ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 222

บทที่ 222 สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลง (3)

“ข้าพเจ้าจ้าวอู่เจียงมีความเคารพเทิดทูนเซียวเหยาอ๋องอยู่เสมอ เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงกล้ากล่าวว่าพระองค์มีความไม่เหมาะสมที่สุด” จ้าวอู่เจียงพูดออกมาเบา ๆ

“และสิ่งที่พวกท่านกำลังทำอยู่ต่างหากที่เป็นการดูหมิ่นพระองค์!”

เมื่อจ้าวอู่เจียงพูดจบ กลุ่มขุนนางที่กำลังคุกเข่าอยู่ก็สวนกลับด้วยความเย้ยหยันทันที

“จ้าวอู่เจียง อย่ามาพูดจาเหลวไหล! พวกเราดูหมิ่นเซียวเหยาอ๋องตรงไหนกัน!”

“เฮอะ เจ้าเอาแต่พูดจาเหลวไหล นี่หรือคือการแสดงความจงรักภักดี?”

“เจ้าแค่ต้องการจะก่อกวนต่างหาก เจ้าคิดว่าท้องพระโรงเป็นสนามเด็กเล่นหรืออย่างไร?”

“เจ้าตัวตลก คงอยากจะเรียกร้องความสนใจจากพวกเราสินะ…”

“พระนามของเซียวเหยาอ๋องแปลว่าอิสระเสรี พระองค์รู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์เป็นอย่างดี เข้าใจถึงกิจการบ้านเมืองอย่างถ่องแท้ และมีความห่วงใยราษฎร แต่ถึงกระนั้น พระองค์ก็เลือกที่จะละทิ้งงานบ้านเมืองไปหลายปีเพื่อออกท่องยุทธภพ…ใช่หรือไม่?” จ้าวอู่เจียงจ้องมองไปยังกลุ่มขุนนางที่คุกเข่าอยู่บนพื้น พูดยิ้ม ๆ ต่อไป

“นั่นเป็นเพราะว่าเซียวเหยาอ๋องมีจิตใจรักอิสระเสรี ต้องการจะออกเดินทางท่องโลกกว้าง ทว่า…พวกท่านจะบังคับให้พระองค์ต้องอยู่แต่ในนครหลวง รับภาระหนักอึ้งไว้บนบ่า นี่ไม่ใช่เป็นการดูหมิ่นพระองค์ผู้มีจิตใจรักอิสระเสรีหรอกหรือ? พวกท่านบอกข้าหน่อยสิ หากเซียวเหยาอ๋องต้องการจะเข้าร่วมราชสำนักจริง ๆ เขาจะปล่อยให้เวลาผ่านไปเนิ่นนานเช่นนี้ได้อย่างไร?”

บรรดาขุนนางที่นั่งคุกเข่าต่างก็พูดอะไรไม่ออก น้ำเสียงของจ้าวอู่เจียงบอกชัดว่าอีกฝ่ายเคารพและเทิดทูนเซียวเหยาอ๋องด้วยใจจริง

แต่พวกเขาก็เข้าใจความทะเยอทะยานของเซียวเหยาอ๋องเช่นกัน

ถึงกระนั้น คำพูดของจ้าวอู่เจียงก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ พระนามของเซียวเหยาอ๋องแปลว่าอิสระเสรี และตลอดเวลาที่ผ่านมา พระองค์ก็แสดงออกว่าชื่นชอบการท่องเที่ยวมากกว่าการบริหารบ้านเมือง

หลิวเจ๋อถึงกับดวงตาวาววับด้วยความชอบใจ ซ่อนมืออยู่ในแขนเสื้อ จ้องมองจ้าวอู่เจียงด้วยความชื่นชม

คนผู้นี้มีวาจาร้ายกาจนัก วิสัยทัศน์ก็กว้างไกล ชายชราคิดว่าหากจ้าวอู่เจียงรับราชการเร็วกว่านี้ ตอนนี้คงได้นั่งตำแหน่งอัครเสนาบดีไปแล้ว

ตู๋กูอี้เหอลอบหัวเราะอยู่ในใจ ตบไหล่เสนาบดีกรมพิธีการที่อยู่ข้างกาย พากันจ้องมองไปที่จ้าวอู่เจียง และพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง

ฮ่องเต้หญิงเองก็ลอบถอนหายใจเงียบ ๆ เช่นกัน

เสนาบดีกรมโยธาที่ก้มหน้าจ้องมองพื้นหินตัวสั่นเทิ้ม ดวงตาไหววูบ เขาพยายามสะบัดศีรษะไล่ความฟุ้งซ่านอยู่หลายครั้ง ก่อนจะหันไปสบสายตากับบรรดาพรรคพวก พยายามคิดหาวิธีเอาชนะคำพูดอันร้ายกาจของจ้าวอู่เจียง

พวกเขาจะปล่อยให้จ้าวอู่เจียงเป็นฝ่ายกุมความได้เปรียบไม่ได้เด็ดขาด

บัดนี้ หลายคนเริ่มสำนึกเสียใจขึ้นมาแล้ว พวกเขาไม่ควรเสนอชื่อเซียวเหยาอ๋องเข้าสู่คณะบริหารเลยจริง ๆ

เมื่อเยียนอันเสิ่นเห็นสีหน้าและแววตาของคนอื่น ๆ เขาก็ได้แต่สบถด่าคนเหล่านั้นอยู่ในใจ เจ้าพวกโง่จิตใจโลเล ไม่เหมือนเขาที่มีจิตใจมั่นคง รู้ดีว่าตนเองสมควรยืนอยู่ฝ่ายใดมากที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน