ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 203

บทที่ 203 สถานการณ์ตึงเครียด

เมื่อจ้าวอู่เจียงก้าวเดินออกไปข้างหน้า เขาก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังกระตุกชายเสื้ออยู่ ชายหนุ่มหันกลับไปมอง และก็พบว่าเป็นซือคงซิงผู้ค้นพบทางเข้าของสุสานนั้นเอง

ดวงตากลมโตของซือคงซิงเป็นประกายระยิบระยับจ้องมองเข้ามาในดวงตาภายใต้หน้ากากทองแดงของจ้าวอู่เจียง

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างพิศวง และถามกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าต้องการสิ่งใดหรือ?”

“ข้าต้องการ…” ซือคงซิงเอ่ยเสียงใสปานระฆังแก้ว

จ้าวอู่เจียงย่อตัวลงเล็กน้อย

“ท่านถอดหน้ากากออกให้ข้าได้หรือไม่?”

ซือคงซิงเอียงศีรษะเล็กน้อย

“อาจารย์บอกว่าคนเราจะไปหยิบจับสิ่งของจากผู้อื่นตามใจชอบไม่ได้เด็ดขาด เพราะนั่นเรียกว่าการขโมย”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้ายิ้มแย้ม รับคำอย่างเห็นด้วย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ด้านนอกวิหารหลังนี้จะมีม้าถูกผูกไว้กับต้นไม้ข้างทาง เจ้าจงไปหาม้าที่มีตำหนิตรงก้น บนหลังม้าจะมีสัมภาระมัดเอาไว้ ในห่อของสัมภาระนั้นนอกจากเสื้อผ้าเก่า ๆ แล้ว ก็ยังมีหน้ากากทองแดงเช่นนี้อยู่อีกด้วย เจ้าเอาไปเถอะ ข้ามอบให้เจ้า…”

ดวงตาของซือคงซิงเป็นประกายระยิบระยับอย่างมีความสุข “ขอบคุณพี่ชายมากเจ้าค่ะ”

เด็กหญิงรีบวิ่งกลับออกไปอย่างดีใจสุดขีด

จ้าวอู่เจียงส่ายศีรษะยิ้ม ๆ

“ม้าที่มีตำหนิตรงก้นหรือ?” เจี๋ยสือจิ่วถามด้วยความมึนงง

เจี๋ยเอ้อร์ซานหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ท่านเจ้าสำนักยังต้องการหยอกล้อซือคงซิงใช่หรือไม่ เพราะนางคงไม่มีทางเข้าใกล้ม้าตัวนั้นได้เด็ดขาด?”

กู้เหนียนหยวนอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ นางรู้สึกว่าจ้าวอู่เจียงทำตัวไม่ต่างไปจากเด็กน้อยผู้หนึ่งเลย

จ้าวอู่เจียงผายมือออกกว้าง ก่อนจะเดินตรงออกไปทางด้านหลังของวิหาร เตรียมตัวจะเดินขึ้นบันไดศิลาเพื่อไปดูผู้คนต่อสู้กัน

แต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตูวิหาร เขาก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้จ้า

หลังจากนั้น ซือคงซิงก็สวมใส่หน้ากากทองแดงวิ่งร้องไห้เข้ามาโอบกอดเขา เพื่อร้องขอคำปลอบโยน

“พี่ใหญ่ ข้าถูกม้าตัวนั้นเตะเอาด้วยตอนที่ข้าไปสัมผัสก้นของมัน…”

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?” จ้าวอู่เจียงพยายามกลั้นยิ้ม รู้ดีว่าเด็กหญิงน้อยผู้นี้มีพลังอยู่ในขอบเขตผู้ฝึกยุทธ์ขั้นห้าไม่สมควรได้รับบาดเจ็บจากการถูกม้าเตะ แต่ไม่ว่านางจะเจ็บจริงหรือเจ็บปลอม เห็นได้ชัดว่าเด็กหญิงต้องการการปลอบโยนที่สุด

หน้ากากทองแดงขนาดใหญ่ดูตลกไปถนัดตาเมื่อสวมใส่อยู่บนศีรษะเล็ก ๆ ของซือคงซิง และนางยังคงส่งเสียงร่ำไห้ออกมาไม่หยุด

“แต่ไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ… เพราะว่าข้าก็เตะม้าตัวนั้นไปเหมือนกัน…”

“เจ้าจะเข้าไปที่ภูเขาด้านหลังด้วยหรือไม่?” จ้าวอู่เจียงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน