ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 249

บทที่ 249 ทบทวนวิทยายุทธกับธิดาศักดิ์สิทธิ์

ความรู้คืออะไร?

ความรู้คือการออกไปสำรวจสิ่งแปลกใหม่

ความรู้เปรียบเสมือนถ้ำลึก

เมื่อสำรวจเข้าไปในถ้ำลึก ก็จะพบกับบุปผางามที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด และเมื่อแตะต้องมันเป็นครั้งแรก จะให้สัมผัสนุ่มนิ่มดุจปุยนุ่น พร้อมกับน้ำหวานแห่งความเดียวดายไหลทะลักจนชุ่มฉ่ำ

แล้วนักสำรวจก็จะถูกมวลบุปผาเหล่านั้นเกี่ยวรัดแน่น จนกลืนกินเข้าไปเป็นเนื้อเดียวกัน

ชีวิตคนมีขอบเขต แต่ความรู้ไร้ขอบเขต

นี่คือสิ่งที่นักปราชญ์หลายคนชอบพูด

หลังจากที่จ้าวอู่เจียงออกสำรวจในถ้ำลึก เขาก็ได้พบกับมวลบุปผาและน้ำหวานอันชุ่มฉ่ำตามที่ใฝ่ฝัน

ชายหนุ่มกล่าวออกมาว่า “วสันต์ฤดูนำพาพิรุณมาแล้ว”

หญิงสาวจึงกล่าวตอบ “ประตูแก้วเปิดรออยู่ตรงหน้า”

จ้าวอู่เจียงจึงพูดต่อ “อยากให้เจ้าได้เชิญพิจารณา”

พลันนางตอบกลับ “ยอดภูผาสูงชันไม่หวั่นเกรง”

ไม่ว่าเขาจะขึ้นประโยคอันใดไป นางก็จะสามารถตอบรับกลับมาได้อย่างงดงามเสมอ

ลมฝนพัดผ่าน ผู้คนเริงระบำ ดอกไม้ไฟสว่างไสว ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ

ซูฮัวอีดื่มด่ำไปกับรสชาติอันล้ำลึกและลึกซึ้ง

หลังจากที่เขาเสร็จภารกิจในยามเช้า จ้าวอู่เจียงก็มีเวลาว่าง

นางจึงขอให้เขามาพบเจอเช้านี้ ถามเขาถึงเรื่องราวเกี่ยวกับบทกวีและวรรณกรรม

จ้าวอู่เจียงยิ้มแย้มตอบกลับไป

“บทกวีเป็นเพียงสิ่งที่อยู่บนหน้ากระดาษ แต่เจ้ามีคุณค่ามากกว่านั้น”

แล้วเขาก็เริ่มลงมือ

สายลมโชยพัด ดอกไม้ไหวเอนตามแรงลม และผีเสื้อต่างก็โบยบินเหนือทุ่งดอกไม้

เส้นทางที่จ้าวอู่เจียงต้องเผชิญนั้นคับแคบนัก เขาจึงต้องใช้ดัชนีนำทางไปก่อน

จนกระทั่งม่านนภาถูกแหวกออก พญามังกรจึงโผทะยานด้วยความเกรี้ยวกราด

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ลมหายใจ ในที่สุดบุปผางามก็ไหวเอนด้วยความสั่นสะท้าน แว่วเสียงร้องครางดังขึ้นไม่หยุดยั้ง

จนกระทั่งบัดนี้ จ้าวอู่เจียงถึงค่อยได้มีเวลาว่างที่แท้จริง

ซูฮัวอีกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ ดวงตาเต็มไปด้วยระลอกคลื่นแห่งอารมณ์

“ท่านมีความสามารถถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงไม่สอบเข้ารับราชการและกลายเป็นจอหงวนไปเลยเล่า?”

จ้าวอู่เจียงถูนิ้วมือของตนเองเบาๆ เขายิ้มตอบกลับไปอย่างอ่อนโยน

“เป็นจอหงวนย่อมได้เยี่ยมชมบุปผาแค่ในนครหลวงเพียงที่เดียว แต่ข้าอยากเยี่ยมชมบุปผางามทั่วใต้หล้า แล้วข้าจะเป็นจอหงวนไปเพื่ออันใดกัน?”

“ท่านนี่มัน… พูดแต่เรื่องเช่นนี้… อีกแล้ว…” ซูฮัวอีแก้มแดงด้วยความเขินอาย นางเรียบเรียงคำพูด ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

จ้าวอู่เจียงยิ้มกว้าง พลิกตัวโฉมงามที่อยู่ในอ้อมแขนและคลุมผ้าห่มให้กับนาง

ผ้าม่านรอบเตียงถูกดึงลงมาอีกครั้ง แว่วเสียงครวญคราง ถ้ำลึกต้องพบเจอกับนักสำรวจอีกรอบ เตียงไม้สั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง และมวลบุปผาก็ปลดปล่อยน้ำหวานออกมาเนืองนอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน