ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 237

บทที่ 237 จริงด้วยสินะ พวกเราขึ้นเตียงก่อนดีหรือไม่?

[อาอู่ ในที่สุด ก็ได้เวลาที่อาจะยกตำรับยานี้ให้กับเจ้าแล้ว]

จ้าวอู่เจียงเปิดคัมภีร์สีน้ำเงินสภาพเก่าแก่ออกดูเนื้อหาด้านใน

นี่เป็นคัมภีร์ตำรับยาที่ชิงเอ๋อร์ส่งมาให้ นางบอกว่ามันเป็นตำรับยาของจ้าวโส่วซึ่งเป็นอาของจ้าวอู่เจียง

ภายในตำรับยาบรรจุรายชื่อสมุนไพรและคุณสมบัติของพวกมันเอาไว้มากมาย

ตอนแรก จ้าวอู่เจียงก็คิดเพียงแต่ว่านี่เป็นตำรับยาธรรมดาฉบับหนึ่งเท่านั้นเอง มีอันใดแปลกประหลาดพิสดารกัน?

แต่เมื่อเขาพลิกหน้ากระดาษไปหลายสิบหน้า จึงได้พบกับบันทึกลายมือของท่านอาแอบแทรกเอาไว้

[คนเรามักจะจำความตอนที่ตนเองเป็นเด็กไม่ได้ โดยเฉพาะก่อนที่จะมีอายุครบสี่ขวบ เจ้าเองก็เช่นกัน อาอู่]

[ทว่าเจ้าแตกต่างไปจากทุกคนอยู่บ้าง เพราะไม่ใช่เจ้าจำไม่ได้ แต่เป็นเพราะความทรงจำของเจ้าถูกปิดผนึก]

เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นสั่นระริกด้วยความตกตะลึงและมึนงง

คนเรามักจะจำตอนที่เป็นเด็กไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ ถึงจะจำได้ ก็คงเป็นความทรงจำที่เลือนรางมาก ๆ

ดังนั้น จ้าวอู่เจียงจึงเข้าใจว่าเป็นเรื่องปกติที่ตนไม่มีความทรงจำในวัยเด็กเลย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเพราะความทรงจำของเขาถูกปิดผนึก

จ้าวอู่เจียงหน้านิ่วคิ้วขมวด ทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไรได้บางอย่าง เสียงสายลม เสียงตีเหล็ก เสียงเด็กร้องไห้ เสียงร่ำร้องด้วยความเป็นกังวลของสตรี…

[และผู้ที่ปิดผนึกความทรงจำของเจ้าก็คืออาเอง]

[เจ้าเกิดมามีความแข็งแกร่งมากเกินไป]

[ปราณกระบี่ในตัวของเจ้ามีพลังทำลายล้างรุนแรงยิ่ง]

[แต่ตอนนั้นเจ้ายังเด็ก ร่างกายและจิตใจไม่อาจทนรับพลังที่รุนแรงเช่นนี้ได้]

[และเพื่อป้องกันไม่ให้จิตใจของเจ้าต้องเสียหายจากพลังทำลายล้างของปราณกระบี่ อาจึงได้ทำการฝังเข็มปิดผนึกความทรงจำของเจ้าเอาไว้]

[หลังจากนั้น เจ้าคงจำได้ดี อาเป็นคนสอนวิชาฝังเข็มให้แก่เจ้าเอง เพื่อที่วันหนึ่งมันจะได้มีประโยชน์กับตัวเจ้า]

[และคงเป็นเพราะร่างกายของเจ้าถูกกัดกร่อนด้วยปราณกระบี่นี้ จึงทำให้มีร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เล็ก หลายครั้งอาจึงคิดว่าหากเจ้าอยู่ในวังหลวงและเป็นเพียงบ่าวรับใช้ทั่วไปนั่นจะดีสักเพียงใดกัน? แต่นี่อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับเจ้าก็ได้]

จ้าวอู่เจียงดวงตาวูบไหวด้วยความมึนงงสงสัย พยายามนึกทบทวนถึงคำทำนายของท่านย่าจินฮวาในเมืองหวังโจว

“โครงสร้างทางร่างกายของเจ้าดีมาก ระดับพลังก็ไม่ต่ำต้อย แต่โปรดระวังอย่าถูกผู้อื่นหลอกใช้โดยง่าย…”

ระวังอย่าถูกผู้อื่นหลอกใช้โดยง่าย…จ้าวอู่เจียงพึมพำ นำปริศนาทั้งหมดมาประกอบรวมกันเพื่อค้นหาความจริง และหาสิ่งที่เขาอาจจะมองข้ามไปก่อนหน้านี้ทั้ง ๆ ที่พวกมันปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว

ชายหนุ่มใช้ความคิดอย่างหนัก

ฮ่องเต้หญิงนั่งอยู่ไม่ไกล นางกำลังพลิกหน้าคัมภีร์โบราณในมือ แต่ดวงตากลับลอบมองจ้าวอู่เจียงด้วยความสงสัยหลายครั้งหลายครา

จ้าวอู่เจียงถอนหายใจยาวแรง จิตใจว้าวุ่น เขาไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว จึงตั้งหน้าตั้งตาอ่านตำรับยาเล่มนี้ต่อไป

[จนกระทั่งวันหนึ่ง อาได้พบกับใครบางคนในนครหลวง แม้จะเห็นคนผู้นั้นเพียงห่างไกลแต่ก็จดจำได้ดี]

[พวกเขาไม่มีทางปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด พวกเขาไม่อยากจะปล่อยตระกูลจ้าวของพวกเราไป!]

[อาอู่ หากวันหนึ่งเจ้าเข้าสู่ยุทธจักร หรือได้ติดต่อกับผู้คนของยุทธจักร เจ้าต้องระวังตัว!]

[เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตทำให้อาไม่สะดวกบันทึกเรื่องนี้ลงในจดหมาย หากมีผู้คนรู้เข้า เจ้าจะตกอยู่ในอันตราย]

[อาได้เขียนเทียบยารวมถึงวิธีฝังเข็มเพื่อเรียกคืนความทรงจำของเจ้าเอาไว้ในคัมภีร์เล่มนี้เรียบร้อยแล้ว และเจ้าก็จะจดจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้อีกครั้ง…]

[สมุนไพรที่จำเป็นต้องใช้ประกอบไปด้วย หวงฉี*[1]หนึ่งเฉียน โต่วต๋ง*[2]หนึ่งเฉียน จิ่วคู*[3]ครึ่งจิน โสมอายุสิบปีสามเฉียน ผสมด้วยผงตี้หวง*[4]บดละเอียด…]

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน