ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 191

บทที่ 191 ปริศนาแห่งป่าไผ่

ไต้ซือคูจู้พยักหน้า แต่แล้วก็สั่นศีรษะเบา ๆ “ไม่ได้”

“ไต้ซือ คือว่าพวกเรา…” เจี๋ยสือจิ่วพยายามอธิบาย พวกเขาอยากจะติดตามเข้าไปคุ้มครองความปลอดภัยให้แก่จ้าวอู่เจียง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาตามเข้าไปไม่ได้?

ไต้ซือคูจู้พูดสิ่งที่สะท้อนอยู่ในใจของเจี๋ยสือจิ่วออกมา ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “นั่นก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน”

เจี๋ยเอ้อร์ซานล้วงแผ่นป้ายทองคำออกมาจากในแขนเสื้อ ชูให้ไต้ซือคูจู้เห็น

“ไต้ซือได้โปรดอำนวยความสะดวกให้แก่พวกเราด้วยเถอะ…”

“อมิตตาพุทธ ประสกทั้งสองไม่ต้องเป็นกังวล รับรองว่าไม่เกิดอะไรขึ้นกับผู้เยาว์สองคนนั้นแน่นอน” ไต้ซือคูจู้ประสานมือและก้มศีรษะคำนับให้แก่เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่ว เพื่อแสดงความเคารพต่อป้ายอาญาสิทธิ์แห่งแคว้นต้าเซี่ย

กลุ่มคนที่อยู่ภายในวิหารอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง แม้ว่าหลายวันที่ผ่านมาไต้ซือคูจู้จะมีสีหน้าใจดี แต่ทุกคนก็รับรู้ได้ถึงความเย็นชาที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง

พวกเขาจึงไม่คิดเลยว่าชายที่สวมใส่หน้ากากทองแดงทั้งสองคนนี้จะได้รับการคำนับจากไต้ซือคูจู้

เพราะต้องไม่ลืมว่าแม้แต่เจียงเฉิงเฟิงผู้เป็นประมุขตระกูลเจียงคนปัจจุบัน ก็ยังไม่ได้รับความเคารพเท่ากับชายผู้สวมใส่หน้ากากทองแดงทั้งสองคนนี้เลย

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะทุกคนกำลังสงสัยใจว่า บุรุษหนุ่มชุดดำที่ชายสวมหน้ากากทั้งสองคนนี้ตามปกป้องอารักขานั้นมีตัวตนที่แท้จริงเป็นผู้ใดกันแน่

ขนาดข้ารับใช้ยังได้รับความเคารพถึงขนาดนี้ แล้วผู้ที่เป็นเจ้านายอย่างบุรุษชุดดำกับหญิงสาวหน้าตางดงามผู้นั้นจะมีความสูงส่งระดับใดกัน? หรือว่าพวกเขาจะยิ่งใหญ่กว่าประมุขตระกูลเจียงอีกหรือ?

ยิ่งทุกคนคิดมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งตกตะลึงมากเท่านั้น

เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วไม่ได้ให้ความสนใจกับเสียงอุทานรอบกายเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของพวกเขาทอประกายเคร่งเครียด ในเมื่อไต้ซือคูจู้รับปากว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับจ้าวอู่เจียง พวกเขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจ และเชื่อในสิ่งที่ไต้ซือคูจู้พูดออกมาเท่านั้น

…

ด้านหลังวิหาร จ้าวอู่เจียงจ้องมองไปยังป่าไผ่หนาทึบที่ปกปิดแผ่นฟ้าและแสงตะวัน รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

กู้เหนียนหยวนฉุดดึงเขาให้ก้าวเดินไปข้างหน้า

ชายหนุ่มสัมผัสความตื่นเต้นของกู้เหนียนหยวนได้อย่างชัดเจน นี่คือความตื่นเต้นของเด็กน้อยที่ได้กลับบ้าน เป็นความอิสระและมีความสุข

“สุดบันไดศิลาด้านบนนั้น ดูเหมือนจะมีผู้อื่นยืนอยู่ด้วยล่ะ!” กู้เหนียนหยวนยกมือชี้ขึ้นไปยังด้านบนสุดของขั้นบันไดศิลา เท่าที่สายตาของพวกเขามองเห็น ปรากฏเงาร่างของบุคคลสองคนที่คุ้นตา คนหนึ่งสวมใส่ชุดสีฟ้าอ่อน ท่าทางมีสง่าราศี อีกคนสวมใส่ชุดสีขาว ในมือถือกระบี่มรกต

“นั่นมันเจียงเมิ่งลี่กับท่านพี่หยวนเจิ่งไม่ใช่หรือ?” จ้าวอู่เจียงพิศวง แต่ร่างของคนทั้งสองนั้นอยู่ไกลเกินไป ทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน

“พวกเราไปกันเถอะ” กู้เหนียนหยวนกระตุกแขนเสื้อของจ้าวอู่เจียง และเดินเข้าไปในป่าไผ่

“พวกเราไม่ขึ้นบันไดหรือ?”

กู้เหนียนหยวนตอบกลับมาด้วยดวงตาเป็นประกายสดใส

“ไม่ต้องขึ้น”

ว่าแล้วนางก็ดึงจ้าวอู่เจียงเข้าไปในป่าไผ่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน