ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 236

บทที่ 236 ก่อนฤดูหนาว หยอกเย้าฮ่องเต้หญิง

จ้าวอู่เจียงเดินกลับไปถึงตำหนักหย่างซินด้วยสภาพไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนพื้นห้องบรรทมภายใต้สายตาสงสัยและเป็นกังวลของฮ่องเต้หญิง

ณ เวลาเดียวกันนี้ บทกวีที่จ้าวอู่เจียงแต่งขึ้นในการประชุมกลุ่มสำนักใต้ดินก็ได้รับการเผยแพร่ไปทั่วนครหลวงอย่างรวดเร็ว เหล่าบัณฑิตและสาวงามจำนวนมากเมื่อได้รับฟังบทกวีของเขาต่างก็ถอนหายใจออกมาด้วยความตกตะลึง

พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมียอดกวีเช่นนี้อยู่ในนครหลวง บทกวีของจ้าวอู่เจียงมีความเรียบง่ายเป็นธรรมชาติแต่งดงาม ซ้ำยังสามารถแต่งออกมาได้หลายบทในเวลาเพียงอึดใจเดียว นับว่ามีพรสวรรค์อย่างแท้จริง

ในเวลาเดียวกันนี้ หลายคนในนครหลวงก็เศร้าใจที่ตนเองไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของยอดนักกวีผู้นี้ พวกเขารู้เพียงแต่ว่ายอดนักกวีผู้นี้มาจากเมืองหลันซิน และนี่ก็ยิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเสียดายมากขึ้นที่บุคคลมากพรสวรรค์เช่นนี้ไม่ได้มาจากนครหลวง

บทกวีของจ้าวอู่เจียงได้รับการเผยแพร่ไปตามร้านค้า หอสุรา สวนพฤกษา และสถานที่อื่น ๆ อีกมากมายราวกับติดปีก เพียงจากยามบ่ายไปจนถึงก่อนพระอาทิตย์ตกดิน บทกวีของชายหนุ่มก็ได้รับการเผยแพร่ไปทั่วนครหลวง และบางส่วนก็ได้เล็ดลอดออกไปนอกนครหลวงแล้วเช่นกัน

สุดท้าย บทกวีเหล่านั้นก็ได้รับการเอ่ยถึงปากต่อปากจนไปถึงหูบรรดาบุรุษที่ต้องการจะเข้ามาสอบบัณฑิตในฤดูใบไม้ผลิปีหน้า

…

จ้าวอู่เจียงนอนไม่หลับ ได้แต่จ้องมองขื่อหลังคาด้วยดวงตาร้อนผ่าว หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้นมานั่งหอบหายใจ คิดเกี่ยวกับแผนการในอนาคตหลังจากนี้

ก่อนอื่นเขาต้องหาทางกำจัดอันตรายทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในวังหลวงออกไปให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นกู่พิษที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ไปจนถึงบรรดาขุนนางที่กระหายในอำนาจ

จ้าวอู่เจียงต้องการจะผนึกกำลังร่วมกับหลิวเจ๋อ ตู๋กูอี้เหอและคนอื่น ๆ ในการรวมอำนาจในราชสำนัก และกำจัดผู้คนที่สนับสนุนเซียวเหยาอ๋องออกไปให้สิ้นซาก

ในเวลาเดียวกันนี้ก็ต้องหาทางผูกมิตรกับบรรดาสำนักใต้ดินในนครหลวงให้ได้ เพื่อไม่ให้เกิดอุปสรรคขึ้นในอนาคตโดยไม่จำเป็น

อีกทั้งชายหนุ่มยังต้องการเดินทางไปยังอารามหลานรั่ว เพื่อหาคำตอบให้แก่ความสงสัยของตนเองถึงการฝึกฝนวิชาปราณไร้วิญญาณด้วย

นับจากนี้ไปคงมีเรื่องราวอีกมากมายเกิดขึ้นไม่หยุด แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จ้าวอู่เจียงก็จะไม่มีทางปล่อยให้ผู้คนที่เขาห่วงใยต้องได้รับความเดือดร้อนเด็ดขาด

เขาต้องการจะปกป้องตนเอง ฮ่องเต้หญิง ตู๋กูหมิงเยว่และทารกในครรภ์ของนาง เช่นเดียวกับบรรดาโฉมงามที่อยู่รอบกาย และรวมถึงปกป้องราษฎรของแคว้นต้าเซี่ยอีกด้วย…

“เจ้าคิดอันใดอยู่หรือ? บอกมาสิ ข้ายินดีรับฟัง” ฮ่องเต้หญิงวางจดหมายในมือลงและกล่าวช้า ๆ

“ข้าเป็นโอรสสวรรค์ ข้าสามารถช่วยทำให้เจ้าหายกังวลได้”

“กระหม่อมกำลังคิดถึงฝ่าบาท” จ้าวอู่เจียงหันมาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ฮ่องเต้หญิงทั้งรู้สึกเขินอายและรำคาญใจในเวลาเดียวกัน น้ำเสียงพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว เจ้ายังคิดถึงเรื่องอันใดอีก?”

“กระหม่อมกำลังคิดว่าฝ่าบาทจะอยู่ได้อย่างไรหากไม่มีกระหม่อม…” จ้าวอู่เจียงลุกขึ้นยืนเดินไปที่โต๊ะของฮ่องเต้ ก่อนจะรินน้ำชาให้แก่ตนเองหนึ่งถ้วย

“เฮอะ!” ฮ่องเต้หญิงไม่ทราบเลยว่าตนเองแค่นหัวเราะออกไปเพราะสิ่งที่ตนเองกำลังคิดหรือเพราะคำตอบของอีกฝ่ายกันแน่ นางกลับมาสนใจจดหมายในมืออีกครั้ง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ข้ารู้ทุกสิ่งที่เจ้ากระทำในการประชุมสำนักใต้ดินวันนี้แล้ว”

จ้าวอู่เจียงเลิกคิ้วขึ้นสูง ข่าวมาเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?

“ต้องบอกเลยว่าข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ถึงเพียงนี้”

ฮ่องเต้หญิงแสดงความชื่นชมอย่างแท้จริง ตอนแรกที่นางได้รับจดหมายรายงาน นางก็ทั้งตกตะลึงและดีใจ เนื้อหาในจดหมายที่ชื่นชมจ้าวอู่เจียงทำให้นางรู้สึกภาคภูมิใจราวกับนี่เป็นการชื่นชมตัวนางเองอย่างไรอย่างนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน