ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 171

บทที่ 171 ตัวตนถูกเปิดเผย?

“เจ้ากำลังพูดถึงตัวตนของข้า แต่เจ้าไม่ได้พูดถึงข้า!” เจียงเมิ่งลี่ทำหน้าบึ้ง ผมหางม้าตวัดแกว่ง ในขณะที่โน้มตัวเข้ามาจนแก้มแทบจะติดกับใบหน้าของจ้าวอู่เจียง

“ตอนที่ข้าออกเดินทางท่องยุทธภพ สหายของข้ามากมายถูกใส่ร้าย และต้องตายด้วยน้ำมือของขุนนางชั่ว เพราะฉะนั้น ข้าจึงมีอคติต่อพวกขุนนางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นั่นทำให้ช่วงที่ผ่านมา ข้าจึงพูดจาเหยียดหยามเจ้าอยู่เสมอ! แม้แต่การที่ข้าดูหมิ่นเจ้าในวันนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่โกรธเคืองข้าเลยล่ะ?”

“ทำไมต้องโกรธเคืองด้วยเล่า? หากเจ้าเข้าใจข้าผิดและปักใจเชื่อไปเช่นนั้น ต่อให้ข้าอธิบายอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ แต่ข้าก็รู้ดีว่าเจ้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เมื่อความจริงเปิดเผยออกมา เดี๋ยวเจ้าก็จะเข้าใจทุกอย่างเอง”

จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาเล็กน้อย รู้สึกได้ว่าศีรษะของฮั่วหรูอี้ซบลงมาอยู่บนไหล่ขวาของเขาแล้ว ชายหนุ่มไม่ทราบเลยว่าเป็นเพราะนางกำลังมึนเมาไร้สติ หรือต้องการจะแอบฟังว่าเขากับเจียงเมิ่งลี่พูดคุยอะไรกันแน่

ดวงตาที่มีน้ำตาคลอเต็มเบ้าของเจียงเมิ่งลี่สะท้อนประกายระยิบระยับ จิตใจของนางถูกครอบงำด้วยสิ่งอื่น หญิงสาวจึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“จ้าวอู่เจียง จงมองข้า!”

ชายหนุ่มหันไปมองใบหน้าอันงดงามของเจียงเมิ่งลี่ จ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตที่มีน้ำตาเป็นประกายระยิบระยับ

ทันใดนั้น เจียงเมิ่งลี่ก็ฉวยจังหวะลงมือจู่โจมโดยที่ไม่เปิดโอกาสให้จ้าวอู่เจียงได้ทันตั้งตัว หญิงสาวยกมือซ้ายของตนขึ้นป้องกันไม่ให้จ้าวอู่เจียงปัดป้อง ในเวลาเดียวกันนี้ นางก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ และใช้มือขวาล้วงลงไปที่หว่างขาของจ้าวอู่เจียง

ชายหนุ่มเบิกตาโตแทบถลน เห็นได้ชัดว่าเจียงเมิ่งลี่กำลังพยายามหาคำตอบว่าเขาเป็นขันทีจริง ๆ หรือไม่ เขาจึงรีบใช้มือขวารวบเอวของนางก่อนจะกระชากเข้าหาตัว ทำให้มือของเจียงเมิ่งลี่สัมผัสศีรษะของฮั่วหรูอี้โดยไม่ได้ตั้งใจ

ฮั่วหรูอี้ร้องครางด้วยความตกใจ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าแก้มของตนกำลังแนบติดอยู่กับหว่างขาของจ้าวอู่เจียง หญิงสาวหอบหายใจถี่รัว ใบหน้ากลายเป็นสีแดงก่ำ คล้ายกับว่ากำลังจะมีเลือดกำเดาไหลทะลักออกมา

จ้าวอู่เจียงเผยสีหน้าแปลกประหลาด ฮั่วหรูอี้ไม่ได้สลบเมาหลับไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดนางถึงไม่ลุกขึ้น? มิหนำซ้ำ ชายหนุ่มยังรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่พ่นออกมาจากปากและจมูกของนาง เป่ารดอยู่ตรงเป้ากางเกงของเขาอีกด้วย

จ้าวอู่เจียงรวบเอวของฮั่วหรูอี้ให้หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งดี ๆ แล้วมองเจียงเมิ่งลี่ด้วยแววตาขุ่นเคือง แต่เหมือนนางจะไม่สำนึก ซ้ำยังทำท่าจะตะปบมือลงมาอีกครั้ง คราวนี้จ้าวอู่เจียงยื่นมือไปคว้ามือของนางเอาไว้ได้ทันท่วงที

สตรีทั้งสองนางนี้ไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ… จ้าวอู่เจียงยังคงเป็นกังวลเล็กน้อย บัดนี้ ตัวตนขันทีปลอมของเขาจะถูกเปิดโปงไม่ได้ มิเช่นนั้นแล้วก็จะเกิดปัญหาใหญ่ตามมาอีกมากมาย

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบเรียบร้อย และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“นี่ก็มืดค่ำแล้ว”

เจียงเมิ่งลี่ลุกขึ้นยืน กลิ่นกายมีแต่กลิ่นสุรา ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“ข้าไม่เชื่อ”

ฤทธิ์สุราทำให้สติของนางไม่แจ่มชัดนัก นางพิจารณารูปร่างของจ้าวอู่เจียงตั้งแต่หัวจรดเท้า คนผู้นี้เป็นขันที แต่ไม่มีความบอบบางเหมือนสตรีแม้แต่น้อย นั่นทำให้นางสงสัยว่าเขาอาจจะไม่ใช่ขันทีจริง ๆ แม้เจียงเมิ่งลี่จะรู้ดีว่านั่นคงเป็นไปไม่ได้ แต่ในสมองของนางก็เกิดความคิดตีกันปั่นป่วน จิตสำนึกตะโกนกู่ร้องให้ลองทดสอบดู

หรือว่าจะเป็นเพราะสัญชาตญาณของนาง? จ้าวอู่เจียงหรี่ตาลง และยิ้มเล็กน้อย

“เจ้าเมาแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน