ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 199

บทที่ 199 ทั้งหมดเป็นความผิดของโอสถฤดูหนาว

จ้าวอู่เจียงหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้ว่าใบหน้าของธิดาศักดิ์สิทธิ์มักประดับรอยยิ้มอ่อนหวาน แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารของนางมาตั้งแต่แรก

แสงสีทองในดวงตาชายหนุ่มเรืองรองมากขึ้น จ้าวอู่เจียงสูดลมหายใจเข้าลึก

เมื่อธิดาศักดิ์สิทธิ์อยู่ห่างจากเขาอีกเพียงก้าวเดียว ชายหนุ่มก็รู้สึกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขาระเบิดเสียงคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด และระเบิดพลังในร่างกายออกมา ทำให้ผืนผ้าไหมที่พันอยู่รอบตัวขาดสะบั้นลงอีกครั้ง

หลังจากนั้น จ้าวอู่เจียงก็ซัดฝ่ามือออกไปด้วยกระบวนท่าฝ่ามือทลายจิต ธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ประหลาดใจเลยกับการโต้กลับอย่างกะทันหันของอีกฝ่าย นางเดินทางท่องยุทธจักรมาหลายปี จึงไม่เชื่อว่าคนผู้นี้จะยอมแพ้และร้องขอความเมตตาง่าย ๆ อยู่แล้ว

มีดสั้นในมือจึงแทงสวนใส่ฝ่ามือของจ้าวอู่เจียงทันที แต่แล้วกลับได้ยินเพียงเสียงดังเคร้ง ปรากฏว่าฝ่ามือของจ้าวอู่เจียงมีความแข็งแกร่งดุจหินผา มันแข็งแกร่งเสียจนทำให้มีดสั้นของนางหักเป็นสองท่อน ธิดาศักดิ์สิทธิ์ยกแขนขึ้นป้องกัน และก้าวถอยหลัง หลบหนีจากฝ่ามือของจ้าวอู่เจียง

ทว่าไม่ทันการ ฝ่ามือที่สองของจ้าวอู่เจียงกระแทกเข้าใส่หน้าอกของนางอย่างแรง

“อั่ก!” ธิดาศักดิ์สิทธิ์ส่งเสียงร้องคราง นางกระอักเลือดออกมาจากปากคำใหญ่ รอยประทับสีครามรูปดอกบัวที่อยู่กลางหน้าผากของนางดูจะซีดเซียวลงไปถนัดตา ใบหน้าที่เคยมีเสน่ห์เย้ายวนใจก็สลายหายไปกลายเป็นความดุดันอำมหิต

“ตายซะเถอะ!”

หญิงสาวตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด ก่อนที่ผ้าไหมอีกแปดผืนจะพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของนาง ผืนผ้าไหมเหล่านั้นพุ่งเข้ามาหาจ้าวอู่เจียงไม่ต่างจากหนวดปลาหมึก

ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ!

จ้าวอู่เจียงรับการโจมตีเป็นพัลวัน ม้วนตัวกลิ้งหลบไปบนพื้นดิน เศษฝุ่นกระจายในอากาศ และในเวลาเดียวกันนี้ หูของเขาก็ได้ยินเสียงขวดแตก

เพล้ง!

…

สูงขึ้นไปบนยอดไม้ ชายผู้สวมใส่หน้ากากอสูรสองคนนั่งอยู่บนกิ่งไม้ จ้องมองการต่อสู้ทางเบื้องล่าง

“พวกเราลงมือเลยดีหรือไม่?”

“ยังไม่ต้อง ใต้เท้าจ้าวยังไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายสักหน่อย”

“แต่ว่า… ฮ่องเต้สั่งให้พวกเราคอยปกป้องใต้เท้าจ้าว…”

“การเดินทางในยุทธจักรต้องพบกับอุปสรรคบ้างเป็นธรรมดา เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไปเลย…”

“…นั่นก็จริงอยู่ แต่ข้าว่าพวกเขาทั้งสองคนดูผิดปกติ”

“โอสถฤดูหนาวของสำนักกลิ่นบุปผาถูกใช้เป็นยาปลุกกำหนัด ต่อให้สูดดมเข้าไปก็หาได้เป็นอันตรายอื่นใดไม่…”

“… แต่ทำไมใต้เท้าจ้าวถึงต้องถอดเสื้อออกด้วย?”

“เมื่อเจ้าถูกความปรารถนาแผดเผา ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องถอดเสื้อออกด้วยความร้อนรุ่ม ไม่นับเป็นอันตรายแต่อย่างใด…”

“แต่บัดนี้ ใต้เท้าจ้าววิ่งตามธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักกลิ่นบุปผาเข้าไปในป่าลึก พวกเรามองไม่เห็นพวกเขาอีกแล้ว ท่านต้องการติดตามไปหรือไม่?”

“นางใช้พลังจากเคล็ดวิชาลับถึงขีดจำกัดแล้ว บัดนี้นางไม่ใช่คู่ต่อกรของใต้เท้าจ้าวอีกต่อไป เขาย่อมวิ่งไล่ล่านางเป็นธรรมดา หาได้มีอันตรายอื่นใดไม่…”

“อ้อ นับว่าพี่หกกล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก”

“ข้าคือพี่หกของเจ้าเชียวนะ ข้าย่อมรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม…”

“…”

…

จ้าวอู่เจียงถอดเสื้อคลุมออกมาพันรอบเอว ใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นสีแดงก่ำ ดวงตาเต็มเปี่ยมด้วยจิตสังหาร ชายหนุ่มหอบหายใจหนักขณะวิ่งไล่ตามธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักกลิ่นบุปผาไปอย่างไม่ยอมแพ้

การต่อสู้เมื่อสักครู่นี้ทำให้นางได้รับบาดเจ็บ และด้วยความที่ขวดโอสถฤดูหนาวในเสื้อคลุมของจ้าวอู่เจียงตกแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งเขาและนางจึงสูดดมพวกมันเข้าไปโดยไม่รู้ตัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน