเท่านั้น แต่กลับรู้สึกชื่นชอบหน้าที่ในการเป็นองครักษ์ประจำตัวจ้าวอู่เจียงอย่างยิ่ง เจี๋ยสือจิ่วเห็นด้วยกับเจี๋ยเอ้อร์ซาน นี่เป็นงานที่ดีมากจริง ๆ

แม้ว่าในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา ผู้คนของหน่วยองครักษ์มังกรจะเคยถูกส่งมาอารักขาบรรดาขุนนางคนสำคัญหรือคนสนิทของฮ่องเต้เป็นปกติ แต่ที่ผ่านมานั้น พวกเขาต้องคอยจับตาดูอยู่ในเงามืดและยังต้องคอยรายงานความเคลื่อนไหวของขุนนางคนนั้นให้ฝ่าบาทรับทราบตลอดเวลาอีกด้วย

แต่เมื่อมาทำการอารักขาจ้าวอู่เจียง พวกเขาก็ไม่ต้องรายงานสิ่งใดเลย

ในไม่ช้า ทั้งสามคนก็มาถึงจวนที่พักของเฟิงอวิ๋นไฉ เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วพลันหายตัวไปในเงามืดโดยทันที

จ้าวอู่เจียงเดินตรงไปยังห้องพักของฮั่วหรูอี้ภายใต้การนำทางของหญิงรับใช้ประจำจวนตระกูลเฟิง ตลอดเส้นทาง หญิงรับใช้ผู้นั้นจะคอยชายตามองจ้าวอู่เจียงราวกับไม่เคยพบเห็นบุรุษที่หล่อเหลามากเท่าเขามาก่อนในนครหลวง

ภายในห้องพักของฮั่วหรูอี้

ข้างเตียงนอนแขวนไว้ด้วยภาพวาดภาพหนึ่ง บุรุษที่อยู่ในภาพวาดมีความหล่อเหลาเป็นอย่างยิ่ง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ มุมปากยกเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย ทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนนุ่มนวล

เสียงครางสั่นเครือดังลอยมาจากด้านหลังผ้าม่านที่ถูกกั้นรอบเตียง

ใบหน้าของฮั่วหรูอี้แดงระเรื่อ ดวงตาพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา พลางจ้องมองไปยังบุรุษที่อยู่ในภาพวาด มือของนางก็เคลื่อนไหวไม่หยุดยั้ง

ไม่นานหลังจากนั้น ฮั่วหรูอี้ก็เกร็งไปทั้งร่าง แผ่นหลังโค้งดุจคันศร ปลายเท้าจิกเกร็งหลายลมหายใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง พร้อมกับส่งเสียงครางออกมาด้วยความสบายตัว

ฮั่วหรูอี้ยังคงจ้องมองไปที่บุรุษในภาพวาด สายตาของนางเต็มไปด้วยความโหยหา ภายในหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอันมากมาย

บุรุษที่อยู่ในภาพวาดไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจ้าวอู่เจียง

เวลาที่คนเราอยู่เฉย ๆ มากเกินไป พวกเขาก็จะมีเวลามานั่งเสียใจกับสิ่งที่ตนเองได้กระทำลงไป และรับรู้ว่าเรื่องราวบางเรื่องก็ไม่สมควรกระทำลงไปเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน