บทที่ 187 สำนักกลิ่นบุปผา
ยามราตรี
ลมเหนือโชยพัดทุ่งหญ้าปลิวไสว
จ้าวอู่เจียงและคณะผู้ติดตามมาถึงเมืองหวังโจวแล้ว
แม้ว่าเมืองหวังโจวจะอยู่ทางตอนใต้ของนครหลวง และมีอากาศอบอุ่นมากกว่า แต่นี่คือช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ อากาศยามราตรีย่อมมีความหนาวเย็นมากกว่าตอนกลางวัน
ขณะนี้ พรรคพวกของจ้าวอู่เจียงอยู่ทางตอนเหนือของเมืองหวังโจว และยังคงอยู่ห่างจากจุดหมายปลายทางอีกหลายสิบลี้ จ้าวอู่เจียงตัดสินใจที่จะพักค้างคืนก่อน แล้วค่อยเริ่มเดินทางต่อรุ่งเช้าวันพรุ่งนี้
โรงเตี๊ยมหวังเป่ย
ม้าเร็วทั้งสามตัวถูกเด็กรับใช้ประจำโรงเตี๊ยมนำไปเข้าคอก ในขณะที่จ้าวอู่เจียงและคนอื่น ๆ เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมด้วยการนำทางของเด็กรับใช้อีกคนหนึ่ง
โรงเตี๊ยมหวังเป่ยตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองหวังโจว พวกเขายินดีต้อนรับแขกทุกคนเสมอ
ช่วงหลังมานี้ ข่าวเรื่องการค้นพบทางเข้าใหม่ของสุสานไต้ซือนักปัดกวาด ทำให้มีผู้คนหลั่งไหลมาเมืองหวังโจวจากทั่วสารทิศ ขณะนี้ โรงเตี๊ยมหวังเป่ยจึงมีผู้คนหนาแน่น และแขกแต่ละคนก็แต่งกายด้วยชุดที่มีสีสันต่างกันไป
จ้าวอู่เจียงเดินเข้าไปถามหาห้องว่าง แต่เด็กรับใช้ก็ตอบกลับมาด้วยความเสียใจ
“นายท่าน บัดนี้เหลือห้องพักเพียงสองห้องเท่านั้น…”
“ข้าต้องการทั้งสองห้องนั้น” จ้าวอู่เจียงพูดด้วยความเยือกเย็น โยนเหรียญเงินให้แก่เด็กรับใช้
“ขอสุราและอาหารที่ดีที่สุด เช่นเดียวกับหญ้าที่จะให้ม้าด้วย”
เมื่อเห็นเบี้ยเงินก้อนใหญ่ ดวงตาของเด็กรับใช้ก็เป็นประกายระยิบระยับ แขกส่วนใหญ่ที่มาจากทั่วทุกสารทิศมักจะให้เป็นเพียงเศษเงินเท่านั้น มีไม่กี่คนนักที่จะกระเป๋าหนักถึงเพียงนี้
เด็กรับใช้รีบพยักหน้า และโค้งคำนับ “เชิญด้านในเลยขอรับ นายท่าน”
จ้าวอู่เจียงและคณะผู้ติดตามเดินไปตามการนำทางของเด็กรับใช้ ตรงไปยังห้องพักทางชั้นบนของโรงเตี๊ยม
…
“เจ้าเห็นหรือไม่? สตรีชุดดำที่ใส่หน้ากากทองแดงคนนั้น”
บริเวณโต๊ะอาหารชั้นล่าง บุรุษหน้าหยกคนหนึ่งกำลังจิบสุราจ้องมองพวกของจ้าวอู่เจียงเดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสอง
รอบกายเขามีชายชราเจ็ดคนสวมใส่ชุดสีน้ำเงินนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
บุรุษหน้าหยกมีแววตาที่เต็มไปด้วยราคะ สูดดมกลิ่นสุราอย่างหยิ่งผยอง
“สตรีนางนั้นต้องเป็นยอดโฉมงามอย่างแน่นอน ตอนนางเดินผ่านโต๊ะของพวกเราไปนั้น ข้าได้กลิ่นความบริสุทธิ์มาจากกายของนาง”
“คุณชายต้องการให้ข้าน้อยไปจับตัวนางมาหรือไม่ขอรับ?” ชายชราในชุดเสื้อคลุมสีเขียวถามด้วยความเคารพ
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า