ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 226

บทที่ 226 เหมือนน้ำกับไฟ

ค่ำคืนเหน็บหนาว

เซวียนหยวนจิ้งนอนกอดจ้าวอู่เจียงแนบแน่นมากขึ้น

ความอบอุ่นของกายสูงใหญ่ทำให้นางอดขยับตัวเข้าไปใกล้ชิดไม่ได้ ฮ่องเต้หญิงรู้สึกเหมือนตนเองกำลังนอนกอดเตาไฟที่อบอุ่นท่ามกลางพายุหิมะโหม

จนกระทั่งรุ่งเช้า

กลายเป็นว่าคนทั้งสองสลับตำแหน่งกัน จากเดิมที่เป็นเซวียนหยวนจิ้งนอนกอดจ้าวอู่เจียง นางไม่ทราบเลยว่าตนเองไปอยู่ในอ้อมกอดของจ้าวอู่เจียงตั้งแต่เมื่อใด

ท้องฟ้าด้านนอกสว่างไสว ดวงอาทิตย์ฉายแสงพ้นขอบฟ้า หากเป็นก่อนหน้านี้ ทั้งสองคนก็คงลุกขึ้นไปทำกิจวัตรประจำวันของตนเองนานแล้ว อย่างเช่นการไปตรวจสอบจดหมายร้องเรียนจากบรรดาขุนนาง หรือการเดินตรวจตราตำหนักนางสนม

เซวียนหยวนจิ้งค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เมื่อคืนนี้นับว่านางนอนหลับสนิทที่สุดในรอบหลายวันเลยทีเดียว

เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน ฮ่องเต้หญิงก็สะดุ้งเล็กน้อย ขยับตัวหมายจะออกจากวงแขนแกร่ง แต่แล้วนางก็รับรู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นจากนิทราเลย

ช่างมันเถอะ เขาคงเหนื่อยล้าจากการเดินทางไปกลับเมืองหวังโจว เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะหลับสนิท ปล่อยให้หลับต่ออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป… เซวียนหยวนจิ้งคิดได้ดังนั้น นางก็หลับตาลงช้า ๆ โดยไม่ส่งเสียง…

ในส่วนของคนมากเล่ห์ ตอนนี้เขากำลังแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกอดรัดบุคคลในอ้อมแขนแนบแน่นมากขึ้น

เขารู้ดีว่าช่วงเวลาเช่นนี้ เป็นช่วงเวลาที่นางไม่ต้องแบกรับความตึงเครียดเอาไว้บนสองบ่า นับเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากยิ่งที่นางจะได้นอนหลับสนิทเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงอยากปล่อยให้นอนหลับต่ออีกสักหน่อย

ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตกอยู่ในห้วงความรู้สึกของตนเอง รอจนกระทั่งยามสาย พวกเขาจึงได้ ‘ตื่น’ ขึ้นมาด้วยความสบายใจ

ฮ่องเต้หญิงหวนคืนสู่ตัวตนทรงสง่าราศีอันสูงส่ง ส่วนจ้าวอู่เจียงคอนนี้ เขามีรอยยิ้มอ่อนโยนมากกว่าเคย ทั้งสองฝ่ายต่างก็เริ่มปฏิบัติหน้าที่ของตนเองเหมือนเช่นทุกวัน

…

เสียงสายน้ำไหล

บริเวณทางเข้าหุบเขา เป็นที่ตั้งของทุ่งหญ้าร้างแห่งหนึ่ง

ตลอดเส้นทางเข้าสู่หุบเขาลึกมีดอกไม้ป่านานาชนิดทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา

ปรากฏกลุ่มคนกำลังเคลื่อนย้ายท่อนซุงเข้า ๆ ออก ๆ จากหุบเขาแห่งนี้

ตอนแรกก็ขนย้ายกันอย่างเชื่องช้า ต่อมาก็ขนย้ายกันอย่างเร่งรีบ จนร่างกายของทุกคนอ่อนล้า

เมื่อผู้คนเหนื่อยล้าและอ่อนแรง เสียงโครมครามก็ดังขึ้น ปรากฏว่าท่อนซุงท่อนโตตกพื้น ใครบางคนส่งเสียงร้องอุทานออกมา

…

ณ สำนักไร้ขอบเขต ห้องนอนของฮั่วหรูอี้

ฮั่วหรูอี้รีบหยิบสิ่งที่ทำตกพื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ของสิ่งนี้เป็นของขวัญจากจ้าวอู่เจียง ว่ากันว่ามันเป็นสิ่งที่สตรีในวังหลวงใช้กันเป็นปกติ ของสิ่งนี้เรียกกันว่าแท่งไม้หรรษา

ใบหน้าของนางแดงระเรื่อ เก็บภาพที่แขวนอยู่กับผ้าม่านข้างเตียงลงมา บุรุษในภาพวาดช่างหล่อเหลาและสง่างาม มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“เฮ้อ” หญิงสาวถอนหายใจออกมายาวแรง ดึงกระโปรงที่ถลกขึ้นมาอยู่ตรงช่วงเอวกลับลงไป ผมเผ้ายุ่งเหยิงและชื้นเหงื่อเล็กน้อย หลังจากยืนยันแล้วว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี นางก็ทำการเช็ดแท่งไม้ที่เปียกชื้น และนำมันกลับใส่กล่องตามเดิม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน