ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 17

บทที่ 17 ความสงสัย

“เจ้าค้นพบสิ่งใด? อย่าบอกนะว่าเป็นหนอนผีสางนั่นอีกแล้ว?” เซวียนหยวนจิ้งเบิกตาโต

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เป็นกู่พิษแห่งโหลวหลาน มันไม่ได้แข็งแรงเหมือนตัวที่ได้จากศพของแม่ทัพจ้าว แต่เป็นหนอนชนิดเดียวกันไม่ผิดแน่” จ้าวอู่เจียงถูนิ้วมือ และพูดอย่างหนักแน่น

“แต่หนอนตัวนี้ไม่ได้เป็นสาเหตุที่ทำให้หัวหน้าขันทีต้องเสียชีวิต ดูเหมือนมันจะอยู่ในร่างเพื่อควบคุมเขามากกว่าพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงจำที่กระหม่อมเคยบอกได้หรือไม่ กู่พิษแห่งโหลวหลานมีความสามารถควบคุมจิตใจผู้คน? กระหม่อมสงสัยว่าในวังหลวงอาจมีใครบางคนกำลังซุ่มเลี้ยงกู่เอาไว้”

“และหากกระหม่อมคาดเดาไม่ผิด ผู้ที่เลี้ยงดูกู่พวกนี้ก็น่าจะร่วมมือกับพวกกลุ่มผู้รอดชีวิตแห่งโหลวหลาน หรือบางทีพวกเขาก็อาจกำลังถูกคนของโหลวหลานชักใยอยู่อีกทีก็เป็นได้พ่ะย่ะค่ะ! หากเป็นเมื่อก่อน เราก็คงสงสัยว่าตระกูลตู๋กูร่วมมือกับพวกโหลวหลาน แต่พิจารณาดูในตอนนี้ กระหม่อมคิดว่าไม่น่าใช่ และเมื่อแม่ทัพจ้าวป่วยตายเช่นนี้ ปริศนาก็ยิ่งขยายขอบเขต ยากต่อการหาคำตอบมากขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าแม่ทัพจ้าวจะเข้าร่วมกับพวกโหลวหลาน?” เซวียนหยวนจิ้งหรี่ดวงตางดงามลง

จ้าวอู่เจียงส่ายศีรษะ

“มีความเป็นไปได้น้อยมาก แต่เราก็จะไม่ตัดความเป็นไปได้ทิ้งไปพ่ะย่ะค่ะ ก่อนอื่นพวกเราต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนว่าหนอนผีสางพวกนี้เข้ามาอยู่ในร่างกายผู้คนได้อย่างไร หลังจากนั้น เราจึงจะค้นพบเบาะแส”

“อืม…” เซวียนหยวนจิ้งนิ่งเงียบใช้ความคิด

กึก…กึก…กึก… กึก กึก

ในระหว่างที่เซวียนหยวนจิ้งใช้ความคิด นางก็เคาะนิ้วมือเรียวยาวลงบนโต๊ะเป็นจังหวะยาวสาม สั้นสอง หลังจากนั้น นางก็ประกบสองมือเข้าด้วยกัน ทำการตบมือเป็นจังหวะสั้นสองและยาวสาม

เสียงเคาะและเสียงตบมือเหล่านี้ ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณสำหรับใช้สื่อสารกับเจี๋ยสือจิ่วโดยเฉพาะ พริบตาต่อมา ก็ได้ยินเสียงชายเสื้อปะทะสายลมดังขึ้น พร้อมกับเงาสีฟ้าครามปรากฏกายภายในห้อง

เสื้อคลุมสีฟ้าคราม ร่างใหญ่กำยำ สวมหน้ากากอสูร

“ข้าน้อยเจี๋ยสือจิ่วถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นหมื่นปี” เจี๋ยสือจิ่วโค้งตัวลงประสานมือคำนับเซวียนหยวนจิ้ง ก่อนจะหันมาคำนับจ้าวอู่เจียงด้วยเช่นกัน

“ขันทีจ้าว”

“สือจิ่ว ข้ามีงานให้เจ้าทำ” เซวียนหยวนจิ้งมีสีหน้าเคร่งขรึมในทันใด

“เจ้านำองครักษ์มังกรสิบคน ไปกระจายกำลังค้นหาคนของโหลวหลาน ที่อาจจะซ่อนตัวอยู่ในเขตตะวันออกนครหลวงของเรา”

“เจี๋ยสือจิ่วน้อมรับพระบัญชา!”

เจี๋ยสือจิ่วโค้งตัวรับคำสั่ง

“ไปได้แล้ว” ฮ่องเต้พยักหน้า

เจี๋ยสือจิ่วก้าวถอยหลังไปเพียงสามก้าว แล้วหายวับไปในพริบตา เหลือทิ้งไว้เพียงกระแสลมปั่นป่วนภายในห้องเท่านั้น

…

ราตรีมืดมิดมาเยือน

แสงเทียนไขสว่างไสวอยู่ภายในห้องบรรทมของฮ่องเต้ จ้าวอู่เจียงเดินกลับไปกลับมาเหมือนกำลังรอคอยบางอย่าง ในขณะที่ฮ่องเต้หญิงยังคงนั่งพลิกหน้ากระดาษตำราโบราณด้วยความใจเย็นต่อไป

ทันใดนั้น ได้ยินเสียงกระซิบอ่อนโยนดังขึ้นหน้าประตู

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะหารือกับพระองค์”

“ตู๋กูหมิงเยว่มีเรื่องอยากจะหารือกับข้าอย่างนั้นหรือ? ไม่น่าใช่”

เซวียนหยวนจิ้งรีบลุกขึ้นยืน ดวงตาเป็นประกายแวววาว หลังจากกล่าวจบแล้ว นางก็เป่าเทียนไขภายในห้องดับลงทันที

แน่นอนว่าในลมหายใจต่อมา ตู๋กูหมิงเยว่ก็ผลักประตูเปิดออก และก้าวเดินเข้ามาในห้อง

จ้าวอู่เจียงยังไม่ทันได้ตั้งตัว เซวียนหยวนจิ้งก็ผลักเขาให้เข้าไปอยู่ข้างกายตู๋กูหมิงเยว่ จนร่างของเขาชนเข้ากับเรือนร่างอันเย้ายวนใจของฮองเฮา

“อืม ฝ่าบาทต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”

ตู๋กูหมิงเยว่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ้อยอิ่งในความมืด คว้ามือใหญ่ของจ้าวอู่เจียงไปจับแนบแน่น ชายหนุ่มเองก็ถือโอกาสนี้ลูบไล้เรือนร่างของอีกฝ่ายเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน