ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 250

บทที่ 250 ผลส้ม

เซวียนหยวนจิ้งดวงตาวาวโรจจน์ขึ้นมาทันที แล้วถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“พวกเขาต้องการให้เจ้าทำสิ่งใด?”

“พวกเขาต้องการให้กระหม่อมทิ่มพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ…” จ้าวอู่เจียงตอบกลับแผ่วเบา ในช่วงกลางวัน เขาใช้เข็มเงินจัดการฝังลงไปบนร่างกายของเยียนอันเสิ่นและพรรคพวก เพื่อปิดกั้นการทำงานของกู่พิษที่แอบแฝงอยู่ในร่างกาย

“นี่เจ้า…” ฮ่องเต้หญิงเบิกตาโต พลางนึกภาพหอกประจำกายของจ้าวอู่เจียงที่คอยทิ่มแทงเหล่านางสนมในยามราตรี ฮ่องเต้หญิงจึงร้องอุทานออกมาด้วยความเหลือเชื่อ

“นี่เจ้ายอมขายตัวเองแล้วหรือ?”

“…” จ้าวอู่เจียงพูดไม่ออกไปทันใด ก่อนจะรีบร้อนอธิบาย

“กระหม่อมหมายถึงใช้เข็มทิ่มพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทไม่เข้าใจหรือ? ฝ่าบาทก็เคยเห็นวิธีการฝังเข็มของกระหม่อมมาแล้วนี่นา”

ฮ่องเต้หญิงกำลังตกตะลึงจนตั้งตัวไม่ทัน นางเลื่อนสายตาลงต่ำโดยไม่รู้ตัว จ้าวอู่เจียงอธิบายต่อไปด้วยความเหนื่อยใจ

“ไม่ใช่เข็มเล่มนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ? งั้นหรือ” ฮ่องเต้หญิงกลับมาตั้งสติได้ พลันก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย ไม่ทราบเลยว่าเหตุใดตนจึงมีความคิดเช่นนั้นได้

“ข้าก็แค่… เป็นห่วงเจ้าเท่านั้น ใช่แล้ว ข้าก็แค่… เป็นห่วงเจ้า”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้าอยู่หลายครั้ง

“ต่อจากนี้ พวกเราก็ต้องมาจัดระเบียบโรงหมอหลวงกันอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ แล้วก็ต้องกำจัดภัยคุกคามที่ซ่อนตัวอยู่ในอาณาเขตของตำหนักนางสนมด้วย รวมถึงเราต้องจัดระเบียบเวรยามรอบวังหลวงใหม่ทั้งหมด ฤดูหนาวมาถึงแล้ว พวกเราจำเป็นต้องเพิ่มชุดกันหนาว เสบียงและอาวุธยุทโธปกรณ์อื่น ๆ ให้แก่เหล่าทหารที่ประจำการอยู่เขตชายแดนด้วยเช่นกัน”

“ส่วนในราชสำนัก พวกเราจำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ชัด เพื่อยืนยันว่าผู้ใดเป็นมิตรและผู้ใดเป็นศัตรู มิฉะนั้น หากเกิดวิกฤตการณ์ขึ้น แล้วมีคนเลือกเปลี่ยนฝั่ง พวกเราจะพบเจอปัญหาใหญ่เอาได้พ่ะย่ะค่ะ”

“นอกจากนี้ กระหม่อมยังได้พบเห็นชุดเกราะอ่อนที่พวกชาวยุทธ์ในยุทธจักรชอบสวมใส่ เมื่อตอนกลางวัน กระหม่อมได้ส่งไปให้คนของสำนักไร้ขอบเขตช่วยสร้างมันขึ้นมา นี่เป็นชุดเกราะที่มีน้ำหนักเบา แต่กลับสามารถป้องกันคมกระบี่ได้อย่างดีเยี่ยม”

“นับจากนี้เป็นต้นไป ฝ่าบาทและฮองเฮาจะต้องสวมใส่ชุดเกราะชนิดนี้อยู่ตลอดเวลา แล้วกระหม่อมก็ยังหลอมโอสถถอนพิษชุดใหม่ขึ้นมา แม้ว่าจะไม่สามารถกำจัดพิษร้ายได้ทุกชนิดในโลกนี้ แต่ก็สามารถกำจัดพิษส่วนใหญ่ได้ หรือถ้ากำจัดไม่ได้ ก็ยังสามารถชะลอการกระจายของพิษร้ายได้พ่ะย่ะค่ะ…”

จ้าวอู่เจียงกล่าวต่อไปไม่หยุด ฮ่องเต้หญิงจ้องมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายวาววับโดยไม่รู้ตัว

…

“เจ้าแน่ใจหรือ?”

ณ ตึกที่ทำการของศาลต้าหลี่

ขุนนางต้าหลี่เจิ้งเพิ่งได้ทราบข่าวจากสายลับของตน เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเจ้าสำนักไร้ขอบเขต

นี่คือข่าวที่ทำให้เขาทั้งดีใจและประหลาดใจอย่างยิ่ง แม้ว่าจะมีสำนักใต้ดินอยู่ในนครหลวงมากมายที่มีขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักคอยหนุนหลัง แต่ก็ไม่มีขุนนางคนใดเลยที่จะมีตำแหน่งอย่างเป็นทางการอยู่ในสำนักเหล่านั้น

เพราะว่ากันตามกฎหมายของแคว้นต้าเซี่ยห้ามไม่ให้ขุนนางไปข้องเกี่ยวกับสำนักยุทธ์ หอการค้า สำนักนักฆ่าหรือกิจการใต้ดินอื่น ๆ โดยเด็ดขาด หากถูกตรวจพบว่ากระทำความผิด โทษสถานเบาคือการปลดออกจากตำแหน่ง และโทษสถานหนักก็ถึงขั้นประหารชีวิต

เพราะฉะนั้น บรรดาขุนนางทั้งหลายจึงเลือกที่จะสนับสนุนกลุ่มสำนักใต้ดินอยู่เบื้องหลัง ไม่เคยมีผู้ใดกล้าปรากฏตัวออกฉากหน้ามาก่อน

นั่นเป็นเพราะว่าหากทำงานอยู่เบื้องหลัง ขอแค่ไม่ถูกจับได้ ผู้คนก็จะไม่มีหลักฐานเอาผิดอย่างแน่นอน

แต่เมื่อมาทำงานฉากหน้า นี่ก็ไม่ต่างจากการจุดตะเกียงส่องไฟในห้องส้วมเลยสักนิด

“จ้าวอู่เจียงกำลังรนหาที่ตายอย่างแท้จริง เขาคิดหรือว่าตนเองเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ แล้วจะทำตัวอยู่เหนือกฎหมายได้?”

ขุนนางต้าหลี่เจิ้งส่งเสียงหัวเราะ จ้าวอู่เจียงนำสมุดบัญชีและหลักฐานจากจวนที่พักของอดีตเสนาบดีกรมกลาโหมมาข่มขู่พวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า นี่สร้างความไม่พอใจให้แก่กลุ่มขุนนางน้อยใหญ่จำนวนหนึ่ง และเกิดเป็นความต้องการที่จะกำจัดจ้าวอู่เจียงมาเนิ่นนาน

หลักฐานการฉ้อราษฎร์บังหลวงเปรียบเสมือนคมมีดที่ลอยอยู่เหนือศีรษะ ทำให้พวกเขาตื่นกลัวตลอดเวลา

แต่พวกเขามั่นใจว่าไม่มีทางที่จ้าวอู่เจียงจะพกสมุดบัญชีและหลักฐานเหล่านั้นติดตัวอยู่ตลอดเวลาแน่ ตราบใดที่สามารถเปิดฉากโจมตีจ้าวอู่เจียงและไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายคว้าหลักฐานมาเล่นงานได้ พวกเขาก็จะสามารถจัดการจ้าวอู่เจียงได้อย่างสมบูรณ์!

บัดนี้โอกาสมาถึงแล้ว

จ้าวอู่เจียงเป็นเจ้าสำนักไร้ขอบเขต ถือว่าละเมิดกฎหมายของแคว้นต้าเซี่ยอย่างรุนแรง สมควรถูกลงโทษ

ขุนนางต้าหลี่เจิ้งวางแผนการอยู่ในใจเรียบร้อยแล้วว่าจะสังหารจ้าวอู่เจียงอย่างไรดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน