ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 178

บทที่ 178 ความลับที่ซ่อนเร้น

ทั้งสองคนมีความงามที่แตกต่างกันไป ฮ่องเต้หญิงมีความงามที่ชวนตกตะลึงและดูมีสง่าสูงส่ง ในขณะที่กู้เหนียนหยวนอาจจะมีความงดงามในรูปแบบของความเย็นชาอยู่บ้าง แต่ก็ทำให้สัมผัสได้ถึงความปรารถนาที่แท้จริง

“ท่านเจ้าสำนัก… ไม่ทราบว่า… ข้า ข้าทำให้ท่านหวาดกลัวหรือไม่?” กู้เหนียนหยวนกัดริมฝีปากแน่น แววตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

นางอาศัยอยู่กับท่านปู่เป็นเวลาสิบเจ็ดถึงสิบแปดปี ไม่ค่อยได้พบเจอผู้ใด แต่ฤดูใบไม้ผลิปีนี้ ท่านปู่บอกให้นางเข้าร่วมกับสำนักของฉีหลิน ทำให้ในหกเดือนที่ผ่านมาได้พบเจอผู้คนมากขึ้น

โดยปกติแล้ว กู้เหนียนหยวนจะแสดงความเย็นชาต่อทุกคนที่พบเจอ พวกเขาจึงไม่กล้าเข้าใกล้นาง แต่นั่นกลับทำให้กู้เหนียนหยวนคิดว่า ทุกคนหลีกเลี่ยงนาง เพราะหวาดกลัวโฉมหน้าที่แท้จริง

กู้เหนียนหยวนเข้าใจว่าตนเองมีหน้าตาอัปลักษณ์ จึงอดเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้ จ้าวอู่เจียงทำให้นางเกิดความรู้สึกพิเศษ เมื่อเห็นอาการตกตะลึงของอีกฝ่าย นางก็กลัวขึ้นมา เพราะไม่อยากทำให้จ้าวอู่เจียงรังเกียจ

“ไม่ใช่เลย” จ้าวอู่เจียงส่ายศีรษะและยิ้มออกมา “ท่านมีหน้าตางดงามมากเกินไปต่างหาก นั่นทำให้ข้าสงสัยว่า ท่านจะปิดบังโฉมหน้าเอาไว้ทำไมกัน?”

“ท่านเจ้าสำนักพูดจริงหรือ?” กู้เหนียนหยวนมีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยหยดน้ำตา นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่มีผู้คนชื่นชมความงดงามของนาง

จ้าวอู่เจียงยิ่งพิศวงมากไปกว่าเดิม กู้เหนียนหยวนคงไม่ค่อยได้พบเจอผู้คนสินะ? หรือไม่ก็คงมีคนเคยเห็นหน้าตาที่แท้จริงของนางเพียงไม่เท่าไหร่?

กู้เหนียนหยวนมาจากตระกูลใดกัน? แล้วนางมีความเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่? จ้าวอู่เจียงเริ่มคิดอย่างฟุ้งซ่านขณะถูนิ้วมือ

“ผู้อาวุโสกู้ ไม่ทราบว่าบ้านเกิดท่านอยู่ที่ใดหรือ?”

“ข้าเองก็ไม่ทราบ แต่ดูเหมือนจะเรียกว่าเมืองหวังโจว…” กู้เหนียนหยวนตอบอย่างแผ่วเบา รู้สึกได้ถึงความเปราะบางของตนเอง ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเวทนายิ่งนัก

เมืองหวังโจว? มีสำนักใดอยู่ในเมืองหวังโจวบ้าง? จ้าวอู่เจียงพยายามเค้นสมองขบคิด ก่อนจะถามต่อไป

“ท่านอยู่ร่วมกับคนกลุ่มใดหรือ?”

“คือว่า…ท่านปู่ไม่ให้ข้าบอกผู้ใด…” กู้เหนียนหยวนยังคงเอาแต่จ้องมองจ้าวอู่เจียงด้วยดวงตาอันงดงาม พลางนางได้แต่คิดในใจ…ท่านเจ้าสำนักเป็นบุรุษที่หล่อเหลาเหลือเกิน

ท่านปู่ไม่ให้บอกผู้ใด แสดงว่านางคงอยู่กับปู่…จ้าวอู่เจียงกระแอมไอออกมาเบา ๆ รู้สึกได้ว่ากู้เหนียนหยวนเป็นบุคคลที่อ่อนต่อโลกยิ่ง ชั่วชีวิตของนาง คงเคยพบเจอผู้คนมาน้อยนัก

ชายหนุ่มค่อย ๆ ช่วยประคองกู้เหนียนหยวนลุกขึ้นนั่ง เส้นผมของนางร่วงตกลงมา แก้มขาวซีดเริ่มกลายเป็นสีชมพูเล็กน้อย

จ้าวอู่เจียงกำลังจะนำหมอนไปดันหลังให้แก่กู้เหนียนหยวน แต่นางกลับเอนตัวมาด้านข้าง และซบศีรษะลงในอ้อมแขนของเขาเสียอย่างนั้น

รัศมีความอบอุ่นของจ้าวอู่เจียงทำให้นางรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน จนแทบไม่อยากจะอยู่ห่างจากเขาอีกแล้ว

“ผะ… ผู้อาวุโสกู้…” จ้าวอู่เจียงพิศวง

“เราต้องเคยเจอกันที่ใดมาก่อนเป็นแน่ …” กู้เหนียนหยวนซุกใบหน้างดงามอยู่ในอ้อมแขนของจ้าวอู่เจียง ก่อนจะหลับตาลง

แอ๊ด…

เสียงประตูเปิดออก ฮั่วหรูอี้ก้าวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องใส่ยาสมุนไพร

“อู่เจียง นี่ใช่สมุนไพรที่ท่านต้องการหรือไม่… หา?”

ฮั่วหรูอี้เห็นกู้เหนียนหยวนกำลังหลับตาซุกหน้าอยู่ในอ้อมแขนของชายในดวงใจนาง ริมฝีปากยังเหยียดตัวเป็นรอยยิ้ม สองมือโอบกอดรอบเอวจ้าวอู่เจียง

ฮั่วหรูอี้เบิกตาโตขึ้นมาในทันใด กู้เหนียนหยวนเป็นสตรีที่เย็นชาต่อบุรุษมิใช่หรือ? แล้วเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน