ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 218

บทที่ 218 เดิมพันกันอีกครั้ง

ในสายตาของเหล่าขุนนาง เซียวเหยาอ๋องเป็นองค์ชายที่เที่ยงธรรมและมีความสามารถ ห่วงใยราษฎร รอบรู้ในสถานการณ์โลกภายนอก และเข้าใจเรื่องการเมืองเป็นอย่างดี

หลายปีที่ผ่านมา ความมั่นคงของแคว้นต้าเซี่ยสั่นคลอน กลุ่มขุนนางเหล่านี้จึงเชื่อว่าทางออกเดียวของปัญหาบ้านเมืองก็คือการเชิญให้เซียวเหยาอ๋องเข้ามาช่วยบริหาร

บางส่วนที่ส่งจดหมายมานั้นย่อมต้องเป็นขุนนางภายใต้อำนาจของเซียวเหยาอ๋อง แต่บางส่วนก็เป็นขุนนางที่ไม่สามารถเลื่อนตำแหน่งได้ พวกเขาจึงเกิดความหวังว่าหากปฏิรูปราชสำนักใหม่ เซียวเหยาอ๋องก็จะเลื่อนตำแหน่งให้แก่ตนได้อย่างแน่นอน

ดังนั้น จดหมายเรียกร้องเช่นนี้จึงถูกส่งมาเป็นจำนวนมาก

ฮ่องเต้หญิงรู้ดีว่าหากนางปล่อยให้เซียวเหยาอ๋องได้ครอบครองอำนาจในราชสำนักเมื่อไหร่ นั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามมายึดครองบัลลังก์ของตนทางอ้อม

เรื่องนี้นางไม่มีทางประนีประนอมเด็ดขาด!

แต่เหล่าขุนนางพร้อมใจกันส่งจดหมายมาเช่นนี้ นางจะทำเป็นเมินเฉยไม่ได้

“เฮ้อ…” เมื่อความคิดดำเนินถึงตรงนี้ ฮ่องเต้หญิงก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อนางถอนหายใจ นางก็ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลดังขึ้นหน้าห้องตำรา เสียงที่นางคุ้นเคยและถวิลหามาตลอดหลายวัน

“อะไรกัน? มีเรื่องหนักอกหนักใจอันใดหรือ?”

ประตูถูกเปิดออก จ้าวอู่เจียงยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าประตู ดวงตาวาววับจ้องฮ่องเต้หญิง

“จ้าวอู่เจียง?” เมื่อฮ่องเต้หญิงเห็นบุรุษรูปงามที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำ นางก็เลิกคิ้ว หัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกมากมาย หญิงสาวผุดลุกจากเก้าอี้ แต่ก็รู้สึกว่าตนกำลังขาดความสง่างามและความสำรวม ดังนั้น นางจึงรีบนั่งกลับลงไป… และกล่าวด้วยเสียงเย็นชาที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เจ้าเป็น…. อย่างไรบ้าง…?”

“ทูลฝ่าบาท ทุกอย่างเรียบร้อยดีพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวอู่เจียงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะเดินมาหยุดยืนข้างกายฮ่องเต้หญิง

เซวียนหยวนจิ้งเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “เจ้าได้มาแล้วหรือ?”

“ได้มาแล้ว” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฮ่องเต้หญิง

แม้ว่านางจะแปลงโฉม ปลอมใบหน้า แต่ดวงตาเป็นของจริง

ดวงตาที่เป็นประกายสดใส ไม่ต่างจากมีดวงดาวบนท้องฟ้ากำลังเปล่งแสงระยิบระยับอยู่ในนั้น

แต่หลายปีที่ผ่านมา ดวงดาวในดวงตาของนางดับแสงลงไปเป็นจำนวนมาก บัดนี้ เหลือเพียงดวงดาวจำนวนหนึ่งที่ยังส่องแสงอยู่ สะท้อนให้เห็นว่าหลายปีที่ผ่านมา ฮ่องเต้หญิงโดดเดี่ยวมากเพียงใด

“ใบหน้าของพระองค์หมองหม่นเช่นนี้ ดูเหมือนว่าการที่กระหม่อมห่างหายไปหลายวัน คงทำให้พระองค์คิดถึงกระหม่อมมากเกินไปสินะ?” จ้าวอู่เจียงหยอกเย้าด้วยรอยยิ้ม

ฮ่องเต้หญิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ถูกจ้องมองโดยสายตาเร่าร้อนเช่นนี้ ยิ่งประกอบกับคำพูดหยอกเย้าของเขาแล้ว ใบหน้าของนางก็กลายเป็นสีแดงทันที

นางไอออกมาเบา ๆ ยังคงรักษามาดสุขุม พลางพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน