ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 188

บทที่ 188 ปรารถนา

“อย่าดึงออกสิ… มันเจ็บ…” กู้เหนียนหยวนใบหน้าเหยเก ร้องด้วยความเจ็บปวด

จ้าวอู่เจียงจับข้อมือของกู้เหนียนหยวนไว้มั่น

“ถ้าไม่ดึงออก ท่านจะเจ็บอยู่อย่างนี้ แต่ถ้าดึงออก จะมีเลือดไหลซึมออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น…”

“งั้นท่านก็ช่วยเบามือหน่อยก็แล้วกัน…” เสียงของกู้เหนียนหยวนบอกชัดถึงความไม่ชอบใจ ความเย็นชาที่เคยมีสลายหายไปหมดสิ้น ใบหน้างดงามแสดงออกถึงความรู้สึกเปราะบางจนน่าเวทนา

“ข้าจะพยายาม…” จ้าวอู่เจียงพยักหน้า และเป็นจริงอย่างที่พูด เมื่อเขาดึงออกมา เลือดก็ไหลซึมออกมาทันที

กู้เหนียนหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อสิ่งนั้นถูกดึงออกไป

“ครั้งหน้าท่านก็ระมัดระวังหน่อยก็แล้วกัน” จ้าวอู่เจียงถือเสี้ยนไม้อยู่ในมือ และโยนมันทิ้งไป

เมื่อสักครู่นี้ กู้เหนียนหยวนเขินอายดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของเขา ทำให้มือกระแทกกับขอบเตียง ส่งผลให้เสี้ยนไม้ที่ขอบเตียงตำมือเข้าอย่างจัง

ด้วยความที่ห้องพักในโรงเตี๊ยมหวังเป่ยถูกจับจองหมดสิ้นแล้ว ห้องพักที่เหลือมาถึงมือจ้าวอู่เจียงจึงมีสภาพไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องอยู่ในสภาพเก่าครึ และเตียงไม้ก็มีเสี้ยนไม้โผล่ออกมาอยู่เต็มไปหมด

กู้เหนียนหยวนรับคำในลำคอเบา ๆ หลังจากผ่านวันแห่งการเดินทางอย่างหนักหน่วง นางก็รู้สึกอ่อนเพลีย เปลือกตาหรี่ปรือ แต่ก็ไม่รู้จะหลับลงไปได้อย่างไร

จ้าวอู่เจียงเห็นสีหน้าของนางจึงนั่งลงที่ขอบเตียง ช่วยประคองหญิงสาวลงนอน และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ท่านนอนหลับพักผ่อนเถอะ”

กู้เหนียนหยวนเขินอาย และต้องการจะหลบหนี แต่หัวใจก็รู้สึกผ่อนคลาย อ้อมแขนของจ้าวอู่เจียงช่างอบอุ่นเหลือเกิน

นางไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองกันแน่? กู้เหนียนหยวนได้แต่ถามตนเองอยู่ในใจ ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงช้า ๆ อย่างไม่อาจฝืน

…

ภายในวังหลวง ฮ่องเต้หญิงพลิกตัวไปมาบนแท่นบรรทม นางไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองกันแน่?

ทำไมหนอในคืนนี้นางถึงได้นอนไม่หลับ ได้แต่พลิกตัวด้วยความกระสับกระส่ายมาพักใหญ่แล้ว

นั่นคงเพราะจ้าวอู่เจียงไม่ได้อยู่ในตำหนักหย่างซิน ทำให้หัวใจรู้สึกโหวงเหวงว่างเปล่า นางสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่ปรากฏขึ้นในหัวใจ

ฮ่องเต้หญิงนึกสงสัยว่าจ้าวอู่เจียงจะไปถึงเมืองหวังโจวแล้วหรือไม่… หญิงสาวพลิกตัวกลับมาอีกครั้ง ได้แต่ถามตนเองอยู่ในใจ

นางจะทำอย่างไรดี?

นางไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่… ภาพของจ้าวอู่เจียงปรากฏขึ้นในหัวใจอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยนที่ประดับอยู่เป็นนิจ

ฮ่องเต้หญิงไม่เข้าใจเลยว่าจะไปคิดถึงเขาทำไม? หญิงสาวขมวดคิ้ว หน้าตาบึ้งตึงด้วยความอับอาย ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง ถอนหายใจยาวแรง พยายามสงบจิตใจลง

ถ้านางนอนไม่หลับ จ้าวอู่เจียงก็คงนอนไม่หลับเหมือนกันใช่หรือไม่? ฮ่องเต้หญิงถอนหายใจ ภาพของจ้าวอู่เจียงยิ่งชัดเจนมากขึ้น นางรู้สึกได้ว่าหลังจากที่จ้าวอู่เจียงออกเดินทางไปยังเมืองหวังโจว ตำหนักหย่างซินก็ดูจะเงียบเหงาลงผิดหูผิดตา

ฮ่องเต้หญิงรู้สึกเหมือนตนเองต้องตกอยู่ในความมืดมิดที่ไม่มีวันเห็นแสงสว่าง

จ้าวอู่เจียงเป็นเหมือนแสงสว่างในความมืดมิดของนาง ในตอนแรก มันอาจจะเป็นแสงสว่างที่แสบตาไปบ้าง แต่เมื่อเวลาผ่านไป นางกลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจ และไม่สามารถนอนหลับในความมืดมิดได้อีกแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน