ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 183

บทที่ 183 ไม่ปล่อยไป

“จ้าวอู่เจียง คำพูดของเจ้ามันเชื่อถือไม่ได้!” อันผิงระเบิดเสียงคำราม

จ้าวอู่เจียงผายมือออกกว้าง

“ไม่เกี่ยวอะไรกับข้านะ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย…”

“ย้าก!” อันผิงตะโกนลั่นด้วยความโกรธแค้น เขารู้ว่าจ้าวอู่เจียงต้องการแก้แค้นให้แก่ความตายของฉีหลิน แม้ว่าคนฆ่าฉีหลินจะเป็นนายท่านของพวกเขาก็ตาม แต่อันผิงรู้ดีว่าตนเองก็เกี่ยวข้องกับการถล่มสำนักมังกรเกล็ดศิลาเช่นกัน เช่นเดียวกับฉีเล่อและอู๋ฉินหยาง…

เจี๋ยเอ้อร์ซานช่วยคลายจุดลมปราณให้แก่พวกของอันผิง หลังจากนั้นประตูศิลาก็ปิดลง ภายในห้องใต้ดินหลงเหลือแต่เพียงอันผิง ฉีเล่อและอู๋ฉินหยางเท่านั้น

ในความมืด อู๋ฉินหยางเปิดฉากโจมตีก่อนเป็นคนแรก ในขณะนี้ จิตสังหารและพลังลมปราณกำลังปะทะกันอย่างรุนแรง

…

รถม้าวิ่งไปบนท้องถนนจนฝุ่นตลบ เจี๋ยเอ้อร์ซานเป็นคนสะบัดสายบังเหียน รถม้ากำลังมุ่งหน้าสู่วังหลวง

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่ในห้องโดยสารด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น อันผิงกับพรรคพวกก็ต้องตายอยู่ดี คนเลวอย่างไรก็เป็นคนเลว ไม่มีประโยชน์ที่จะไปสงสารเห็นใจ

ถ้าไว้ชีวิตคนพวกนั้น ก็เท่ากับว่าเขาไม่เห็นใจดวงวิญญาณของผู้บริสุทธิ์ที่ต้องตายด้วยน้ำมือของพวกอันผิงเลย

จ้าวอู่เจียงถอนหายใจ เขากำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของกู่พิษแห่งโหลวหลานที่แฝงตัวอยู่ในวังหลวง แต่ฮ่องเต้หญิงได้รับการคุ้มครองโดยหน่วยองครักษ์มังกร และตำหนักฉีเฟิงของตู๋กูหมิงเยว่ก็ได้รับการคุ้มครองจากสมาชิกตระกูลตู๋กู จ้าวอู่เจียงไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลใด ๆ

แต่บัดนี้ เขาได้รับทราบข่าวว่ามีบุคคลลึกลับซ่อนตัวอยู่ในวังหลวง โดยมีเป้าหมายที่จะทำร้ายตู๋กูหมิงเยว่ คนผู้นั้นถูกเรียกหาว่าหมายเลขสิบกับหมายเลขสามสิบ ความกังวลของจ้าวอู่เจียงก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

จ้าวอู่เจียงไม่ทราบว่าหมายเลขสิบเป็นผู้ใด แต่มันเป็นคนที่เซียวเหยาอ๋องส่งมาเพื่อฆ่าตู๋กูหมิงเยว่ แสดงว่าต้องมีพลังแข็งแกร่งพอสมควร

จ้าวอู่เจียงพยายามใช้สมองคิดหนหาทางแก้ไข เขาเริ่มคำนวณและวิเคราะห์ความเป็นไปได้ถึงตัวตนของหมายเลขสิบและหมายเลขสามสิบอยู่ในใจ

…

ตำหนักฉีเฟิง ห้องบรรทมของฮองเฮา

จ้าวอู่เจียงได้พบกับฮ่องเต้ที่มาเยี่ยมตู๋กูหมิงเยว่พอดี

ชายหนุ่มบอกกับตู่กูหมิงเยว่ว่า อย่าให้ผู้ใดเข้าพบเป็นอันขาด และต้องห้ามไม่ให้มีการรวมตัวกันในตำหนักของนางด้วย

ตู๋กูหมิงเยว่พยักหน้ารับ ฮ่องเต้ก็บอกนางเช่นนี้เหมือนกัน

ความวิตกกังวลของจ้าวอู่เจียงกับฮ่องเต้ทำให้นางตื้นตันใจและรู้สึกมั่นคง ตู๋กูหมิงเยว่ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน

ฮ่องเต้และจ้าวอู่เจียงเดินกลับออกไปพร้อมกัน พวกเขาเดินคู่กันออกจากประตูตำหนักฉีเฟิง

“ท่านไม่เป็นกังวลเกี่ยวกับทารกแล้วหรือ?” จ้าวอู่เจียงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ฮ่องเต้หญิงขมวดคิ้ว ตอบด้วยน้ำเสียงมีอำนาจ

“บางทีทารกอาจจะเป็นเด็กหญิงอย่างที่เจ้าว่าก็ได้ และเรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะข้า ข้าเป็นโอรสสวรรค์ เพราะฉะนั้น ข้าจึงต้องมีจิตใจกว้างขวาง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน