ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 235

บทที่ 235 ช่างเป็นบุคคลที่ลึกลับอะไรเช่นนี้

รถม้ามุ่งหน้าไปยังวังหลวงอย่างช้า ๆ

เสียงเกือกม้าเหยียบย่ำลงไปบนพื้นถนน เจี๋ยเอ้อร์ซานกระตุกสายบังเหียนกำหนดทิศทาง พยายามลดแรงกระแทกไม่ให้จ้าวอู่เจียงที่นอนหลับอยู่ในห้องโดยสารทางด้านหลังตื่นขึ้นมา

“การเหวี่ยงแหจับปลาด้วยมือของตนเองนั้นดีที่สุดแล้ว”

“แม่บ้าน สถานพยาบาล…”

“สวรรค์ที่ชั้นห้า หากไม่ต้องการก็กลับไปเถอะ…”

“จะมาเลี้ยงปลาใช่หรือไม่? พวกมันอิ่มกันหมดแล้ว!”

“…”

เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วได้แต่รับฟังเสียงพึมพำของจ้าวอู่เจียงที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่คำเดียว

“แม่จ๋า!”

จ้าวอู่เจียงส่งเสียงกรีดร้อง ก่อนจะสะดุ้งตื่น ผุดลุกขึ้นนั่ง ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ รู้สึกเจ็บปวดที่กระดูกสันหลังอีกแล้ว

“หยุด!” เมื่อใกล้ถึงประตูทางเข้าวังหลวงแล้ว เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วก็รับรู้ได้ถึงเสียงการเคลื่อนไหวในห้องโดยสาร พวกเขาจึงรีบหยุดรถม้าและเลิกผ้าม่านดูด้านใน

สิ่งที่ชายชราทั้งสองคนเห็นก็คือจ้าวอู่เจียงกำลังนั่งมึนงง ปราณกระบี่มหาศาลถูกปลดปล่อยออกจากร่างกาย เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

ปราณกระบี่เหล่านั้นสร้างแรงกดดันมหาศาล ราวกับว่าจ้าวอู่เจียงพร้อมที่จะระเบิดพลังทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในพริบตาเดียว

“ใต้เท้าจ้าว?” เจี๋ยเอ้อร์ซานส่งเสียงเรียกเบา ๆ รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ดวงตาจ้าวอู่เจียงทอประกายลึกล้ำดั่งท้องฟ้าสีเลือด พลางจ้องเจี๋ยเอ้อร์ซานกลับ

“เมื่อสักครู่นี้ ข้าพูดว่าอะไรหรือ?”

“พูดถึงเรื่องการเหวี่ยงแห พูดถึงเรื่องสวรรค์ชั้นห้า…” เจี๋ยเอ้อร์ซานตอบกลับไปเท่าที่ตนเองจำได้ เขาได้ยินไม่ชัดเจนและก็ไม่เข้าใจถ้อยคำเหล่านั้นเลย

แววตาจ้าวอู่เจียงฉายแววเย็นเยียบ เกรงว่าตนคงเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป

“น่าจะเป็นบทกวีที่ยังตกค้างอยู่ในหัวของข้ากระมัง?”

“ก็น่าจะเป็นไปได้ขอรับ… แต่ในงานเลี้ยงวันนี้ ใต้เท้าสร้างความประหลาดใจให้แก่ทุกคนได้อย่างแท้จริง ใต้เท้าสามารถแต่งบทกวีได้อย่างลื่นไหล…” เจี๋ยเอ้อร์ซานทบทวนความคิดและกล่าวต่อไป

“แต่ใต้เท้าขอรับ ใต้เท้าบอกว่าตนเองมาจากเมืองหลันซิน แต่พิจารณาจากรูปร่างหน้าตาและน้ำเสียงของใต้เท้าแล้ว ข้าน้อยไม่คิดว่าท่านจะมาจากเมืองหลันซินจริง ๆ”

จ้าวอู่เจียงยกมือตบศีรษะตนเองเบา ๆ รู้สึกหนักศีรษะชอบกล กล่าวกันตามความจริงนั้น เขาไม่ควรเมาสุราเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา

“ข้ามาจากเมืองหลันซินจริง ๆ… เพียงแต่ว่าข้าไม่ได้กลับบ้านเกิดมานานแล้ว…”

“การดื่มสุราจนเมามายมักจะทำให้ผู้คนคิดถึงบ้านเกิดเสมอขอรับ…”

เจี๋ยเอ้อร์ซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก สามารถสัมผัสได้ว่าปราณกระบี่จากตัวของจ้าวอู่เจียงได้สลายไปอย่างช้า ๆ ชายชราเกิดความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ทำเพียงลดผ้าม่านในห้องโดยสารอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาบังคับรถม้าให้แล่นเข้าสู่วังหลวงต่อไป

“อู่เจียงทนไม่ไหวแล้ว…”

“ลงมือตอนนี้เลยเถอะ…”

เสียงสายลม เสียงตีเหล็ก เสียงผู้คนพูดคุยกันดังขึ้นในห้วงภวังค์ เช่นเดียวกับเสียงทารกร้องไห้และเสียงความเป็นกังวลของสตรีผู้หนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน