ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 170

บทที่ 170 จิตใจหวั่นไหว

เหล่าประมุขกิตติมศักดิ์ต่างก็พากันพูดออกมาด้วยความตื้นตันใจ เคารพชื่นชมในการเสียสละตนเองของจ้าวอู่เจียงอย่างสุดซึ้ง

น้องจ้าวผู้นี้ช่างเป็นยอดคนเหนือคนจริง ๆ… หลี่หยวนเจิ่งมีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ ในหัวใจสั่นไหว รู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ได้รู้จักจ้าวอู่เจียง

เฟิงซิ่วเอ๋อร์ผู้แต่งกายด้วยชุดสีขาวมีท่าทางเย็นชากำลังกัดริมฝีปากตนเอง จ้องมองไปที่จ้าวอู่เจียง ดวงตาของนางมีน้ำตาคลอเต็มเบ้า อารมณ์ความรู้สึกปั่นป่วน เป็นคลื่นอารมณ์แห่งความรักและความเสียใจ

หญิงสาวรู้สึกหลงรักความจิตใจดีของจ้าวอู่เจียง แต่ก็นึกเสียใจที่แม้เขาจะมีหน้าตาหล่อเหลาทว่ากลับมีร่างกายเป็นขันที ราวกับว่าสวรรค์ต้องการจะสร้างความด่างพร้อยให้แก่ความสมบูรณ์แบบของเขาอย่างไรอย่างนั้น

และนางก็นึกเสียใจที่ตนเองแสดงกิริยาต่างไปจากเดิมหลังจากได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นขันที

ก่อนหน้านี้ นางมีโอกาสได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขา แต่กลับปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมือไป บัดนี้ จ้าวอู่เจียงจึงห่างเหินไปจากนางมากแล้ว

ในเวลาเดียวกันนี้

เจียงเมิ่งลี่ก็กำลังตกตะลึงสุดขีดเช่นกัน สองแก้มกลายเป็นสีแดงร้อนผ่าว ความตั้งใจที่จะปกป้องบรรดาประมุขหอการค้ากลายเป็นเรื่องตลกไปทันที

นางคิดไม่ถึงเลยว่าเหตุผลที่ทำให้จ้าวอู่เจียงขาดแคลนเงินทองนั้น เป็นเพราะเขานำทรัพย์สินของตนเองบริจาคเข้าสู่ท้องพระคลัง

นางไม่เคยคิดเลยว่าจ้าวอู่เจียงจะแตกต่างไปจากขุนนางคนอื่น ๆ

นอกจากจะมีหน้าตาหล่อเหลาสมบูรณ์แบบแล้ว คนผู้นี้ยังมีจิตใจนึกถึงส่วนรวม กล้านำตนเองไปเผชิญหน้ากับกระแสคลื่นลมในการเปิดรับบริจาคเพื่อช่วยเหลือบรรดานายทหารที่ทำสงครามอยู่เขตชายแดน เช่นเดียวกับประชาชนผู้อยู่ในพื้นที่ประสบอุทกภัย จิตใจอันดีงามเช่นนี้ทำให้หัวใจของนางสั่นไหวไปชั่วขณะ เจียงเมิ่งลี่รู้สึกได้ถึงความเคารพ และความเสียใจของตนเอง…

หญิงสาวนึกเสียใจที่เคยดูหมิ่นเขาก่อนหน้านี้ จนอดรำคาญใจตนเองไม่ได้ เหตุใดนางจึงต้องทำตัวก้าวร้าวแบบนั้น เหตุใดถึงไม่พูดคุยให้ดีมากกว่านี้?

หัวใจของเจียงเมิ่งลี่เกิดความปั่นป่วน นางเคยเห็นพวกบุคคลหน้าไหว้หลังหลอกในโลกนี้มามากมายนัก เพราะฉะนั้น หญิงสาวจึงคิดไม่ถึงเลยว่าในโลกใบนี้จะมีขุนนางที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตาและความสามารถ รวมถึงยังมีจิตใจดีคิดถึงประชาชนส่วนรวม แม้ว่าตัวเขาจะเป็นเพียงขันทีผู้หนึ่งอยู่ด้วย

ถ้าหากเขาไม่ใช่ขันทีละก็… เจียงเมิ่งลี่รู้สึกสับสน พลางยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น

จ้าวอู่เจียงรับตั๋วเงินของทุกคนมาด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง

สถานการณ์ในแคว้นต้าเซี่ยขณะนี้จำเป็นต้องให้ทุกฝ่ายร่วมมือกัน ไม่ว่าหอการค้าเจียงตู่มีจุดประสงค์อะไรก็ตาม แต่การบริจาคเงินเช่นนี้ก็นับว่าช่วยเหลือบ้านเมืองได้มากแล้ว

“ไหน ๆ ตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว พวกเราจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำที่นี่กันเลยดีหรือไม่?” เฟิงอวิ๋นไฉเสนอความคิดเห็นพร้อมกับยิ้มกว้าง

“เป็นความคิดที่ประเสริฐ” หลิ่วชิงซานตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“ข้ายังไม่เคยได้เลี้ยงรับรองใต้เท้าจ้าวมาก่อน เช่นนั้นข้าจะใช้โอกาสนี้ จัดเลี้ยงอาหารค่ำ และปรึกษาหารือเกี่ยวกับการหากำลังคนให้แก่สำนักของใต้เท้าจ้าวด้วยเลยก็แล้วกัน”

เฟิงอวิ๋นไฉพยักหน้า เขามีมิตรภาพอันดีกับสำนักมังกรเกล็ดศิลาก่อนหน้านี้ และถ้าจะกล่าวให้ถูกต้องก็คือเนื่องจากหอการค้าของพวกเขาเป็นพันธมิตรกับสำนักของฉีหลิน ธุรกิจจึงเติบโตอย่างรวดเร็ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน